Vikan - 15.12.1955, Qupperneq 32

ARFURINN
rnpOAPA- PABKE MASSON, bandarískur vararœðis-
UllunUn, maður í Napoli, er í heimsókn hjá KÖRLU
CARLUCCI, á búgarði frænda hennar, TOMASAR, sem
hefur auðgast í Bandaríkjunum, en býr nú á búgarði
föður síns heima á ltalíu. Á heimilinu er systir hans,
MARlA MELZI, og sonur hennar, LUCIANO. Morgun-
inn eftir komu ræðismannsins finnst Tomas myrtur niðri
við ána, þar sem hann hefur látið byrja á að grafa
stíflu, en orðið að fresta því vegna mótstöðu nágrann-
anna og stjórnarinnar. Rizzo Iögreglustjóri hefur málið
með höndum, en hann hefur verið kunningi Tomasar,
ásamt „Comandantinum", hinum opinbera verkfræðingi
ríkisins og GUILIO greifa en ALBRIZIO, sonur hins
siðastnefnda, er ásttfanginn af Körlu. Allir hafa búizt
við að María mundi erfa búgarðinn, en í staðinn erfir
Karla hann. Hún hugsar sér samt að láta hann ganga
til frænku sinnar. Karla og Parke hafa komist að fornleifa-
fundi á þeim stað, þar sem stíflan átti að standa, og
finna brátt hvemig á því stendur. Morguninn sem Tomas
er myrtur, hefur hann borðað með vinum sínum, „ráð-
inu“ svokallaða, í Paradiso-veitingahúsinu.
ÞAÐ var þegar orðið skuggsýnt, þegar við komum út. Veðrið var dásam-
legt, og mér hraus hálfgert hugur við því, að fara aftur heim í þetta
drungalega hús.
— Heyrðu, sagði ég, — myndir þú nokkurn tíma rétta við eftir
hneykslið, sem það ylli, ef við borðuðum kvöidverð hérna í bænum?
Við skulum gera það, sagði hún ánægð. — Og ég er viss um, að
það veldur engu hneyksli. Við getum farið í Paradiso veitingahúsið, eins
og hann geiði. Honum þótti svo góðui- silungur þar. Hann er lifandi, í
lítilli tjörn, og maður veiðir sjálfur í net þann, sem mann langar í.
Virðulegui’, brosandi þjónn fór með okkur að stóru, kringlóttu borði
úti á svölunum. Á því var rauðköflóttur dúkur, eins og á öllum hinum
borðunum.
Karla varð alvarleg á svip. Er þetta ekki borð ,,Ráðsins“, Gaetano ?
Jú, signorina, sagði þjónninn og hristi höfuðið. -— Hann var —
þeir voru allir svo kátir hérna á mánudagsmorguninn. Hvern hefði
grunað . ... ?
- Ég býst ekki við að þér hafið heyrt, um hvað þeir voru að tala?
spurði ég, en gerði mér samt grein fyrir því, að þetta var ekki vel við-
eigandi spurning.
Hann leit á mig ásökunaraugum. — Signore, ég legg ekki í vana minn
að standa á hleri! En hins vegar tala þeir alltaf fremur hátt. Umræðurn-
ar voru um stíflur. Svo var Carlucci kallaður í símann.
Símann! Hver hringdi til hans ? spurði Karla.
Hvernig ætti ég að vita það, signorina? sagði hann vandræðalega.
— Svo kom Falcone, og Silvano læknir líka. Og svo held ég að Command-
antinn hafi komið. En alltaf voru það stíflur, og ekkert nema stíflur!
Það var gaman að veiða silunginn í litlu, steinsteyptu tjörninni. Á
meðan við biðum eftir að fá hann matreiddan, sagði Karla: — Kannski
gæti Rizzo haft upp á þeim, sem hringdi í Tomas frænda. Hún fór í sím-
ann og hringdi til hans. Hann sagðist skyldi reyna, en hann hefði ekki
heyrt neitt um þessa símahringingu fyrr en nú.
Meðan á máltíðinni stóð, virtumst við geta gleymt því, sem dunið
hafði yfir síðustu daga, en það var ekki nema stutta stund. Þegar ég
bað um reikninginn, kom þjónninn með stóra reikningsblokk og fór að
skrifa niður það sem við höfðum fengið.
Þá kom mér nokkuð í hug. Gaetano, þú sagðir, að þeir hefðu dregið
upp myndir af stiflunni. A hvað skrifuðu þeirf F'ngu þeir blað hjá þér?
Hann starði á mig og hristi höfuðið.
Karla virtist ekki síður ' undrandi yfir þessari spurningu, svo ég
sagði við hana: — Þeir hefðu ekki getað skrifað á þennan köflótta dúk.
