Ljósberinn - 01.12.1957, Qupperneq 12
Norður í Alaska, í landi gullævintýrsins, í
landi hinnar einmanalegu víðáttu og hinna
löngu og erfiðu sleðaferða, stendur einmana
kross. Óbrotinn er hann að gerð án nokkurs
skrauts. En fastur er hann skorðaður í harðri
klöppinni. Stormurinn þýtur um hann. Snjó-
drífan er þétt, og krossinn hjúpast hvítri
mjöllinni. En á hverju vori, þegar snjórinn
bráðnar, kemur krossinn í ljós á ný.
Það stendur nafn á trékrossinum, skorið út
í viðvaningslegum bókstöfum. Það er mjög
stutt nafn, sem geymir einmitt þann óbyggða-
hljóm, sem yfirgefur aldrei þann, sem hefur
einu sinni stigið fæti sínum á hið freðna frón
Alaska:
N O - B O K.
En þótt sá dagur komi, að krossinn líði und-
ir lok, mun minningin um hann, sem á nafn-
ið, sem hann ber, lifa hjá mönnunum tveimur,
sem kynntust honum og fengu að lifa með
honum nokkra vetrarmánuði.
Það var Karlsson, Svíinn, sem kom fyrstur
auga á No-bok hinn eftirminnilega nóvember-
dag. Það var nístingskaldur dagur, og hitinn
var langt fyrir neðan frostmark. Það hafði
verið hörkufrost þegar í margar vikur, en
fyrst þennan dag fannst fyrir kuldanum, því
að um nóttina hafði tekið að hvessa. Karlsson
og féiagi hans, Daninn Knútur Hólm, höfðu
eiginlega ákveðið að fara ekkert út- þennan
dag, heldur dveljast inni í notalegum kofa
sínum. Þeir höfðu unnið baki brotnu í nokkr-
ar vikur og gátu sjálfsagt leyft sér að halda
frídag.
En um hádegisbilið yfirgaf Karlsson samt
sem áður litla kofann, sem þeir höfðu reist í
skjóli hárrar brekku. Hann ætlaði niður að
ánni til þess að hyggja að nokkrum gildrum.
Nú var hálftími l'iðinn. og Karlsson var ekki
enn þá kominn aftur. Hólm fór því að verða
órólegur og fór út úr kofanum til þess að gá
að honum. En varla var hann kominn út, þeg-
ar hann rak upp undrunaróp. Karlsson kom
gangandi upp að kofanum með byrði í fang-
inu.
— Hæ! kallaði hann, þegar hann kom auga
á Hólm. Sjáðu bara, hvað ég hef fundið!
— Hvað — þetta er drengur, Indíánadreng-
ur! sagði Hólm, þegar Karlsson var kominn
alla leið til hans með byrði sína.
Karlsson kinkaði kolli og gekk fram hjá
lionum inn í kofann. Þar lagði hann meðvit-
undarlausan drenginn á flet.
Hólm spurði ekki. Það átti ekki við núna.
Það reið á að vekja drenginn til lífsins. Seirma
gæti hann svo komizt að því, hvar Karlsson
hefði fundið hann.
í klukkutíma hlynntu mennirnir tveir að
þrekuðum drengnum. Kuldinn hafði gert
hann næstum því alveg stífan. Lífið var að
fjara út. En þeim tókst að seiða það til baka
með því að sveipa um hann værðarvoðum og
dreypa heitu tei á milli helblárra vara hans.
Það var hræðsla í augnaráði drengsins, þeg-
ar hann opnaði augun. En þegar hann sá
mennina tvo, sem lutu yfir hann, leið bros
yfir skarpleitt Indíánaandlit hans. Honum
létti.
— No-bok, tautaði hann hægt. Svo lokaði
hann augunum aftur og sofnaði djúpum og
rólegum svefni. Hann vaknaði ekki fyrr en
morguninn eftir.
Karlsson hafði fundið Indíánadrenginn
skammt fyrir ofan ísilagða ána. Þar hafði
hann séð hann, eins og dökan díl á hvítri
mjöllinni. Hann lá í hnipri og virtist vera
lífvana. Félögunum tveimur var það hulin
ráðgáta, hvernig hann var kominn þarna og
hvaðan. Það voru yfir 100 mílur til næsta
Indíánaþorps.
— En við komumst nú að því, þegar pilt-
urinn vaknar, sagði Hólm og vafði ábreiðun-
um um drenginn. — En hvað er þetta? sagði
148
LJOSBERINN