Ljósberinn - 19.12.1931, Qupperneq 29

LJÓSBERINN
399
konunni úr feldinum, og þegar hún leit
hærra, sá hún að konan var bæði bh'ð-
leg og brosleit, Hildur sá nú líka, að
konan tók fram stóra skjóðu og tíndi
upp úr henni hvern smápynkilinn á fæt-
ur öðrum og-----------
»Nei, líttu á, Matti, — stóreflis syk-
urmolik
Og Hild,ur hélst ekki við lengur. Hún
togaði í Matta og dró hann undan borð-
inu, hvernig sem hann streyttist á móti.
Og nú heyrðu þau bæði, glaðlega og vin-
gjarnlega rödd konunnar:
»Komið þið nú hingað til mín, börn-
in góð, og á meðan við erum að bíða eft-
ir kaffinu, skal eg segja ykkur sögu af
smástúlku, sem eg þekkti. — Faðir
hennar var hátt sfettur embættismaður,
en móður sína misti hún, þegar hún var
á fyrsta árinu. Allir kenndu í brjósti
um litlu stúlkuna, vildu vera góðir við
hana og dekruðu við hana og allt var
látið eftir henni, sem henni datt í hug.
Hún óx og dafnaði vel, en það var ein-
kennilegt í fari hennar, að hún hafði
svo mikla óbeit á öllu sem svart var eða
óhreint, að það lá við að keyrði úr hófi
og var talinn tepruskapur og að henni
hlegið fyrir það, — en henni var þetta
ósjálfrátt. En hún hafði yndi af öllu,
sem var hvítt og hreint eða fágað, og
vildi alltaf vera í hvífum kjólum og hvít-
um sokkum og með hvíta skó, og helst
vildi hún aldrei koma fram í eldhús,
því að hún hélt að hún mundi óhreinka
sig. Það kom jafnvel fyrir, ef hún þurfti
að ganga um eldhúsið, að hún bæði ein-
hverja vinnukonjina að bera sig yfir
gólf'ið. En fyrir það var hún athyrt, og
gamla ráðskonan sagði þá stundum, að
einhverntíma mundi að því koma, að
hún yrði að ganga um, þar sem óhreinna
væri. Og þegar hún fór að ganga í skól-
ann, þá hafði hún alltaf með sér ofurlít-
inn bikar, til þess að þurfa ekki að
drekka úr söm,ui vatnskönnunni og hin
börnin. — Svona var hún tepruleg.
Ekkert hafði hún gaman af brúðum,
eins og aðrar smástúlkur, en henni þótti
ákaflega vænt um öll dýr, og einkanlega
því vænna um þau, sem þau voru ljót-
ari, og var það líka dálítið undarlegt.
Stúlkan þessi hjet Hildur.
Þessi sérvizka hennar, sem svo var
kölluð, smábreyttist í annað horf, eftir
því sem hún þroskaðist, og þegar hún
var átján ára, kom fyri hana atvik, sem
varð til þess, að hún gekk með lífi og
sál í þjónustu Guðs og valdi sér ákveðið
æfistarf, sem átti betur við hana en allt
annað. Henni var það svo eiginlegt að
finna til með þeim sem bágt áttu og
hana langaði alltaf til að hjálpa þeim
sem hjálpar þurftu, ef hún gat, og Guð
fékk henni verk að vinna á meðal smæl-
ingjanna og auðnuleysingjanna. Og litla
stúlkan, sem fyrrum hafði látið bera
sig yfir eldhúsgólfið, til þess að óhreinka
sig ekki, ljet sig nú engu skifta, þó að
leið hennar lægi um hverskonar
óhreinindi, ef hún aðeins gat hjálpað
einhverjum munaðarleysingjanum og
orðið hon,um að liði. Guð var altaf með
henni, svo að engar hættur grönduðu
henni, — og aldrei festust við hana nein
óhreinindi.
Nú voru þau Matti og Hild,ur orðin
djarfari og færðu sig nær konunni. Hún
sat undir lampanum, og þeim sýndist
geislabaug.ur vera um höfuð hennar.
Þau störðu á hana, frá sér numin, því
að nú skildist þeim, að þetta mundi
vera »hún Matthildur hans pabba«.
Nú var kaffið tilbúið og bað Matthild-
ur hjónin nú að segja sér, hvernig þeim
liefði vegnað síðan Apú kom heim. ■—■
þaui voru ekki skrafhreyfin að jafnaði,
en nú leystu þau frá skjóðunuin, svo að