Ljósberinn - 01.07.1942, Blaðsíða 20

LJÓSBERINN
m
níu áru telpu, seni var augasteinn allra
í húsinu.
Klóthildur var seytján ára gömul, grönn
óg guggin eins og aJlir, sem unnu í ltola-
námunum. Hún liafði hin fögru og gáfu-
leg'u augu föður síns. Það var hún, sem
kom hieð þá viturlegu athugasemd, {>eg-
ar fagnaðarathöfnin fór að verða í lengra
lag'i, að Andrés hlyti að vera orðinn þreytt-
ur og þyrfti að fara að hvíla sig, og að
hann skyldi Játa híða að segja frá æfin-
týrum sínum þangað til næsta dag.
Þessu næst var farið með hann inn í
Jmrbergi leigjandans og búið um hann
þar. Mikael LeJjert Já í rúmi sínu við hitt
þilið og hraut. Hann \ aknaði þó við um-
ganginn, starði sljóum augum á Gharles
Clement og Andrés, umlaði eitthvað, sem
ekki skildist, sneri sér á hina hliðina og
sofnaði aftur,
Glement hristi liöfuðið með sorgars\-ip
og mælti:
»Vesalingurinn«, tautaði hann í hálfum
hljóðum, »áður fyrri var hér enginn dug-
legri eða reglusamari og iðnari verkamaó-
ur en hann. En eftir að kona lians dó af
slysi niðri í námunum hel'ir hann byrjað
að drekka. En sleppum þessu. Göða nótt,
kæri frændi minn, sofðu vel og taktu efí-
ir, hvað þig dreymir fyrstu nóttina undir
þaki mínu«.
3. kap.
Hringsjá.
Næsta dag var Andrés á ferðalagi og
skoðaði héraðið. Þegar hann var kominn
nokkur hundruð fet frá húsi frænda síns.
sá hann eilthvað sem líktist skýstróki úr
kolasalla, sem nálgaðist óðfluga. Innan úr
þessum kolsvarta rykmekki heyrðist hálf-
eymdarlegt og jafnframt hálf-gleðilegt
væl, og loksins kom Lappi út úr þessum
umbúðum. stökk til húsbóndans og flaðr-
aði upp um hann með tunguna Jafandi.
Andrés varð glaður við og klappaði hon-
ilm. En svo varð hann aftur hryggur við
tilhugsunina itm það, að hann var btáinu
að gefa hunclinn og mátti því ekki halda
honum. Hann spurði til vegar að lúisi
framkvæmdarstjórans, og gékk svo þang-
að til þess að færa iitlu drottningunni
strokudýrið.
v Hann átti langa leið eftir, þegar hánu
sá litlu stúlkuna standa við járng'rindar-
hliðið. Hún var lengi búin að vera á gægj-
um eftir uppáhaldinu sínu og hafði ár-
angurslaust kallað á það. Þegar iiún svo
kom auga á Andrés með hundinn, rak
hun upp gleðióp.
»En hvað það er fallegt af þér að koma
með Lappa aftur«, mælti hún. »Komdu
nú inn, og svo skaltu fá gosdrykki og
kökur«.
En Andrés var ekki í skapi til að tala
við hana. I Jann fann, að hann var að því
Jvominn að gráta.
»ÞakJva hjartanlega«, mælti haxm, »en
ég hefi elxki tíma«.
Og þó Marta vildi neyða hann til þess
að fara inn, flýtti liann sér brott. Hann
gat ekki liorft á Lappa á nýja heimilinu
hans.
Hann stefndi nú á Gaulot-námuna, sem
hann hafði séð óljóst \’ið ljós kveldið áð-
ur. Vinstra megin við Jxygginguna 'voru
fjórjr stærðar ofnar til að framleiða koks,
og hrann í þeim stöðugt nætur og daga.
Fast við þá var hið afarstóra kolatorg,
og um það lágu ótal járnteinanet, en uppi
yfir var unnað þéttriðið járnbrautarnet,
með fjölda teina og lausabrúa, og þar var
fjökli verJramanna, sem stöðugt voru að
hella niður kolunx úr smávÖgnum.
0ti fyrir heyrðist flaut í jámbrautár-
vagni. Það ók löng trossa af kolavögn-
um lil járnbrautarstöðvarinnar.
Þegar Andrés hafði gengið spottakorn
fram með hinni endalausu röð al' kola-
haugum, beygði hann til hliðar. Hann
lxafði lcoraið auga á stóra, turnháa múr-
steinsbyggingu, sem gnæfði hátt yfir öll
önnur mannvirki og var fimmlyft. En
einliennilegast af öllu virtist honum þetta