Fálkinn - 07.03.1966, Page 29

sem nú tók að hallast mður að
borginni. Niðri í lægðinni ljóm-
aði á eirgrænt koparþakið á
Kristinarkirkjunni, umgirt lág-
um húsaröðum. Þunnir, nærri
gegnsæir skuggar sveipuðu turn-
spíruna og flögruðu síkvikir um
gyllt krossmarkið. Veðrið hafði
breytzt og var orðið svalara. Það
var liðið að miðsumri...
Áætlunarbíllinn ók yfir brúna
á Falunánni, sveigði til hægri
inn í Ágötu og nam staðar á
Hólmtorgi á meðal tuga ann-
arra strætisvagna. Marianne fór
út. Hún litaðist um í skyndi,
gripin undarlegum spenningi,
eins og hún hefði búist við að
finna hugmyndina, sem hún leit
aði, greypta á húsveggina.
Augnaráð hennar hvarflaði yfir
auglýsingaskilti Tempó á þaki
einu.
Stefnulaust lét hún berast með
farþegastraumnum, sem mjak-
aðist inn í þrönga Slaggötuna.
Þar voru verzlanir á báðar hend-
ur. Hvað var það nú, sem hún
þurfti að sjá ... eða heyra ...
til þess að hin óljósa minning
yrði skýrari. Hún hlustaði með
athygli eftir einhverri innri rödd,
meðan hún reikaði áfram.
Allt í einu blasti steinlagt torg-
ið við sjónum hennar. Það lá upp
að kirkjunni með græna kopar-
þakið og skáhallt framan við
hana stóð griðarmikil brons-
stytta af einhverjum náunga,
sem hefði þurft að gefa hitaein-
ingunum meiri gaum. Hún gekk
nær til þess að sjá, af hverjum
styttan væri. Engelbrekt vitan-
lega. Hafði hann í raun og veru
verið svona feitur? Hún hafði
ávallt ímyndað sér hann magran
og sinaberan eins og skógar-
höggsmann. Ef til vill ekki jafn
hávaxinn og Ulf.. . hvar skyldi
Ulf vera núna? 1 bifreið Há-
kons... ásamt Louise. Eða
kannski i heimsókn hjá Carl
Larson í Sundborn. Það hefði
verið gaman, að geta farið með
þeim. Henni hafði fundizt hún
svo einmana og yfirgefin allan
eftirmiðdaginn... en þó fundizt
sem hún yrði að vera kyrr á
skrifstofunni og taka síðan þenn-
an áætlunarbíl, eins og Louise
hafði talað um.
Hún eigraði áfram. Á götu-
skilti sá hún, að þetta myndi
vera Ásgatan. Hún nam staðar
og skoðaði sýningargluggann á
fataverzlun einni. Átti grunurinn
nokkuð sammerkt við fatnað?
Hún lokaði augunum til þess að
verjast utanaðkomandr áhrifum.
En nú var allt eyðilegt og hljótt
í huga hennar. Hafði hún aðeins
ímyndað ser, að
hennar hefði varðveitt brot af
einhverju, sem gæti bjargað
henni undan martröðinni? Að
öllum líkindum hafði henni
skjátlast... teygt sig eftir hálm-
strái, sem ekki var til.
Hún hélt áfram stefnulausu
reiki sínu. 1 einum glugga var
heill hafsjór af litskrúðugum
sumarefnum. 1 þeim næsta voru
kjólar og sumarhattar á sýn-
ingargrindum úr stálvír. 1 þeim
þriðja brimlöður af blúndu-
skreyttum nælonundirfötum.
Hún fór innfyrir. Hún ætlaði
að kaupa eina nælonsokka, þá
þynnstu sem til væru, jafnvel
þótt þeir entust ekki lengur en
einn dag. Smávegis hégómi gæti
ef til vill orðið henni fró... að
minnsta kosti um stund. Sokka-
borðið var innst í verzluninni.
Afgreiðslustúlka tíndi fram
plastumslög, hvert af öðru,
þræddi sokkana upp á hendi sér
og talaði um „déníer". Marianne
reyndi að hafa sig alla við, að
skilja hana, en orðin flögruðu
framhjá henni. Hún gat ómögu-
lega haft hugann við þau. Þetta
er alveg eins og að hella vatni
á gæs, hugsaði hún í örvæntingu.
Það hrín ekkert á mér.
Allt í einu lyfti hún höfðinu
og leit á afgreiðslustúlkuna,
spyrjandi og forviða. Minningin
gerði aftur vart við sig hjá
henni, blossaði upp eins og logi,
við hljóminn af karlmannsrödd-
sem barst út úr skrifstofu til
hægri við hana. Einhver var að
þakka fyrir viðskiptin og vonaði
að mega koma aftur að hausti.
Já, hann væri velkominn, sagði
kvenmannsrödd.
Marianne skalf af æsingu og
ákafa. Hún laut áfram yfir borð-
ið.
— Hver er þetta, sem er þarna
inni? hvíslaði hún. Ég þekki
röddina.
— Það er sölumaður, sem sel-
ur sokka og undirföt, svaraði
afgreiðslustúlkan steinhissa.
— Hvað heitir hann?
— Vilhelmsson. Hvers vegna
spyrjið þér?
— Ég hlýt að hafa kynnzt
honum. Hvernig lítur hann út?
— Sjáið sjálfar. Hann er að
koma út núna.
Marianne sneri sér við í hálf-
hring. Gráhærð, þrifaleg kona
kom út um dyr bak við langa
glerborðið með slæðum, klútum
og gegnsæjum sumarhönzkum.
