Fálkinn - 10.01.1966, Síða 12

Karl var stoltur af Mamie,
þegar hún gekk þvert
yfir stofuna, þokkafullt
og rrijúklega, með
bros á vörum. Hún leit
út eins og hún hefði
margœft þetta.
Hann hafði
aldrei séð hana svona
glœsilega og aðlaðandi
í senn, og hann skildi
ekki hvað kom bróður
hans til að líta undan
og mágkonu hans til að
bíta á vörina ....
URSLIT ASTUND
Hún lét höndina hvíla á
handlegg hans, meðan þau
gengu upp eftir götunni. Hún
var þögul, og hann fann að
hún gerði sér Ijósan óróa hans
Og heilabrot.
Hún var á leið með Karli
heim til hans í fyrsta skipti
til þess að heilsa upp á fjöl-
skyldu hans. Karl skotraði til
hennar augunum í laumi. Hann
óskaði þess að hún hefði farið
í svartan kjól, sem hefði verið
glæsilegri á virðulegan hátt en
sá eirgræni, sem hún var í. Og
nú sá hann einnig, að hárið var
alveg I ljósasta lagi og jafnvel
heldur sítt, varirnar aðeins um
of rauðar. Hann reyndi að rifja
upp fyrir sér, hvernig honum
fannst útlit hennar vera í fyrsta
sinn hann sá hana, áður en
hann var orðinn ástfanginn af
12 FÁLKINN
henni, en honum var það
ómögulegt. Og þegar hún sneri
sér að honum og hló til hans,
heillaðist hann enn á ný af
hlýju hennar og kvenleika.
— Þú verður að muna að
mamma er sjúklingur og mjög
illa farin af sínum sjúkdómi,
sagði hann. — Framkoma henn-
ar er stundum dálítið óvenju-
leg.
— Ég veit, sagði hún lágt.
Hún varð óróleg á svipinn,
eins og alvöruþunginn í rödd
hans hefði gert hana hrædda.
—1 Þér geðjast áreiðanlega
vel að bróður mínum, sagði
hann hughreystandi. — Það er
ég viss um.
Þegar þau gengu inn í húsið,
hélt Mamie sig bak við Karl,
svo að bróðir Karls og konan
hans unga sáu hana ekki strax.
Bróðir Karls var hár og mjög
grannur, og brún djúpstæð
augu hans hvörfluðu órólega
til. Karl gekk til hans og tók
um axlir hans, um leið og hann
sagði innilega:
---Þetta er Marnie, John. Ég
veit að þér kemur til með að
líka vel við hana. Og Helen
líka.
Þau sneru sér að Mamie og
hörfðu á hana. Henni fannst
þau horfa á sig með meiri at-
hygli en Karl hafði nokkru
sinni gert. Hún laut höfði
feimnislega. Eiginkonan unga,
há og grönn, með fínlegt fölt
andlit og ákaflega telpuleg í
einfaldri grárri dragt, leit
snöggt til manns síns, og það
vottaði fyrir dráttum við munn-
inn.
— Má ekki bjóða þér inn,
Mamie. Mamie kom loks upp
orðunum, sem hún hafði verið
búin að hugsa sér fyrir löngu
síðan:
— Mér þykir svo gaman að
sjá ykkur. Það er næstum eins
og að hitta gamla kunningja,
Karl hefur svo oft talað um
ykkur. Hún rétti fram höndina
svo elskuleg, að frú Henderson
færði sig heldur fjær og sagði
fljótt:
— Karl hefur líka talað um
þig, Mamie. Eigum við að koma
inn og heilsa upp á móður
Karls?
í einu horni hinnar rúmgóðu
dagstofu sat fullorðin kona,
hvít fyrir hærum, í ruggustól.
•• Höfuðið var álútt og henni virt-
ist hafa horfið hugur smá-
stund, en þegar þau komu inn,
opnaði hún augun, sem voru