Og það er ekkert eðlilegra en að maður stingi hendinni niður í vasann
eftir bréfmiða.
— Bréfið! stundi hún.
— Ef til vill, sagði ég. Svo sneri ég mér aftur að þjóninum. — Hvað
varð um blaðið, sem þeir skrifuðu á? Skildu þeir það eftir á borðinu? Eða
köstuðu þeir því í ruslakörfuna?
Ég veit það ekki, signore, sagði hann. — Ég skal spyrja hina þjónana.
En enginn virtist hafa veitt því neina athygli hvað varð um bréfið,
— ef það var þá bréfið — að minnsta kosti hlaut það að hafa verið eitt-
hvert blað.
Það var orðið framorðið þegar við ókum heim, fremur þögul. Karla
sneri inn á Cailucci veginn og stanzaði aftur við stífluna. Við höfðum
tekið blæjuna af bílnum og sátum þögul í tunglsljósinu.
Eftir nokkra stund hvíslaði Karla: Parke, getur það verið?
Var það mögulegt, að einhvers staðar undir þessum slípuðu steinum
og sandi væii gotneskur konungur ennþá ríðandi í öllum herklæðum á
stríðshestinum sínum, og héldi vörð um auðæfi Rómar?
- Ef til vill, sagði ég hægt. — I kvöld virðist allt geta átt sér stað.
Hún hvildi í örmum mér, heit og ilmandi.
Skyndilega nálgaðist okkur svört vera aftan frá og nam staðar rétt
við hlið mér. Ég kipptist við og heyrði þá hlegið hæðnishlátri.
Skemmtilegt kvöld, sagði sama hæðnislega röddin. — Kvöld fyrir
elskendur! Það var frændi Körlu.
— Þú - þú gerðir okkur hrædd, Luciano! sagði Karla og kenndi ótta
i röddinni.
Hann hló óskemmtilegum hlátri. — Það er bara vegna þess að ég er
gangandi, kæra frænka. Ef ég ætti bíl, hefði ég ekki komið ykkur að
óvörum.
Hægri hendin á mér krepptist ósjálfrátt, en Karla sagði þreytulega:
— Komdu upp í bílinn, Luciano. Við skulum aka þér heim. Ekkert okkar
sagði orð á heimleiðinni.
Veðrið breyttist næsta dag, og mér létti við að sjá ský aftui' eftir
allt sólskinið. Það var svo lágskýjað, að fjallatopparnir voru huldir. Ég
gekk út á svalirnar og sá þá hest bundinn fyrir utan. Ég bölvaði í hljóði,
fór inn og klæddi mig í flýti og gekk svo niður.
En það var bara gamli greifinn. Þegar ég kom inn virtist hann vera
alveg rólegur, en Karla var rjóð í kinnum. Líklega hafði hann komið til
þess að tala við hana um rifrildið, hegðun sonar sins, og afsökunina —
ef hann hafði þá nokkuð beðist afsökunar, hugsaði ég. Og sjálfsagt hafði
hann rætt um giftinguna lika.
— Ég var að segja Albrizio greifa að ég ætlaði að láta ljúka við
stífluna, sagði Karla.
Gamli höfðinginn kinkaði kolli til samþykkis. — Góð hugmynd, sagði
hann.
Þar sem þau höfðu leitt talið að stíflunni, var auðvelt að leiða talið að
rýtingnum, sem hafði fundizt þar.
— Tomas hafði hann einu sinni með sér, þegar hann kom til að tefla
við mig, sagði hann rólega. Hann ætlaði að reyna að finna einhverjar
bækur í bókasafni mínu. sem gætu hjálpað honum til að komast að
raun um, frá hvaða tíma hann væri.
— Og fann hann eitthvað ? spurði Karla spennt.
Hann virti hana fyrir sér. — Ekki vissi ég til þess. Að minnsta kosti
sagði hann mér ekki frá því.
Þegar hann var farinn, sagði Karla mér ekki um hvað þau höfðu verið
að tala áður en ég kom inn, og ég spurði ekki heldur. Ég vildi ekki
haga mér eins og afbrýðisamur kjáni. Við áttum fyrir höndum það
óskemmtilega verkefni, að rannsaka einkabréf Tomasar. Við höfðum ekki
lokið því fyrir hádegisverð, svo að við höfðum góða og gilda ástæðu til
að fá matinn sendan inn í bókasafnið, og vorum þar með laus við fjöl-
skylduna í það skiptið.
Veðrið versnaði. Það var ekki skemmtilegt að fara í ökuferð i slíku
óveðri, en viö höfðum margt að gera i bænum. Karla ók gætilega eftir
þjóðveginum.
Falcone lögfræðingur virtist drandi, þegar hún bað hann að útbúa
skjöl, þar sem hún afhenti frænku smni búgarðinn. — Það er mjög göfug-
32