Ljósberinn - 01.07.1942, Blaðsíða 31

ljosberinn
115
JESÚ-LÆKNIRINN
Híin gamla Wang-Ti-Schau sat fyrir ul-
an litla ltofann sinn með stafinn sinn í
hendinni. Hún var. nálega alblind, svo hún
'ar ekki vinnufær.
Nú hejrrði hún grát og kveinstafi til
grannkonu sinnar'og reis þá hvatlega á
fcetur.
»Hvað er ad þér. hví grætur þú nú, Ma
Li?« spurði gamla konan.
»0, sonur minn, sonur minn«, kveinaði
hún, »hann verður farlama alla æfi«.
»ö, nci, svo slæmt er það nú ekki. að
hllum líkindum«, sagði gamla konan Ma
Li til hughreystingar; »fóturinn verður
heill með tímanum«:
»Já, ég vona það, en allt af er honum
samt að versna í honum. Ég vildi hann
gmti komisttil erlenda læknisins á kristni-
hoðsstöðinni. Áf honum fara margar
Lirðusögur. En til hans eru margar míl-
ur og drengurinn getur ekki í fótinn stig-
og ég get ekki horið hann. fíg ltæm-
,fð þangað aldrei á mínum samanböggl'-
l|ðu bundnu fótum. Nei, ég sé engin ráð«,
S;|gði Ma Li og fór aftur að kveina.
»Þegiðu nú eins og steinn«, sagði gamla
honan, »ég get borið hann þangað. Fæt-
u,'nir á mér hafa aldrei verið bundnir,
svo mér er létt til gangs«.
»Ætlar þú að bera drenginn minn? En
hú ert þó næstum steinblind, þú getur ekki
ratað«,
»Já, blind er ég að vísu«, sagði gamla
Lonan raunamóð, »en hann sonur þinn
hefir góða sjðn, og þá geturn við spurt okk-
11'' áfram«.
»En þér verður ofviða að bera hann,
Jafnvel þótt hann sé nú megri, af því að
hann hefir verið veikur: en mundu það
hann er níu ára«.
Loks var það þó fastráðið, að þau skyldu
'eSgja af stað. Og árla næsta morguns
jagði Wang-Ti-Scháu af stað með dreng-
1Uu á bakinu. Vegurinn varð henni lang'-
ur og þreytandi, og er gömlu konuna lolcs
bar að sjúkrahúsi kristniboðsstöðvarinn-
ar, þá var hún alveg að þrotum komin.
Þá kom kristin kínversk kona til rnóts
við hana og hjálpaði henni og drengnum
inn í biðstofuna, sem var troðfull; þó gátu
þau drengurinn og gamla konan fengið
sæti.
öðara en gamla konan settist niður, ör-
magnaðist hún af þreytunni og sofnaði.
Hún vaknaði ekki fyrr en læknirinn lagði
höndina á öxl henni og sagði:
»Þú ert víst langt að komin, gamla
kona. Lofaðu mér að sjá, hvað að þér geng-
ur. Hver veit, nerna ég geti hjálpað þér?«
»Hjálpað mér?« hrópaði garnla konan
og rejs á fætur. »Eg er nú ekki komin
hingað mín vegna. Það er drengurinn
hennar grannkonu minnar, sem ég hafði
með mér. Hún gat ekki gengið hingað
sjálf, því fæturnir á henni eru bögglaðir.
Ó, kæri læknir, ég' bið þig svo innilega,
að nöta nú öll þín kynjalyf við drenginn.
»fíg er nú þegar búinn að veita drengn-
um hjálp«, sagði læknirinn, því að dreng-
urinn hafði sagt honum alla söguna, »og
ég vona, að hann verði heill aftur með'
Guðs hjálp. En lofaðu mér nú að athuga
þig sjálfa dálítið, þú þarfnast lækningar
líka«.
»Af hverju á ég að læknast. fíg er dá-
lítið þreytt«.
»En ef sjónleysi þitt yrði læknað?«
»Ég læknist af sjónleysinu?« Gömlu
konunni varð hverft við. »Ö, nei, það hef-
ir mér aldrei til hugar komið. fíg veit, að
það er ómögulegt«.
»En ég get áreiðanlega læknað þig, með
Guðs hjálp, ég sé það á augunum í þér.
Það verður að taka burt himnu og að því
húnu muntu sjá jafnvel, eins og þú sást
á unga aldri.
Þetta þótti gömlu konunni ótrúlegt. En
þó lét hún læknirinn ráða og þá gerðist