Fálkinn - 11.10.1965, Síða 21

hálfu milljóninni ásamt dálitlum upp-
hæðum í gulli og silfri niður í poka
Og þar á eftir bundu þeir lávarðinn
svo rækilega að hann gat hvorki hreyft
tærnar né deplað augunum
Shortie ýtti honum svo niður í skrif-
borðsstólinn, þakkaði fyrir þægilegar
móttökur, og síðan héldu þeir kumpán-
ar beinustu leið í East End, en þaðan
komu þeir. t
Pentlebury lávarður var einn eftir
— allsendis ófær um að biðja um hjálp,
Það lakasta var að enginn mundi sakna
hans. Starfsfólkið kæmi ekki aftur fyrr
en á mánudag. Þrjátíu og átta hræði-
legir tímar væru framundan.
Bara ef hann gæti hringt á Scotland
Yard. En hvernig?
Hann leit á símann á borðinu —- það
eina sem bófarnir höfðu ekki sópað
niður á gólf er þeir tróðu peningunum
í pokann. Nei, ekki alveg, þarna lá
pappírshnífur. Og nú fékk hann hug-
mynd. Ef hann gæti náð hnífnum upp
i sig yrði honum varla skotaskuld úr
því að snúa skífunni á símapum og
hringja á lögregluna. En fyrst þurfti
að ná heyrnartólinu á tækinú., Það
gekk greiðlega. Hann krækti nefinu
fyrir tólið, en það valt þá niður á
gólf. Samt voru ekki öll sund lokuð
Honum tókst að bíta í hnifinn, og' með
erfiðismunum gat hann hringt á Scot-
land Yard. Þeir voru að visu ekki svo
viðbragðsfljótir sem hann hafði vonað,
en loks kom þó rödd í simann. Hann
sleppti blaðahnífnum út úr sér og
hrópaði: „Hjálp,“ eins hátt og hann
gat. En af því að tólið var á gólfinu
dró hann í efa að þeir gætu'heyrt til
hans. Hann sat grafkyrr um sinn og
hlustaði. Það var alltaf einhver rödd í
símanum, en eins víst að hún hefði
ekkert heyrt. Og nú hleypti hann í sig
hörku, ýtti stólnum aftur á bak og
fleygði sér í gólfið. Með því að: neýta
allrar orku gat hann mjakað sér að
tólinu.
— Þetta er Pentlebury lávarður,
•stundi hann inn í tólið. Sendið hjálp
undir eins.
Svo sneri hann til höfðinu svo að
hann heyrði eitthvað. Það var kvæn-
rödd. Hún sagði:
— Sautján núll fjórar þrjátíu —
Sautján núll fjórir fjörutíu — Sautján
núll fjórar fimmtíu — Sautján núll...
PENTLEBURY lávarður var ríkur
maður, átti hálfa milljón punda. Það
er ef til vill ekki mikið í samanburði
við Englandsbanka, en samt er það þó
nokkur glaðningur fyrir þann sem
ekkert á.
Alfie og Shortie voru blankir. En þeir
vildu gjarnan krækja sér í dálitla pep-
inga. Alfie hafði einu sinni unnið hjá
lávarðinum sem hjálparmaður kjallai'a:
meistarans, og hann vissi upp á hár
hvar gamli nirfillinn geymdi hálfu
milljónina. Hann geymdi hana í kassa
bak við gullrammað málverk af hinni
löngu héðan burtkölluðu lafði Pentle-
bury, sem hékk á bak við skrifborðið
i lesstofu lávarðarins, — á virðulegasta
stað, hvaðan hún beindi sínum hvossu
sjónum á hvern þann sem kom inn í
herbergið.
Alfie og Shortie létu þó augnaráð
hinnar æruverðugu frúar ekki setja sig
út af laginu er þeir réðust til inngöngu
í bókasafnið, vopnaðir hundabyssu og
kúbeini, og sinntu ekki hót þótt forug-
ir skór þeirra sporuðu persnesku teppin
á gólfinu.
— Reyndu nú að teygja upp lúkurn-
ar, gamli minn, sagði Alfie og otaði
fram hólknum.
Lávarðurinn spratt upp eins og fjöð-
ur. Hann hafði hálf mókt sitjandi yfir
viskíglasi — aleinn á eigninni. Starfs-
fólkið var alít fárið í helgarorlof.
— Hve. . hvernig komust þér hér
inn? stamaði hann og svitinn spratt út
á enninu.
— Gegnum vistir þjónustuliðsins.
Maður hafði sosum vit á að krækja sér
í lykií, forðum, Sir. Og svo skulum við
opna kassann þarna í hvelli! Annars,
karl minn, annars getur verið að þessi
hólkur hérna setji eitthvað úr lagi inn-
anstokks í yðar háæruverðugheitum.
Shortie tók málverkið af lafði Pentle-
bury niður af veggnum og kassinn kom
í ljós. Alfie neyddi lávarðinn til að
hjálpa til. Litlu seinna tróð Shortie
FÁLKiNN 21