Fálkinn - 07.03.1966, Side 34

COMMEIÍ sendiferðabifreið
HILLMAN-IMr fólksbifreið
HILLMAN MINX fólksbifreið
HILLMAN STATION bifreið
AUK MAItGRA ANNARA GERÐA
FÖLKS- OG SENDIFERÐABIFREIÐA.
ALLT Á SAMA STAÐ
BJQOUM YÐUR
AÐEfNS VANDAÐAR,
STERKAR OG
FALLEGAR BIFREIDIR
KDMIÐ, SKODIÐ
OG KYNNIÐ YÐUR
VERÐ OG SKILMÁLA
Framúrskarandi aksturshæfni,
styrkleiki og sparneytni er
aðalsmerki ROOTES
hifreiðanna.
EGILL VILHJÁLMSSON hf.
Laugavegi 118 — Sími 22240
sjálfur og ef hún er ekki á
sínum stað, megið þér kalla
mig hverjum þeim ónefnum,
sem yður sýnist.
— Gott og vel, sagði hann
og við fórum beint á staðinn.
Og nú vitið þér vel herra minn,
að þessi auglýsing, eins og við
köllum það, um Harrington,
var eins greinileg og frekast
gat orðið. Bláir stafir á gulum
grunni og eins og hún væri
steypt i glerið. Þér voruð mér
sammála um það atriði. Og ef
þér hugsið yður um hljótið þér
að muna, að ég reyndi að
þurrka þá út.
— Já, ég man það mjög
greinilega. Nú og hvað syo?
— Þér getið sagt „hvað svo‘‘,
en ég er ekki viss. Hr. Timms
fór inn í vagninn með ljós ...
Nei annars. Hann sagði Willi-
ams að lýsa sér utan frá. „Nú
jæja“ sagði hann. „Hvar er svo
þessi dularfulla auglýsing, sem
þið hafið verið að þvaðra um?“
Hún er hér, segi ég og legg
hendina á gluggann . ..
Vagnstjórinn þagnaði.
— Hún hefur þá verið farin.
Brotin, geri ég ráð fyrir? spurði
hr. Dunning.
— Brotin! Ekki aldeilis.
Hvort, sem þér trúið mér eða
ekki var ekki urmull eftir af
stöfunum, þessum bláu stöfum,
á rúðunni. Ekki frekar en...
Ja ég get bara ekki lýst því.
Ég hef aldrei upplifað nokkuð
þessu líkt. Þér getið spurt
hann Williams hérna. Það er
ekki til neins fyrir mig að
reyna að útskýra það.
— Og hvað sagði hr. Timms?
— Nú. Hann sagði nákvæm-
lega það sem ég hafði sagt hon-
um að hann mætti segja. Kall-
aði okkur það sem honum
sýndist og það var ekki allt
nærgætnislegt og ég lái hon-
um það heldur ekki. En okkur
hérna, Williams og mér, fannst
að við ættum að tala við yðúr
um málið, þar sem við horfð-
um á yður skrifa auglýsinguna
hjá yður.
— Það gerði ég svo sannar-
lega og ég er með miðann hérna
hjá mér. Viljið þið að ég tali
sjálfur við hr. Timms og sýni
honum miðann? Var það þess
vegna sem þið komuð?
— Hvað sagði ég ekki? sagði
William.
— Verði prúðmenni á vegi
manns, er svo sannarlega ekk-
ert því til fyrirstöðu að leita
hjálpar þess. Og nú geturðu
kannski látið þér skiljast
George, að það var ekki langt
frá því að ég hefði rétt fyrir
mér í kvöld.
— Allt í lagi William. Allt
í lagi. Láttu ekki eins og "þú
hafir þurft að draga mig hing-
að. Kom ég kannski ekki af
frjálsum vilja? En mér finnst
nú samt að við hefðum ekki
átt að ónáða yður með þessum
hégóma herra, en ef þér skyld-
uð eiga leið um á skrifstof-
unni á morgun og segðu hr.
Timms frá því sem þér sáuð
sjálfur, myndum við verða
yður ákaflega þakklátir fyrir
vikið. Okkur er svo sem sama
hvað þeir kalla okkur þarna á
skrifstofunni, en ef þeim skyldi
detta í hug að við séum farnir
að fá grillur og sjá ofsjónir,
þá er ekki gott að vita hvað
um okkur verður. Þér skiljið
hvað ég á við.
Án þess að þeir kvæðu fast-
ar á um óskir sínar, leiddi
George William út úr herberg-
inu.
Vantrú hr. Timms, sem
þekkti hr. Dunning aðeins Ia,us-
lega, beið alvarlegan hnekki
við það, sem hinn síðarnefndi
sýndi honum daginn eftir og
hvað svo sem hafði verið fært
í bækur fyrirtækisins þeim
George og Williams til hnjóðs,
var nú þurrkað út, en skýr-
ing á málinu fyrirfannst engin.
Áhugi hr. Dunnings á mál-
inu vaknaði aftur daginn eftir
við dálítið atvik sem gerðjst,
þegar hann var á leiðinni frá
klúbbi sínum til lestarinnar.
Hann tók eftir manni spölkorn.
á undan sér og sá bar hand-
fylli af dreifimiðum, eins og
þeim, sem vegfarendum eru
réttir í auglýsingaskyni. Þessi
útsendari hafði ekki valið sér-
lega fjölfarna leið til starf-
semi sinnar. Raunar sá hr.
Dunning hann ekki losna við
einn einasta miða, þangað til
hann kom sjálfur á staðinn.
Miða var stungið í hendina á
FALKINN