Fálkinn - 11.10.1965, Page 18

NEGRI -
HVERT LIGGUR LEIÐIN HEÐAN?
EG hef verið beðinn að lýsa fyrir lesendum
Fáikans, og öllum íslendingum hvernig
komið er fyrir negrum nú, einkum þar eð um-
heimurinn tekur æ meira eftir þeim og stöðu
þeirra í veröldinni. Ég er sjálfur negri, og ég
ætla eftir megni að reyna að skýra frá hugsun-
um og tilfinningum negrans, ekki hvað sízt
eftir allt það, sem ritað hefur verið um hina
hræðilegu atburði í Watts gettóinu i Los Angeles.
Auðvitað vita flestir lesendur Fálkans, hvers
vegna þeir atburðir urðu. Ég ætla því að gefa
hugmynd um. hvað negrinn hugsar nú eftir
að þessi skyndistyrjöld hefur verið í höfuðfyrir-
sögnum blaða um heim allan nú um hrið. Auð-
NEGRINN BRUCE CARRING-
TDN, 24 ÁRA TÓNLISTAR-
NEMANDI, SEM DVALDI HÉR
Á ÍSLANDI í TVD MÁNUÐI,
SKRIFAR ATHYGLISVERÐA
GREIN FYRIR FÁLKANN.
vitað voru negrarnir í Los Angeles mjög óánægð-
ir með þá meðferð, sem þeir urðu fyrir af
hendi yfirvaldanna þar. Allir vita það. En hverj-
ar eru tilfinningar negrans nú, þegar erfiðasta
vandamál hans hefur verið gert ölfum kunn-
ugt? Viðurkenna stjórnmálamennirnir kröfu
hans, fá negrarnir meira að segja um það, hvaða
aðferð iögreglan notar? Verða gerðar umbætur
á svæðum eins og Watts-borgarhlutanum?
Hvaða dilk dregur milljónatjónið á verzlunum
á eftir sér? Hvað verður um þau hundruð
manna, sem voru fangelsaðir vegna óeirðanna?
Bandaríkjamenn og allur heimurinn veltir
nú fyrir sér þessum spurningum. En áður en
ég svara þeim vil ég taka fram af hverju þær
eru svo mikilvægar. Höfuðástæðan er: negrarn-
ir eru ákveðnir í því, að ná sama stjórnmálalega rétti
og hvítir menn í Bandaríkjunum. .Þeir vita, að það
er eina leiðin. Negrinn getur ekki farið aðra leið.
Hann og forfeður hans hafa kynnzt hinni verstu
refsingu, sem maður getur beitt annan mann. Negrar
hafa séð betur og betur, að án menntunar hlýtur
óánægjan að halda áfram og fjárhagsleg stöðnun að
eiga sér stað. En framar öllu hefur negrum skilizt,
að án menntunar og þeirra fjárhagslegu og þjóðfélags-
legu gæða, sem hún hefur í för með sér, er ekki um
hægt að njóta virðingar þjóðfélagsins.
Negrinn veit, að hann hefur hlotið rangláta með-
ferð, að menntunarskorturinn hefur veikt hann í að
verjast árásum. Hann grípur þar af leiðandi til ein-
földustu aðferðarinnar við að berja frá sér. Hann
berst harkalega til þess að láta finna fyrir sér. Hann
lætur aflið ráða. Hann vill, að heimurinn, og þó
sérstaklega Bandaríkin taki eftir, hvers hann þai'fn-
ast, til þess að líf hans verði bærilegt. Höfundur þess-
arar greinar er þeirrar skoðunar, að Bandaríkjamenn
muni nú endanlega taka til sinna ráða, að leiðrétta þau
mistök sem gerð voru snemma í sögu Bandaríkjanna.
Ég held, að menn í háum embættum muni óttast endur-
tekningu þeirra atburða, sem urðu í Los Angeles, og
viðurkenna, að hér eftir verði Þeir að taka meira
tillit til negranna sem hluta þjóðfélagsþegnanna, því
negrarnir eru hluti þjóðfélagsins og hluti af banda-
rísku þjóðlífi. Það eru 18 miiljónir negra í Banda-
ríkjunum, og margir munu sjá, að þeim fjölgar
örast af hinum mörgu minnihlutahópum í Bandaríkj-
unum.
En óeirðirnar í Los Angeles, í Chieago, í negra-
hverfunum í New York, eru ekki fallegur vitnis-
burður. Fjöldi negra hefur ekki enn próf úr æðri
skólum. Það skortir enn tækifæri til menntunar fyr-
ir þúsundir negra í Watts-hverfinu í Los Angeles, í
Bandaríkjunum öllum og fyrir þau hundruð negra,
sem eru nú í fangelsum þar. Þetta dregur ekki úr
óánægju og hjálpar ekki til að minnka hatur negrans.
Þetta hefur gefið honum ástæðu til að hata enn
meira. Hann verður nú að berjast við hinn stranga
arm laganna. Umhverfi fangelsisins gerir ekki margt
til þess að upphefja hatrið. Og margir verða að bíða
mánuðum saman eftir að réttarhöld hefjist í máli
þeirra. Kannski halda sumir, að þau vandræði, sem
hafa hlotizt af þessu svari ekki kostnaði. Sumir munu
hata alla hvita menn, æm þeir hafa samskipti við.
Og hatrinu fylgir vantraust og efi. En hvaða tilfinning-
ar vakna, þegar losnað er úr prísundinni? Afstaða
sumra breytist aðeins lítillega. Flestir koma heim til
... Þegar ég kom til Reykjavíkur, íann ég að fólk starði
á mig, að því að mér fannst að ástœðulausu. Þess er
ekki að dyljast að mér féll þetta mjög illa, einkum þó, er
mœður bentu börnum sínum á mig og muldruðu eitthvað.
18
FALKINN