Á h'æla henni kom maður, sem
hélt á brúnni skjalatösku í
hendinni. Hann var um það bil
þrjátíu og fimm ára, hversdags-
legur í útliti með rauðleitt hár,
sem farið var að þynnast á
hvirflinum. Hann var rauður í
andliti og virtist minnst tíu
kílóum fram yfir það, sem hægt
var að kalla vel í skinn komið.
Þetta er hann, hugsaði Mari-
anne, sem ekið hafði bílnum um
árið. Eða var það ekki? Hann
var minni en hana hafði minnt,
og feitari. En síðan voru auð-
vitað liðin tvö ár með viðskipta-
kvöldboðum.
Á augabragði varð Marianne
ljóst, hvað það var, sem hún
hafði verið að reyna að muna:
hann hafði sagzt vera í verzl-
unarerindum... til Borás var
það víst. Nú gekk hann til dyra.
Það var hálf óraunverulegt...
eins og að horfa á atriði í kvik-
mynd. Hann hló og ræddi við
verzlunarstýruna. Það var aug-
ljóst, að hún hafði gert mikil
kaup hjá honum, því hann var
ánægður á svip.
Marianne sneri sér frá sokka-
borðinu og hljóp á eftir honum
yfir afgreiðslusalinn.
— Herra Vilhelmsson! hróp-
hún andstutt. Munið þér eftir
mér?
Verzlunarstýran vér eitt skref
til hliðar. Hvaða undarlega
manneskja var þetta? Hafði
Vilhelmsson átt eitthvað vingott
við hana og síðan látið hana
róa, fyrst hún varð svona æst?
En hann var ábyggilega kvænt-
ur. Það þurfti svo sem ekki að
vera til trafala. Langar verzl-
unarferðir. Fjölskyldan fyrir
akkerum í Stokkhólmi. Hjóna-
band mitt er ekkert hjónaband.
Konan mín skilur mig ekki. Hún
hafði sjálf heyrt þessa romsu
oft og mörgum sinnum. Bara
að manneskjan færi nú ekki að
stofna til vandræða hér inni í
verzluninni!
Herra Vilhelmsson kipraði
augun, eins og hann hefði
skyndilega komið út í sterkt sól-
skin. Nokkrum augnablikum
seinna varð hann hálf undrandi
á svip. öll verund Marianne var
fólgin í augum hennar. Hún þrá-
bað hann um að þekkja sig aftur.
— Fyrirgefið, en ég get í
rauninni ekki komið því fyrir
mig, sagði hann og dró seiminn.
Það er auðvitað ókurteisi af
mér, en...
— Munið þér ekki, að ég tók
yður upp í bíl við þjóðveginn
á leiðinni frá Gautaborg fyrir
tveim árum síðan? Ég var lasin
og þér ókuð bílnum.
Marianne fannst sem hún sæi
örlitla svipbreytingu í andliti
hans — og kom ekki örsnöggur
glampi 1 augun á honum... of-
boð? En hann hló og hristi höf-
uðið skilningssljór.
— Ég er hræddur um, að ung-
frúin taki mig fyrir einhvern
annan, sagði hann. Hvenær á
þetta að hafa átt sér stað? Ný-
lega?
— Nei, þann tólfta ágúst fyrir
tveim árum. Milli fimm og sex
um kvöldið. Þér höfðuð misst af
lest og gátuð ekki náð í neinn
leigubíl. Munið þér ekki eftir
þessu?
— Nei, því miður, sagði hann
hugsandi. Um miðjan ágúst —
fyrir tveim árum? Marianne
kinkaði kolli. Það er eins og mig
minni, að ég hafi verið í verzlun-
arferð í Hollandi einmitt þá.
Biðið, þá skal ég athuga hvort
ég man rétt.
Hann stakk hendinni í innri
vasa á frakkanum og tók upp
seðlaveski sitt. Marianne greip
andann á lofti. Þetta var brúnt
seðlaveski úr krókódílaskinni,
nákvæmlega eins og það sem
hún mundi eftir... og hendur
hans voru vaxnar stuttum, gisn-
um hárum. Hún starði á þær,
meðan hann tók fram vegabréf
sitt og fór að blaða í því.
— Jú, mikið rétt. Ég fór til
Hollands þann sjöunda ágúst og
kom ekki aftur fyrr en þann
þrítugasta, sagði hann.
— Það var svei mér löng
verzlunarferð, sagði verzluna-
stýran Herra Vilhelmsson gerir
nú líka allt svo rækilega.
Hólfið i seðlaveskinu var
greinilega of lítið fyrir vegabréf-
ið því hann flumbraði með það
og ætlaði varla að koma því
niður aftur.
— Ojú, á þeim tíma árs reyn-
ir maður oftast að sameina gagn
og gaman, sagði hann. Ég hafði
frúna og krakkana með mér og
við dvöldum á baðströndinni við
Scheveningen um tíma.
— Því get ég trúað! Var ekki
dásamlegt þar?
— Nokkuð svo. En það voru
einhver olíuskip, sem helltu úr-
gangsolíu í hafið fyrir utan, og
þessi óþverri klíndist utan á
mann svo maður varð að þvo
sér upp úr benzíni eftir að hafa
synt í sjónum.
Hugsunin fór eins og elding
um huga Marianne: Þetta hefur
hann lesið um í blöðunum.
— Ökuskírteinið er í þessu
hólfi, sagði hún og benti á hólf-
ið næst því, sem honum hafði
tekizt að troða vegabréfinu í.
Framh. í næsta blaði.
HÚN HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HÚN NOKK-
URN TÍMA FINNA HINN ÓÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ÁTTU SKUGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVI AÐ HÚN FENGI ALDREI MANNINN SEM HÚN ELSKAÐI?
FALKINN
29