Fálkinn - 21.12.1964, Blaðsíða 34

Aoem
Kromadur
Guð vildi vist gefa mér
lengra líf, því að vélin fór
þegar í gang og gekk eins og
klukka. Ég ók henni einn hring
umhverfis skýlið og stöðvaði
hana að því loknu á sama blett-
inum og hún hafði staðið á
áður. Ég þerraði síðan svitann
af enninu með tvisti, stökk
niður úr ekilssætinu og stað-
næmdist andspænis byssu-
mönnunum með hendur yfir
höfði. Þeir fóru að skellihlæja.
— Ég læt þér hann eftir, félagi,
sagði liðsforinginn við sveitar-
stjórann. En þú berð ábyrgð á
honum. Ef hann strýkur, kem-
ur það niður á þér. Ég tók
undir hlátur þeirra og kvaðst
varla hlaupa langar leiðir,
enda væri ég ástfanginn af
stúlku hér í þorpinu, og hún
af mér, þó að hún hefði ijóstr-
að upp um mig. Liðsforinginn
horfði fast á mig. — Þú ert
ágætur, ítalskur verkamaður.
Hvers vegna fórstu í stríð gegn
verkamönnum Sovétríkjanna?
Eg sagði honum, að ég hefði
verið sendur nauðugur í stríð-
ið. Ég hefði heldur ekki staðið
í öðrum bardögum en viðgerð-
um véla, og einu Rússarnir,
sem ég he^ði drepið, væru tveir
hænuungar, sem ég hefði ekið
yfir af slysni.
Stormurinn hafði færzt í
aukana. Bordonny reis á fæt-
ur og talaði litla stund í forn-
legan hermannasíma í horni
stofunnar. Þegar hann kom til
okkar aftur, sagði hann.
— Þeir segja, að ykkur sé
hollast að bíða hér um stund.
Meginhópurinn er nú í þriðja
skála héðan í þessari sömu
skálaröð. Hann settist að svo
mæltu.
— Jæja, hvað gerðist næst?
spurði Don Camillo.
— Ég stritaði eins og þræll
við vélar þeirra og kom á fót
sæmilegu viðgerðaverkstæði.
Ég vissi varla, hvenær stríðinu
lauk. Faðir pólsku stúlkunnar
lézt, og við giftumst. Að nokkr-
um árum liðnum fengum við
bæði sovézkan borgararétt.
— En langaði þig aldrei til
þess að hverfa heim aftur?
spurði Don Camillo.
— Til hvers hefði ég átt að
fara heim? Til þess að sjá rúst-
irnar af verkstæðinu, þar sem
faðir minn og bróðir fórust?
Hér var breytt við mig eins
og ég væri þjóðbróðir, jafnvel
heldur betur en menn áttu al-
mennt að venjast, vegna þess
að ég var vel verki farinn.
Heima átti ég engan að, og
enginn mundi muna eftir mér.
Ég var aðeins einn stríðsfang-
anna, sem horfið höfðu í Rúss-
landi.
Áður en hann kæmist lengra
í sögu sinni, heyrðist hark
nokkurt fyrir dyrum, og hurð-
in flaug upp á gátt. Regn-
strokan stóð inn á mitt gólf, og
húsmóðirin kom á harðahlaup-
um til þess að loka dyrunum,
en áður en það tækist, sveifl-
aðist einhver þyrill inn á gólf-
ið. Þarna birtust ein sex börn,
hvert öðru fallegra, á aldrinum
milli sex og tólf ára.
— Ég sé ekki betur, en hann
hafi notað tímann hér í Rúss-
landi allvel, sagði Don Cam-
illo.
Bordonny horfði á hann.
— Mér finnst endilega, að
ég hafi séð þig áður, endur-
tók hann.
— Það er mjög ólíklegt,
sagði Don Camillo. — En þó
að svo hafi ef til vill verið,
skulum við gleyma því.
Þetta voru vel siðuð börn,
þó að þau hefðu komið inn
með nokkrum bægslagangi.
Nokkur orð móðurinnar reynd-
ust nóg til þess að stilla þau.
Þau settust á bekkinn við eld-
stæðið og ræddust við í lágum
hljóðum.
— Þau eru ekki há í loftinu
enn, sagði konan á kynlega
góðri ítölsku. — Þau gleymdu
því sem snöggvast, að amma
þeirra liggur sjúk hérna uppi
á loftinu.
— Mættum við ef til vill fá
að líta inn til hennar? spurði
Don Camillo.
— Ég held að henni þætti
mjög vænt um það. Hún fær
sjaldan heimsóknir.
Þau gengu upp hringstigann
og komu í lágreist herbergi
undir súðinni. Þar lá öldruð
kona, mögur og smávaxin í
rúmi með hvítum lökum. Koná
Bordonny sagði eitthvað við
hana á pólsku, og hún hvíslaði
einhverju að svari.
— Hún biður guð að blessá
þá, sem heimsækja hina sjúku,
sagði konan. — Hún er nú
orðin gömul og getur ekki van-
ið sig af að hugsa á sama hátt
og áður var gert.
Yfir höfðalagi konunnar
hékk helgimynd, og Don Cam-
illo hallaði sér fram til þess
að sjá hana betur.
— Þessi mynd er af Svörtu
madonnu, sagði hann.
— Já, sagði konan lágri
röddu eins og hún væri hálf-
hrædd. — Hún er verndardýrl-
ingur Pólverja. Gamlir Pólverj-
ar eru allir kaþólskir. Þið verð-
ið að fyrirgefa gömlu konunni
það, sakir aldurs hennar.
Konan talaði lágt og hægt,
og óttinn í augnaráðinu leyndi
sér ekki.
Peppone vildi létta af fólk-
inu öllum ótta og sagði:
— Það er ekkert að fyrir-
gefa. Á Ítalíu er meira að segja
margt ungt fólk kaþólskt enn
þann dag í dag. Við því er
heldur ekkert að segja, meðan
menn kunna sér rétt takmörk
í trúarefnum. En prestarnir
eru samt verstu óvinir okkar,
því að þeir blanda saman trú
og stjórnmálum.
Gamla konan hvíslaði ein-
hverju að dóttur sinni, og hús-
móðirin leit spyrjandi á eigin-
mann sinn.
— Þeir koma ekki hingað
til þess að gera okkur neitt illt
fullvissaði hann.
— Mömmu langar til þess
að frétta, hvernig — hvernig
páfanum líður, stamaði konan.
— Hann er stálhraustur,
sagði Peppone hressilega.
Don Camillo var að leita að
einhverju í innri vösum sín-
Framhald á næstu síðu.
34
falkinn