Fálkinn - 21.12.1964, Blaðsíða 35

um og tók brátt upp mynd.
Gamla konan horfði á hana
stórum undrunaraugum. Svo
rétti hún fram titrandi og æða-
bera hönd og hvíslaði einhverju
áköf að dóttur sinni.
— Hana langar til þess að
vita, hver þetta er.
— Það er hann sjálfur og
enginn annar. Hans heilagleiki,
Jóhannes páfi þrettándi.
Peppone varð fölur sem nár
qg leit skelfdur umhverfis sig.
5 — Félagi, sagði Don Cam-
illo um leið og hann tók um
kandlegg þingmannsins og
teiddi hann til dyra. — Gerðu
rpér þann greiða að ganga
niður af loftinu ásamt Bor-
donny og gá að því, hvort regn-
ið er ekki að stytta upp.
■ Peppone bjóst til þess að
hreyfa andmælum, en Don
Camillo gaf honum engin grið.
— Gerðu sem ég bið, félagi,
éða verra mun af hljótast.
Að andartaki liðnu var hann
éinn á loftinu ásamt konunum
tveim.
— Segðu móður þinni, að
henni sé óhætt að tala hrein-
ÍSkilnislega við mig, því að ég
er engu verr kaþólskur en hún.
Konurnar töluðu nú alllengi
saman á sínu máli, en loks
sagði húsmóðirin.
Hana langar aðeins til þess
að þakka þér og veita þér
blessun sína. Hún segist nú
geta dáið í friði, þar sem hún
hafi mynd páfans í hendi.
Henni var það þung raun að
sjá mann sinn og föður deyja
án þess að hljóta síðustu bless-
un kirkjunnar.
— En eru ekki prestar hér,
og þið frjáls að njóta þjónustu
þeirra? spurði Don Camillo.
Konan hristi höfuðið.
— Þeir líta út eins og prest-
ar, en þeir eru samt aðeins
erindrekar Flokksins en ekki
guðs. Hvaða blessun geta þeir
veitt Pólverjum?
Regnið steyptist enn yfir í
hryðjum. Don Camillo smeygði
sér úr jakkanum, rétti arma
krossins út úr belg lindar-
penna síns og stakk krossinum
í stút flösku, sem hann lét á
borðið við rúmið. Svo tók hann
lítinn pjáturbikar upp úr vasa
sínum og notaði í stað kaleiks.
Stundarfjórðungi síðar birt-
ust þeir Bordonny og Peppone
á loftskörinni og var farin að
þykja biðin löng. Þeim brá í
brún, er þeir sáu Don Camillo
syngja messu við rúm gömlu
konunnar, sem spennti greipar
og horfði tárvotum augum á
prestinn. Þegar hún hafði þegið
sakramentið, var sem hún
gæddist nýjum þrótti.
„Ite, miss est. .
Gamla konan hvíslaði þessi
orð sem í hrifningarvímu >
eyru dóttur sinnar, sem gekk
hægt til húsbóndans frammi á
loftskörinni.
— Faðir, ságði hún skjálf-
rödduð. — Viltu vígja okkur
með guðsorði og fyrir augliti
drottins. Við höfum aðeins ver-
ið gift fyrir manna augum.
Regnið streymdi enn án af-
láts úr hinum rússnesku skýj-
um, rétt eins og þau hrönnuð-
ust öll yfir Grevence á þessari
stundu. Hér voru engir gift-
ingarhringir, en gamla konan
dró þó fornt gullband af baug-
fingri sínum.
— Guð faðir, sagði Don
Camillo. — Virtu mér það til
betri vegar, að ég mæli hér
nokkur orð í nafni þínu.
Peppone stóð eins og stein-
gervingur að baki húsráðenda
á skörinni, en Don Camillo ýtti
honum ákveðinn niður stigann
aftur.

SKARTGRIPIR
trúlofunarhringar
HVERFISGÖTU 16
SÍMI 2-1355
— Láttu börnin koma hing-
að upp — öll, skipaði hann.
Regnið var að réna, en Don
Camillo var nú um annað að
hugsa. Augu hans ljómuðu af
fögnuði, og hann skírði öll
börnin í nafni guðs föður al-
máttugs.
Framh. í næsta blaði.
Jálkihn flýyur út
Tvistið er "úti",stappaðar kartöflur
"inni"-—Hin3ranaí)jálfun er "úti",vall-
aftur
'inni"--eldflaugar eru
ijauxuii ijmi-------eiu
jauðageislar "inni" —
ínir svo langt"inn"að
■þöáðsöngvar
ti"
eru
FALK.INN
35