Fálkinn - 11.10.1965, Qupperneq 15

Hjónin Kristjana Kristjánsdóttir og Jens Hjörleifsson segja frá ferð til Spánar, en þau
hrepptu 1. vinning í verðlaunagetraun Fálkans. Verðlaunin voru ferð til Spánar fyrir
tvo; flugferð til Kaupmannahafnar og heim aftur með Flugfélagi íslands og 15 daga:
ferð til Costa Brava á Spáni á vegum Ferðaskrifstofunnar SÖGU:
Jens faðmar dóttur sína við heimkom-
una, en hún var í fóstri hjá bróður
hans, Steindóri Hjörleifssyni, leikara
og konu hans Margréti Ólafsdóttur.
Útsýni yfir ströndina á Calella.
Á bar í Calella, talið frá vinstri: Jens,
Kristjana og sænsk hjón. Sænski mað-
urinn er járnbrautarstarfsmaður á leið-
inni Uppsalir—Stokkhólmur. Þarna rík-
ir mikil glaðværð öll kvöld og m. a.
kom amnian í fjölskyldunni, sem átti
barinn, fram og dansaði og söng fyrir
gestina.
Ok'kur fannst mjög fallegt á Spáni og
hitinn var mjög mátulegur. Við kvið-
um matnum, en sá kvíði reyndist
ástæðulaus — okkur líkaði maturinn
ágætlega og hann var ríkulega fram
borinn. Fyrsti réttur var álegg, síðan
fengum við kartöflusalat. og þar á eftir
kjötrétt. Avexti fengum við alltaf eftir
mat. Vín gátum við keypt en okkur
var bannað að drekka vatn og var það
eitt af því sem við vorum vöruð við í
upphafi dvalarinnar.
Morgunmatur var borinn fram á
milli kl. 8 og 10. hádegismatur kl. 1.30
og kvöldmatur kl 8,30. Á kvöldin voru
krárnar opnar fram eftir öllu, eða eins
lengi og fólk gat setið. Við vorum svo
heppin að vera það út úr að við heyrð-
um engan hávaða á nóttunni.
Okkur líkaði vel við Spánverjana;
þeir eru myndarlegir, léttir og elsku-
legir. f Calella, sem hefur milli 20—30
þúsund íbúa, eru yfir 300 vínkrár og
virtust okkur Spánverjarnir lifa fyrir
músík og söng. Þeir komu oft á kvöldin
á hótelið og skemmtu þar.
Þarna var dýrt að verzla og á boð-
stólum var yfirleitt skran, nema leður-
vörur. Líklega hefur verðlag verið
spennt upp úr öllu valdi, það sáum
við bezt þegar við fórum að verzla.
Þegar við t. d. fórum fyrsta daginn
niður á ströndina, kom kona til okkar
með margs konar teppi og tók að bjóða
okkur varninginn. Teppið átti að kosta
800 peseta (550—600 kr. ísl.), en þegar
við neituðum, lækkaði hún sig smám
saman niður í 200 peseta, en við keypt-
um ekkert þar sem við vorum ekki með
peninga á okkur.
Spánverjarnir virtust ekki vera þjóf-
hræddir, því að þeir sátu hinir róleg-
ustu inni í verzlununum á meðan við-
skiptavinirnir grömsuðu í varningnum,
sem var stillt út á gangstéttinni fyrir
utan.
Frá hótelinu okkar var örstutt niður
á ströndina. Það mátti heita sólskin
upp á hvern einasta dag. Okkur fannst
það merkilegt þegar við lágum niður
á ströndinni, að sjá allt í einu hrann-
ast upp svört ský og síðan kom úr-
hellisrigning með þrumum og elding-
um og við gátum ekki að því gert, að
við urðum hálf smeyk, og við héldum
að nú væri að gera vonzku veður. Eftir
stutta stund var aftur kominn bjartur
himinn.
Á ströndinni lá maður við mann og
við vorum í fyrstunni hálf feimin, en
brátt fannst okkur, að við værum tvö
ein í heiminum! Fólkið fór í sjóinn og
í sólbað sitt á hvað, sumir voru í bolta-
leik, aðrir leigðu báta eðá lágu á dýn-
um úti í sjónum, og sumir lágu í keleríi
og virtust sannarlega gleyma því að
þarna væri fleira fólk! Þá fannst okk-
ur broslegt að sjá menn með veiði-
stengur kasta út í sjóinn inn á milli
fólksins. Við gátum ekki ín■ ^dað okk-
ur að nokkur fiskur hafi verið þarna
nærri, enda sáum við veiðimennina
aldrei fá neitt.
►
FALKINN