Fálkinn - 07.03.1966, Síða 16

Ferjukofinn við Vcslurósinn
eins og hann lítur út nú.
Ef svo væri hefði ég ekki
heyrt klaufnasparkið utan við
kofann í upphafi. En hvað um
það. Það var þýðingarlaust fyr-
ir mig að leita í þessu brúna
myrkri.
En nú er kvöldið á enda, og
ég ekki skuldbundinn til að
bíða lengur, svo ég fer út til
að ganga frá ferjunni. Henni
var lagt frammi á ósnum, og
fór ég út í hana í pramma.
Það gekk allt vel og bar ekki
á neinu óvenjulegu. Legg ég
svo af stað heimleiðis, gekk
slóðina upp sneiðinginn hjá
Ósklettinum. Þá heyri ég og
finn, kannski fullt eins vel
finn fyrst í stað, að það er
gengið á eftir mér — líkast eins
og hestur gangi. Það komu í
mig hálfgerð ónot, en ég sat á
mér og gekk rólega. En ég
fann og heyrði að þetta nálg-
aðist, þrammhljóðið jókst og
ég heyrði einhver óhugnanleg
andköf, er mér fundust strjúk-
ast upp að bakinu á mér.
Kannski hef ég greikkað spor-
ið eins og ósjálfrátt, því hálf-
meðvitaður beygur seitlaði
gegnum mig. En leiðin var
stutt að vegamótunum á gamla
sýsluveginn austur hjá Nesi.
Þangað heyrði ég þessa óséðu
veru halda, en ég hélt áfram
suður slóðirnar að Hellulandi.
— Hafðirðu ekki qrð á þessu
fyrirbæri, þegar þangað kom?
spyr ég.
— O, nei nei. Enda voru víst
allir gengnir til náða, þegar
ég kom, ekki og man ég annað,
en að mér sofnaðist vel um
nóttina. Á mánudagsmorgun-
inn laust fyrir níu er ég kom-
inn út á vegamótin. Þá kemur
maður austan veginn frá Nesi
og mætumst við þarna. Ekki
þekkti ég manninn, en spyr
hann að heiti og hvaðan hann
sé.
Utan úr Sléttuhlíð, svarar
hann. Ég er með boð til þín
frá Möllersfólkinu, að það
komi ekki á sunnudagskvöld.
— Seint k'oma boðin, segi ég,
kannski eilítið hvatskeytslega.
— Ójá, segir manntetrið. Ég
ætlaði yfir í gærkvöldi, en það
var um tíuleytið að ég fékk
eitthvað yfir höfuðið og fannst
sem ég gæti ekki haldið áfram
svo ég gisti á Lóni.
Svo fer ég að kynna mér
uppruna sendiboðans. Þorgeirs-
boli fylgdi ættinni hans. O, það
held ég, bætti Jón síðan við og
tók i nefið. — Og um kvöldið
kom Möllersfólkið. Hann var
bara að láta mig vita hann
boli greyíð, ekki svo bölvaður
þá. Hann hefur líklega farið í
Lón um kvöldið.
★ MEIRA FRÁ BOLA.
— En hefurðu séð Þorgeirs-
bola? spyr ég.
— Já, segir Jón og hlær lítið
eitt við. Það var við fjárhúsin
á Gerðinu í Hróarsdal. Við
‘Vorum sex systkinin að renna
okkur á skíðum. Skíðin voru
að vísu bara ein. Við renndum
okkur á þeim til skiptis. Þetta
var eitthvað um 1910, ég var
11 eða 12 ára.
Aðalkaupstaðarleiðin lá fyrir
neðan hjá okkur eftir bökkun-
um, eða ánni á vetrum, þegar
hún var á ís.
Jæja, það stóð svo á að ég
hafði farið mína ferð á skíðun-
um og er kominn upp á hól-
brúnina. Þetta er i rökkrinu,
gott veður, birta af norðurljós-
um, en ekki tunglskin. Þá verð-
ur mér litið fram bakkana fyr-
ir neðan Keldudal og sé þar
eitthvað á hreyfingu á leið
norður eftir. Mér sýnist þetta
vera töluvert fyrirferðar, og
meðan ég skipti á skíðunum
við Gísla bróður minn, sem
átti að fara næstu ferð er ég
að smá líta í áttina frameftir
og sé að þetta slær sér austur
að Nöfunum, sem er milli bæj-
anna. Þetta fer hratt yfir ekki
ósvipað og það berist fyrir
segli.
Eins og túnið í Hróarsdal var
þá. var svona hálfs kílómetra
leið frá því að Nöfunum, þar
sem þær skaga lengst fram,
og þangað er þetta komið,
þegar Gísli brunar af stað. Þá
bendi ég systkinum mínum í
áttina og kalla jafnframt til
Gísla, og þau sjá þetta öll. En
svo hratt bar það yfir, að þegar
i kemur niður á ísana, þá
er ferlíkið þotið yfir slóð hans
niður á ísnum, aðeins á bak
við hann. Og nú sjáum við
greinilega hvers kyns er: Þetta
er naut með dragandi húð
aftur af sér, sem brettist upp,
það var seglið, sem mér fannst
ég sjá fyrst. Og við heyrðum
glymjandi fótatak, líkast sem
þetta væri hestur á skeiði.
Rétt norðan við þár sem það
fór framhjá Gísla gengur fram
klettahorn og þar hvarf þetta
um svipað leyti og Gísli nemur
staðar, og þá kveða við þrjú
drynjandi öskur, hvert á eftir
öðru. Hef ég ekki fyrr né síðar
heyrt önnur slík, nema þá
helzt í reiðu ljóni í Dýragarð-
inum í Höfn, þessi voru aðeins
miklu kraftmeiri, það var eins
og jörðin nötraði við öskrin.
— Urðuð þið ekki hrædd?
— Ekki strax. Við hlupum
niðureftir, en sáum enga slóð.
Gísli sem ha^ði verið næst ó-
kindinni, sagðist hafa fundið
ramman óþef, sem ætlaði að
kæfa hann. Sú pest gat ekki
stafað af neinu öðru en ófögn-
uðinum. Og nú greip óttinn
16
FÁLKINN