Vikan - 15.12.1955, Qupperneq 37

Það verkaði eins og nokkurs konar ögrun á Dorothy, að maðurinn skyldi
vera bæði ókvæntur og eftirsóknarverður. Hún var í tvö ár búin að reyna
að koma Macnamara í hjónabandið, þrátt fyrir hæðni mína og algjöran
skort á samvinnulipurð frá honum sjálfum. 1 þetta sinn var hún ákveðin í
að gera öfluga árás. Hún bauð líka Margaretu, laglegustu fráskildu kon-
unni, sem við þekkjum. Og hún sendi mig eftir henni fyrir matinn.
— Ef hún hefur ekki bílinn sinn hérna, þá verður Angus að aka henni
heim, sagði Dorothy.
— Það er öllu líklegra að það komi í minn hlut, sagði ég. — Og ekki
hef ég á móti því.
Macnamara kom svolítið seint í matinn, en það vai' ólíkt honum, og ég
veitti því strax athygli, að hann var allt öðru vísi en hann átti íið sér
þetta kvöld. Það gerði Dorothv líka; Macnamara var varla búinn að vera
hjá okkur í fimm mínútur, þegar hann sló á þann líkamshluta á Dorothy,
sem enginn kurteis maður slær konu, og Dorothy varð svo undrandi, að
hún var næstum búin að missa bakkann með snittubrauðinu, sem hún
hafði beygt sig eftir.
— Angus! hrópaði Doi’othy upp yfir sig, en Macnamara brosti bara
framan í hana, alveg ósneyptur.
Ég hef sterkan grun um, að meðan á máltíðinni stóð hafi farið fram
undir borðinu nokkuð, sem ekki hefði þolað dagsins ljós. Macnamara
var eins og gjörbreyttur maður. Hann gaf Margaretu hornauga og sendi
henni ástargotur, og ég get ekki ímyndað mér neitt minna aðlaðandi en
grindhoraðan skozkan prófessor, sem gefur hornauga og sendir ástargotur.
Eftir matinn sat hann í sófanum við hliðina á Margaretu og lét hand-
legginn hvíla fyrir aftan hana á sófabakinu og renna svo niður; það eina
sem hægt er að segja um þetta er, að hann var alveg sýnilega viðvan-
ingur — gagnfræðaskólastrákur hefði vitað betur hvað við átti en Mac-
namara.
Til allrar hamingju dróst kvöldboðið ekki á langinn, því um leið og
Macnamara fékk að vita, að honum væri ætlað að aka Margareti heim,
reis hann umsvifalaust á fætur og sagði: — Komdu!
Jafnvel ég varð hissa á því hve mikla áfergju hann sýndi; hann dreif
Margareti í kápuna og út í bíl, af ákafa, sem ekki var beinlínis kui'teislegur
gagnvart okkur, gestgjöfum hans.
— Er þetta ást við fyrstu sýn ? spurði Dorothy, þegar þau voru
farin.
— Það er að minnsta kosti einhver bylting, svaraði ég.
Morguninn eftir hringdi síminn. Dorothy svaraði hommi, og ég hlust-
aði á hennar hluta af samræðunum: — Ég get varla trúað þessu, góða
mín! — Það hefði mér aldrei dottið í hug — þú mátt trúa því! Hvað í
ósköpunum gerðirðu? — Er það satt, gerði hann það? — Gekkstu heim?
Mér þykir þetta ákaflega leitt, elskan. — Það er fallegt af þér að segja
það, góða. Um síðir lagði Dorothy símtólið á og sneri sér að mér. — Þetta
var Margaret, sagði hún.
— Ég þóttist heyra það, svaraði ég. ■—■ Hverju svaraði hún, þegar
þú spurðir hvort hún hefði gengið heim?
—‘ Hún sagði „Elsku góða, ég hljóp heim!“ svaraði Dorothy. ■— Hvað
í ósköpunum hefur komið yfir Angus?
