Fálkinn - 21.12.1964, Blaðsíða 37

legasta. Jón hélt inn með sjó
og tók sér stuttar dagleiðir, því
hann kom víða við, sérstaklega
á betri bæjum, þáði þar beina
og sums staðar gistingu. Alls
staðar var honum vel tekið, því
hann var alþekktur að góðu
einu. Bar svo ekki til tíðinda
fyrstu áfangana.
Á Þorláksmessukvöld komst
Jón austur í Ölfus, og var orðið
] ijög kvöldsett, þegar hann
J:om niður úr Kömbum. Hann
: neri því heim til bæjar, er
' lann kaus að gista á um nótt-
: na og baðst þar gistingar. Hon-
im var þar vel tekið og fékk
] íann góðan beina og hæga hvílu
im nóttina, því húsbændur
íönnuðust við Jón berhenta og
ússu að hann var góður gestur,
þg vildu því greiða götu hans í
rvívetna.
Að morgni hélt Jón svo af
Etað, eftir að hafa þegið morg-
unhressingu og kvatt heima-
fólk og þakkað húsbændum
fyrir góðar viðtökur og beina.
Um daginn hélt Jón svo aust-
tir Ölfus og kom víða við á bæj-
Um og drollaði þar og saddi
forvitni sína með ýmsum hætti,
því hann var sólginn í að kynn-
ast ýmsu um hátterni fólks og
búskap, og aðra heimilishætti
og hagi. Leið svo dagur, að-
fangadagur jóla, að Jón fór með
bæjum austur Ölfus. Seinni
hluta dags kom hann austur að
Laugardælaferju og hugðist fá
sig ferjaðan yfir Ölfusá, því
þetta var löngu áður, en brú
var byggð á ána hjá Selfossi.
Þrátt fyrir það að mannaferðir
voru heldur strjálar á aðfanga-
dag, voru ferjumenn við ána,
og ferjuðu Jón yfir. Hann galt
þeim ferjutoll eins og löglegt
var og hélt svo heim að Laugar-
dælum, sem eru skammt frá
ánni.
Húsbændur og heimafólk í
Laugardælum tók Jóni vel,
enda var hann kominn heim í
fæðingarsveit sína. Hann þáði
þar góðgerðir og ræddi við hús-
bónda góða stund, en liann var
hreppstjóri Hraungerðishrepps.
Vildi Jón gjarnan koma sér vel
við hann, því hann var ekki alls
óhræddur um, að hann yrði
kærður fyrir lausamennsku eða
jafnvel flakk. Hreppstjóri var
hinn bezti maður, góðgjarn og
góður heim að sækja. Spurði
hann Jón margs og leysti Jón
vel úr spurningum hans og
tjáði honum ýmiss konar tíð-
indi af Suðurnesjum, sérstak-
lega um aflabrögð og sjó-
mennsku.
Þegar Jón fór frá Laugardæl-
um var mjög orðið kvölýlsett.
Hann hélt þaðan austur Laug-
ardælavöll og ætlaði stytztu leið
að Langsstöðum. Göngufæri var
hið bezta og jörð frosin, svo
að Jón þurfti ekki að fara al-
faraveg, heldur kaus sér leið
sem beinasta og heppilegasta
miðað við aðstæður allar. Þetta
er mikill kostur í ferð og göngu-
manni einum auðveldastur. —
Austur af Laugardælavelli taka
við mýrar, allblautlendar í
vætutíð um haust og vor og
illfærar. En nú var þar hið
bezta göngufæri, því hjarn var
á dælunum. Jón fór hratt yfir,
enda var hvorttveggja, að þetta
var síðasti áfangi hans í þessari
ferð og hitt, að hann var vel
hvíldur og endurnærður eftir
áninguna í Laugardælum.
Eins og áður var tekið fram
var veður kyrrt og kalt. En
seinni hluta aðfangadags
þykknaði upp og þegar kvölda
tók óð tungl í skýjum, er nær
var fullt og lýsti vel, þegar
birtu þess lagði yfir nær fann-
hvítt láglendið.
Þegar Jón var kominn austur
úr Laugadælum, dró skyndilega
fyrir tunglið, svo að alldimmt
varð. Þetta hafði engin áhrif á
Jón né ferð hans, ef ekki hefði
meira orðið. Skömmu eftir að
dró fyrir tunglið, sá hann fram-
undan sér í allmikium fjarska
ljós skært. Bar af þvi meiri
birtu en hann hafði áður aug-
um litið. Ljósið var hvort-
tveggja í senn miklu skærara
og hvítleitara, en þau ljós, er
Jón hafði hingað til séð. Það
tindraði nokkuð og tifaði eins
og venjuleg ljós gera í miklu
frosti í fjarska. Við þessa sýn
stöðvaðist Jón, en kenndi ekki
hins minnsta ótta, enda hafði
hann lent í mörgu og séð margt
á ferðum sínum úr og í ver,
en aldrei misst móðinn, hið
minnsta. Horfði Jón á ljósið um
stund og undraðist það miklu
meira en hann kenndi nokkurs
ótta, þó hann væri þess í upp-
hafi vitandi, að hér væri yfir-
náttúrulegt ljós í sýn. En harla
undarlegt þótti honum þetta og
fór honum eins og vant var, er
slíkt bar fyrir hann, að athuga
kringumstæður nokkuð. Hann
leit því í fleiri áttir fyrst niður-
eftir Flóanum. Sá hann þá
mörg ljós, öll jafnskær, hvít-
leit og tindrandi eins og fyrsta
ljósið. Fannst honum að mörg
ljósin vísuðu á þá staði þar sem
bæir væru í fjarska, en Jón
var hér þaulkunnugur og þekkti
hvert kennileiti. En lengst í
Framhald á næstu siðu.
FALKINN
37