Ljósberinn - 19.12.1931, Síða 15

LJÖSBERINN
385
á jörðu« er jólaboðskapurinn, hvort sem
er, og nær til okkar eins og' annara, svo
að við verðum að reyna að snúa hug'an-
um þannig', að við getum tekið á móti
friðarboðskap jólanna«.
»Já, pabbi, eg vil nú líka svo fegin
gera það, sem er Guðs vilji, og stundum
finnst mér eg' geta fyrirgefið og gleymt.
En í dag finnst mér, að gremjan ætli
alveg að yfirbuga mig, þegar eg sé mun-
inn á þessum jólum og' hinum undanfar-
andi; nú sitjum við hér eins og' máske
g'leymd«.
»Gleymd!« Nei, það mátt þú ekki
segja«.
»Við erum nú eiginlega ekki gleymd,
það vitum við vel; við eigum þó börn á
lífi, en okkur er orðið ofaukið«.
»Já, þú skalt nú komast að raun um
það, mamma, að við eigum eftir eitt-
hvað að starfa enn í heimi þessum; við
getum orðið til blessunar ef við aðeins
kappkostum að hlýða Guði«.
»Já, en getur þú sagt mér, hvað gott
muni leiða af þessu öllu saman hér í
heimi?«
»Nei, mamma, ekki enn, en við skul-
um bíða og vera hóglát — þá sjáum við
það áreiðanlega«.
Eftir þetta hættu þau talinu.
»Snjóar enn?«
»Nei, en það er skafrenningur, en
ekkert ofanfjúk«.
»Ætli við getum ekki samt skroppið
þetta spölkorn til önnu. Pau eiga von á
okkur í kvöld«.
»PÓ að við getum komist þangað, með-
an bjart er, þá getur kafsnjóað í kvöld,
svo að við komumst ekki heim aftur«.
»0g' við höfum það af, mamma, við
gætum þá líka gist hjá þeim«.
»Já, en þú getur ekki sofið í ókunnu
rúmi«.
»Jæja, þá get eg' leg'ið og vakað og
glaðst af því, að oss er í dag frelsari
fæddur, sem veitast mun öllum lýðnum
okkur líka og' börum okkar«.
»Já, pabbi, nú fáum við að sjá, það er
nú ekki orðið svo framorðið enn; ef
veðrið yrði gott, þá er nógu snemmt að
fara klukkan þrjú; annars komum við
ofan í mesta annríkið og svo tefjum við
fyrir«.
Nú voru opnaðar ytri dyrnar og'
heyrðist fótatak fullorðins manns og
barns; var þá drepið létt á innri dyrn-
ar; gekk þá inn ungur maður og' leiddi
lítinn dreng sér við hönd, fjögra ára.
»Góðan dag'inn, gleðilega hátíð, pabbi!
Ilér er reglulega hlýtt og notalegt. En
það veður, sem hefir verið í dag!«
»Afi og amma! Þið ættuð bara að sjá
jólatréð okkar, það stendur inni í borð-
stofunni; það er svo stórt, að við systir
mín getum ekki náð utan um það, og
það nær alveg upp í loftið. Mamma er
að skreyta það, en það megum við ekki
sjá. Systir vildi koma með okkur hing-
að, en það er svo mikill snjór«.
Meðan drengurinn lét dæluna ganga
fóru bæði gömlu hjónin að brosa og'
horfðu svo glöð á gesti sína.
»Já, pabbi og mamma, þið verðið,
hvað sem tautar, að koma yfir um til
okkar og' borða jólakvöldmatinn, eins
og vant er; þið hafið nú gert það svo
leng'i, sem eg' man eftir mér, og eg vildi
feginn, að það yrði svo lengi, sem þið
ei'uð á lífi. Ef þið viljið þá sjálf«, bætti
hann við og leit á raunasvipinn á móð-
ur sinni.
»Eru þetta líka orð konu þinnar?«
spurði móðir hans dálítið stutt í spuna.
»Katrín er mér sammála«.
»Hefir hún sagt, að við skyldum
koma?«
»Hún hefir nú ef til vill ekki sag't það