Ljósberinn - 01.07.1942, Blaðsíða 11

ljösberinn
95
ég hefi tíma til þess. Ég hefi allt af hafí
svo lítinn tíma tií að læra. Og nú ættir
Þú að biðja hana frænku þína, að hjálpa
niér líka. Því að þó að ég botni ekkert
í þessu, þá veit ég það, að ef þú hefir þózt
vera synclari þá er é g það. En ég bara
skil það ekki. Og þó, — ég skal segja þér,
Nanna, — ég var að hugsa um það í gær,
^ftir að hann pabbi var farinn — mik-
'ð niá ég skammast mín fyrir, hvað ég
hefi verið lítið góð við hann. Hún mamma
bað mig þó uin það áður en hún dó, að
hugsa vel um hann. En ég hefi barasta
ekki gert það nærri nógu vel. Og svo er
annað: ég hefi allt af gert húsverkin hálf
nauðug, — og þegar ég hefi þurft að staga
í sokkana hans, þá hefir mér leiðst það
°g ég hefi flýtt mér að þvf og ég hefi
gert það illa. Ég var að hugsa um þetta
allt saman í gærkvöldi. Er þetta máslte
að vera syndari? Og ég er nú búin að lofa
sjálfri mér því, að ég skal vera góð við
bann, þegar ég kemst heim og stoppa fal-
^ega í sokkana hans«.
Þetta samtal varð nú ekki lengra, því
að nú komu stúlkurnar inn í stofuna með
eftirmiðdagskaffið og kókó handa litlu
stúlkunum.
Það er skemst frá því að segja, að Dídf
btla fann Frelsara sinn þarna. Móðursyst-
lr Nönnu lijálpaði henni, á sama hátt og
hún hafði hjálpaðhenni litlu frænku sinni.
Margrét þessi var kornung stúlka, ætt-
að norðan ur landi. Hún var búin að vera
fjðgur ár í Reykjavík, — hafði fyrst ver-
'ð í Kvennaskólanum, en vann nú við
Verzlunarstörf. Af hendingu hafði hún
slæðst á samkomu í K. F. U. M. fyrsta
sUnnudagskvöldið, sem hún var í bænum
°g hitt þar kunningjastúlku sína eina, sem
Var í K. F. U. K. og þessi kunningjastúlka
bennar hafði boðið henni á næsta fund
Þeirra stúlknanna. Úpp frá því hafði K.
U. K. verið sem annað heimili Margrét-
ar> því að hún hafði fljótlega fundið Frels-
Rra sinn og gefizt honum, og síðan gerzt
mjög áhugasöm í starfinu. Og það má
nærri geta, hvílík gleði henni var það,
að geta fært Frelsaranum þessar góðu og
fallegu smástúlkur, Nönnu og Dídí. Húu
hafði venjulega guðræknisstundir með
þeim annan hvern dag, —- raulaði fyrir
þær sálma og Iv. F. U. M.-söngva, (ekki
mátti nú syngja hátt þarna) og svo var
.hún vön að krjúpa á kné á rnilli rúmanna
þeirra og biðja fyrir þeim og með þeim.
Þetta var einkennilega fögur þrenping,
þessar þrjár saklausu og sælu stúlkur, sem
ekkert vissu betra en það, að ákalla, lot'a
og tigna Frelsarann og þakka honum.
Pað kom fyrir að gamla nunnan kom
inn í stofuna, þegar stóð á bænagjörð hjá
stúlkunum. Það komu þá oft tár fram í
augun á henni, — gleðitár, því að hún
brosti sínu angurværa blíðubrosi um leið,
nam staðar álengdar, signdi sig og horfði
á þær hugfangin.
»Oh, hvor skönt! — Oh, hvor sköntk
(0, hve fagurt!) var hún svo vön að segja,
hvað eftir annað.
Venjulega fór hún út úr stofunni án
þess að gera vart við sig. En var þá við-
búin, þegar bænastundinni var lokið, að
færa þeim eitthvað gott í munninn.
En Guðs börn verða allt af að vera við
því búin, að þeirra sé freistað. Og Díd;
litla fékk brátt að reyna það.
Hún kom oft til hennar, skipstjórafrú-
in, sem getið er um áður. Hún laðaðist að
Dídí æ því meir, sem hún kynntist henni
bctur. Henni fannst sjálfri, að það vera
ánægjulegustu stundirnar sínar nú, þeg-
ar hún sat hjá rúrni litlu stúlkunnar, og
skrafaði við hana. Það var svo tómlegt
heima í stofunum hennar, síðan hún hvarf
þaðan, elsku litla stúlkan hennar, húr.
Dúfa, — og enn þá tómlegra fannst henni,
eftir að hún kynntist Dídí. Og Dídí fór
fljótlega að þykja vænt um þessa sorg-
mæddu, góðu konu. Henni þótti vænt um
heimsóknir hennar, ekki aðallega fyrir
gjafirnar, er hún færði henni, — því að allt