Fálkinn - 11.10.1965, Qupperneq 35

inn og sagði: — Hypjaðu þig
heim, óþverri.
Þá kom hann auga á mig,
þar sem ég stóð í „baby-doll“
náttkjól, og hann glápti á mig.
— Þessi bölvaður köttur var
nærri búinn að drepa Nóru,
sagði hann svo. — Hún þolir
ekki svona.
Ég tók köttinn upp, og fann
hversu hræddur hann hafði
ofðið. — Þú ættir að skammast
þin,. sagði ég svo við Storm.
— Slá varnarlausan kött.
Nóra kom þá út í gluggann.
-4- Farðu að sofa, vina, hvæsti
hún. — Stattu ekki þarna til
Ijess eins að gera þig að fífli.
, Mei-Mei reyndi að slíta sig
Igusan og hvæsti á Nóru. — Ég
rpyni þó ekki að spiila nætur-
fjiðinum, og haga mér ekki
eins og þokulúður.
Storm reyndi að ganga á
milli. — Svona, dömur mínar,
nú skulum við taka þessu ró-
lega.
, Ég held að þú ættir að
gefa vinkonu þinni glas af
úolgri mjólk kallaði ég upp til
hans.
Ég heyrði að hann hló. Svo
skellti Nóra glugganum.
Eftir þetta sá ég Storm ekki
í marga daga. En næsta laugar-
dag matreiddi ég sérstakan
franskan rétt, og þegar ég hafði
látið hann bíða í margar
kiukkustundir í eldfösu fati, þá
lyktaði hann svo yndislega, að
ég sjálf fékk vatn í munninn.
Þá fór ég upp til þess að spyrja
Storm, hvort hann vildi borða
með mér.
Ég bankaði, og hann hrópaði:
— Kom inn.
Ég opnaði dyrnar hægt, og
var við öllu búin. En hann var
upptekinn við skriftir. Ég sá,
að hann var ekki lengur fölur.
Hann var sólbrúnn og frískleg-
ur.
— Þú verður að borða, sagði
ég. — Ég er með sérstakan
mat. Hvað segir þú um að taka
þér smá hvíld.
; Hann hristi höfuðið, en sagði
svo:
— Hvað kallar þú þennan
óskapnað, sem þú klæðist?
i — Þe'tta eru venjuleg föt.
Nánast sagt, eldhúseinkennis-
búningurinn minn.
— Nú, svoleiðis, sagði hann
Á borðinu sá ég bréf með
nafni Nóru á bakinu. Var það
^Ástarkveðja Nóru“, „Þín að
éilífu, Nóra“, eða bara „Þín
Nóra“.
Skyndilega ýtti hann blöðun-
um til hliðar.-— Kærar þakk-
ir, sagði hann. — þetta vil ég
gjarnan. En ég verð að skipta
um föt fyrst.
— Já, að sjálfsögðu. En ég
verð að fara niður og leggja á
borð í millitíðinni.
Ég hljóp niður stigann og
hugsaði um mismuninn á okk-
ur Nóru. Ég lagði á borðið á
svölunum, og þegar Storm kom
niður var allt tilbúið.
— Komdu hingað út, sagði
ég. — Við skulum borða al-
fresko.
— En, hvað þýðir það?
— Nú, undir beru lofti, auð-
vitað. Jæja, má bjóða þér
aperitiff.
Hann varð skrítinn á svip.
— Ég hugsa að mig langaði
í það ef ég vissi um hvað þú
værir að tala.
— Ó já, jæja, sherryglas.
— Auðvitað vil ég sherry-
glas, en hvers vegna getur þú
ekki talað þannig, að fólk skilji
þig?
Hversu oft hafði ég ekki ver-
ið að því komin að segja þetta
sama við hann?
— Sömuleiðis, takk, sagði ég
og fór að skellihlæja. Og brátl
fór hann líka að hlæja.
Maturinn bragðaðist prýði-
lega, og ilmur blómanna gerði
þetta allt saman ósköp róman-
tískt.
Við sólarlag gengum við
aftur út á svalirnar og horfð-
um á rauða sólina sökkva í
hafið eins og tómat á leiðinni
ofan í súpuskál. Luktirnar með-
fram ströndinni höfðu verið
tendraðar og nú glitruðu þær
í svörtu myrkrinu eins og dem-
antar á rauðu flaueli. Það var
eins og jörðin hefði stöðvazt
eitt augnablik.
Það var eins og Storm hefði
fundið það, því hann beygði sig
að mér og sagði: Kathy .. .?
Eftir þrjár misheppnaðar til-
raunir tókst mér að segja já.
— Kathy, endurtók hann.
— Það var á svona kvöldi, sem
ég lagði af stað til Vampýru-
grafanna í Mexíkó. Vampýrurn-
ar eru langsterkbyggðustu leð-
urblökurnar. Bara kúla í gegn-
um hjartað getur drepið þær.
Eftir þetta kvöld, og hálf-
tíma fyrirlestur hjá Storm um
„leðurblökur, sem ég þekki,"
fann ég að hann var alls ekki
sá maður, sem ég var að leita
að.
En hellamaðurinn hlýtur að
hafa farið í leiðangur aftur,
því að margar næstu vikur
heyrðist ekki neitt hljóð frá
íbúðinni hans. Mér fannst ég
vera ákaflega einmana, og nú
held ég að ég hafi fundið, að
það var Storm, þrátt fyrir allt.
Svo var það dag einn, að ég
fór inn í bókaverzlun og komst
Framh. á bls. 37.
FLUGSÝN
tíl NORÐFJARÐAN
leiguflug
flugskóli
sjúkrctflug
fjögurra hreyfla flugvél fiú
sjúk
inioSíMiua
FLUGSYN
iiiailiir
dagsi
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR