Ljósberinn - 01.03.1941, Síða 7
L JÖSBERINN
27
Hún hví&laði þessu að Aðalsteini.
Og hann hvíslaði að henni:
»Já, Guð hefir verið g’óður við mig. En
ég er hræddur um; að ég hefoi ekki tekið
eftir því, ef ég hefði ekki átt góða mömmu,
sem kendi mér það ungum að leita til hans.
Og ver hefði þá líka farið fyrir mér. En
J>aö var kjölfestan, sem bjargað hefir mínu
skipi i hvert sinn, sem ég hefi fengið
ágjöf«.
Og nú er siagan eiginlega búin, því að
nú hafði gamla læknisfrúin fengið heit-
ustu ósk sína og bæn uppfyllta.. Og' hún
var fádæma glöð.
Pó gátu þau nú ekki verið samvistum
nema litla stund að þessu sinni. Aðalsteinn
æt-laði að halda áfram með skipinu til
Reykjavíkur til þess að ganga frá samn-
ingum um atvinnu, sem
honum stóð til boða þar.
Hann hafði átt bréfavið-
skifti við áhrifamenn þar,
sem komið höfðu þessu í
kring. Hann ætlaði svoi aö
koma aftur og sækja
mömmu sína. En þá kom
»babb í bátinn«.
»Nei, elsku vinur! Héð-
an fer ég ekki. Hér er ég
búin að vera allan minn
aldur, — og í einstæðings-
skapnum hafa allir verið
svoi góðir við mig, að ég
held ég myndi ekki geta
dregið andann annars stað-
ar en í Jyessu andrúmslofti,
hjá öllum þessum vinum,
— og minnstu vinina mína
get ég alls ekki skilið við.
Mér nægir það, að Guð
hefir leitt þig heim heilan
á húfi Oig að ég veit, að
þér líður vel. Þetta er stör-
fenglegasta gleðin, sem ég
hefi orðið aðnjótandi í
lífinu. Hvao gerir það svo til, þó að þú
getir ekki verið hérna, alveg á sama blett-
inum og ég. Þú skreppur til mín þegar
þú getur — það verða dásamlegir dagar,
— og þú hringir mig upp öðru hvoru, —
nú, þá er þetta. allt svo indælt, sem orð-
ið getur. — Ég vil ekki vera heimtufrek-
ari en góðu hófi gegnir.
Pað hafði raunar verið aðal tilhlökkunar-
efni Aðalsteins á heimleiðinni, að fá nú
tækifæri til að gera bjart og hlýtt í kring-
um móður sína, á æfikvöldi hennar. En
hann þóttist nú sjá, að hvergi myndi henni
líða betur, en þarna, — eins og hún sagöi
sjálf. Og' hann sá og fann, að hann hafði
•glatt hana með því að kcma heim.
Þau sátu um stund hljóð og héldust i
hendur. En svo varð þeim báðum að orði,
í sömu andránni:
»Já, mikio er Guð góður!« TK Á.
hún varb að halda sér í g’irðinguná.