— Þú komst sjálf með þá uppástungu, að þetta væri ást við fyrstu
sýn, svaraði ég. —• Þú hefur verið að reyna að koma fólki ’saman í mörg
ár, og þegar ósköpin dynja yfir, verðurðu alveg hissa.
— Ég trúi ekki að þannig liggi í því, sagði Dorothy. Það gerði ég
reyndar ekki heldur. Ég fór til hádegisverðar i Deildarkhibbinn og settist
við hiiðina á Macnamara.
Þú hafðir fengið þér nokkra sterka áður en þú komst í gærkvöldi,
sagCi ég, þegar tækifæri gafst.
—- Nei, það hafði ég ekki gert, svaraði hann.
Reyndu ekki að telja mér trú um það, sagði ég. ■— Þú varst vel
hálfur.
Það var ég ekki. Ég kom beint af rannsóknarstofunni heim til þín.
Ég var búinn að vinna alian daginn við þetta amino-acid.
- Komstu ekki við á barnurn á leiðinni ? spurði ég — ég var dálítið
vonsvikinn, því ég hafði verið farinn að hlakka til að fá tækifæri til
að leggja Maenamara lifsreglurnar eftir alla þá fyrirlestra, sem ég hafði
orðið að þola af honurn.
• Auðvitað ekki, svaraði Macnamara. Ég þvoði mér úm hendurnar
hérna og kom beina leið. Ég hafði eytt öllum deginum í að eima amino-
acidið eftir síðustu svörunina. Þettá er rokgjarnt efni, sem erfitt er að
ná tangarhaldi á.
— Rokgjarnt? sagði ég. —• Hefur þú þá ekki getað andað einhverju
af því að þér?
— J-ú, sá möguleiki er fvrir hendi, sagði Macnamara. — Hvers vegna
spyrðu ?
— Mér datt í hug" að það gæti verið ástæðan, sagði ég.
— Ástæðan fyrir hverju ?
— Fyrir því sem þú gerðir, sagði ég. Úr því Macnamara vissi ekki, að
hann hafði hegðað sér einkennilega kvöldið áður, þá var tilgangslaust að
ræða það frekar.
— Ég hegðaði mér alveg eðlilega, sagði Macnamara og horfðist hik-
laust í augu við mig.
Mig langaði til að spyrja einnar siTurningar enn; mig langaði semsagt
til að komast að því, hvort í þessu svari hans fælist það, að hann myndi
hvað hann hefði gert og fyndist það samt eðlilegt, eða hvort hann ætti við
það, að hann væri búinn að gleyma hvað hann gerði, en mundi annars
ekki hafa fundizt það eðlilegt. En það var ekki auðvelt að koma orðum að
þessu, og þaö hefði þar að auki haft það í för með sér, að við hefðum
brugcizt trúnaðartrausti Margaretar upp að vissu marki, svo ég hætti
við að spyrja. Ég fengi kannski annað tækifæri, eða þá að vandamálið
leystist án nokkurra spurninga.
Við skulum þá snúa okkur að brúðkaupinu hjá Jones nokkrum dögum
seinna. Jones er líka kennari við Háskólann — prófessor i fornmálum —
og álíka þurrt gamalt merkikerti og maður ályktar eftir þeim titli.
Ég held mér sé aldrei neitt um brúðkaup, og ég horfði fram á þetta
með talsverði óbeit. Ég var alveg sannfærður um, að í þessari brúðkaups-
veizlu yrði skálað í púnsi en ekki kampavíni, og ég kann ekki að meta
púns í brúðkaupsveizlum.
Auk þess efaðist ég um að dóttur Jones langaði til að giftast •— eða
að minnsta kosti að hún væri ástfangin af brúðgumanum. Ég hafði reglu-
legar áhyggjur af þessu — þó þær áhyggjur væru kannski ekki á rökum
reistar. Maður á bágt með að trúa því, að nokkur stúlka nú á dögum láti
sig reka inn í hjónaband með manni, sem hún elskar ekki, en ég hallaðist
þó að því að trúa því á dóttur Jones.
Ég klæddi mig fyrir athöfnina með vaxandi óbeit, sem minnkaði ekki
þegar ég hélt til kirkjunnar með Dorothy og síðan heim til Jones. Varla
var ég kominn þangað, þegar minar verstu grunsemdir fengust stað-
festar, því þegar ég leit snöggvast inn i borðstofuna, var veizlustýran
þar önnum kafin við að blanda púnsið. Hún var að hella úr nokkrum flösk-
um í skál — og röskur helmingur þeirra innihélt ávaxtasafa. Ég sætti mig
eftir því sem ég bezt gat við horfurnar á hræðilegum degi.
En í þetta sinn var mér komið þægilega á óvart. Brúðkaupsveizlan
reyndist í hæzta máta fjörug samkunda. Undir eins og búið var að
drekka hinum hamingjusömu brúðhjónum til, byrjaði fjörið. Auðvitað
komu öðru hverju tár fram í augun á konunum; og móðir brúðarinnar
grét svolítið, en Jones gamli gekk til hennar, lagði handlegginn utan um
hana og byrjaði með góðum árangri að hressa hana upp.
Maður hefði ekki haldið, að Jones ætti til nokkrar mannlegar til-
Framh. á, bls. 42.
GREIFINN & GÁLGINN
PAJLEOTTI hét ítalskur greifi,
. seni fluttist til Englands
seint á J8. öld og tók sér þar
bólfestu. Greifi þessi aflaði sér
viðurværis á þann einfalda liátt
að taka peninga að Iáni undir
allskyns yfirskyni og endurgreiða
þá undantekningarlaust ekki.
Dag nokkurn, þegar hann
nennti ekki sjáifur í sláttuferð-
ina, skipaði hann þjóninum sín-
um að fara út og grafa ein-
hversstaðar upp peninga. Þjónn-
inn neitaði. Hinn hneykslaði að-
alsmaður svaraði með þvi að
drepa hann á staðnum. Yfirvöld-
in svöruðu með því að handtaka
hann samstundis, draga hann
fyrir rétt og dæma hann til heng-
ingar.
„Þetta nær engTi átt,“ mót-
mælti hann í réttinum. „Það
þekkist ekki í Italíu, að maður af
aðalsættum sé liflátinn fyrir að
drepa réttan og sléttan þjón.“
Dómarinn svaraði honum því,
að hann væri nú staddur í Eng-
landi, þar sem það væri strang-
lega bannað að drepa menn —
líka þjóna.
En Paleotti var ekki aldeilis á
því að láta hengja sig á venjuleg-
an hátt. Hann sendi stjórnarvöld-
unum bréf og fór þess á leit, að
hann fengi sem aðalsmaður að
njóta „nokkurra forréttinda."
Hann, hafði fjórar óskir fram
að færa.
1 fyrsta lagi, að hann yrði
hengdur einsamall, í stað þess að
verða sendur inn i eilífðina í
hópi „allskyns flækinga og þorp-
ara og ótindra alþýðumanna."
1 öðru Iagi, að lík hans yrði
ekki „svívirt, með því að varpa
því í fjöldagröf ótiginborinna úr-
liraka,“ sem hengd yrðu í sama
gálganum.
I þriðja lagi, að hann yrði
hengdur með sérstöku reipi,
nánar tiltekið vönduðu silkireipi,
„sem síðan verði brennt, til þess
að fyrirbyggja, að það verði notað
á aðra.“
1 fjórða lagi, að hann yrði —
stöðu sinnar vegna — látinn
ganga fyrir ölliun öðrum, sem
hengdir yrðu sama daginn.
Þegar stjórparvöldin urðu við
þessum óskum hans, skrifaði
greifinn þeim kurteislegt þakkar-
bréf.
Og nokkrum dögnm siðar var
hann hengdur með þeirri „pomp
og pragt“, sem hann taldi að
hæfði sinni virðulegu persónu.
37