Vikan - 10.12.1959, Blaðsíða 8

— í þetta sinn yrði hann ekki hjá henni í myrkrinu með
vík í útvarpinu, heldur yrði hún ein----------
Eigum við nú að koma? sagði stúlkan.
—- Við skulum sitja lcngur, sagði hann og
horfði á hana yfir borðið og siðan fram hjá
hcnni og út á götuna fyrir utan, þar sem fólkið
gckk álútt í köldu vetrarregninu. Hann vissi,
að innan stundar mundi komin slydda, sem
træðist í krapablá á gangstéttinni og hlæðist á
tær þeirra, sem ekki kynnu að ganga i sliku
færi. Síðan leit hann aftur á stúlkuna, sem
var kyrrlát og hcið, mcðan liún bjóst við hann
stæði upp frá þessu kalda borði með rauðu
plastklæðningunni og rákunum undan síðustu
afþurrkun þjónustunnar. Hún hafði iagt aðra
höndina á pakkann, sem hann hafði rétt heni,
þecar hann kom. Það var fyrsta gjöfin, sem
hún fékk frá honum, og hún var ákaflega þakk-
lát honum fyrir að muna eftir henni nú, þegar
jólin voru að koma. Augu stúlkunnar voru
ekki stór. oa henn hafði sinldan séð þau koma
fram úr skuggannm, scm alltaf hvíldi yfir þeim
nndir dökkhærðnm, ómáluðum og bcinum
brúnum. Þau voru ekki búin að sitja lengi
þarna inni.
— Ég vildi heidur, að við kæmum, sagði
stúlkan.
Hann hafði stundum snert augnahrúnir
hennar mcð vörnnum, þegar var mvrkur i
kringum þan. Nú var bjart af neónljósum,
allt of andskoti hjart. til að hægtt væri að
imvnda sér nokkuð í samhandi við svona
fegurðarlausa umgjörð, sem minnti hann holzt
á gamaimeuni. svinlaust af armóð. Hann hafði
ekki huasað um hana fvrr á þennan hátt, og
hann vissi ekkí. af hverju þessi andúð kom
vfir h"nn. en hún bjó i hnnum engu að siður.
Kannski var það vegna veðursins; kannski var
þnð vegna hess, að hann langaði ekki til ann-
ars en sifja harna.
— >Tór finnst nott hérnn, sagði hann.
— Af hveeiu vilfu ekki koma?
— Þú kærir þig ekki neift frekar um það.
— Vist kæri ég mig um það.
— Þetfa er hara vani.
— Nei, það er ekki vani.
— Þú ert vön að hitta m'g hér.
— O" hú ert vanur að drekka þetta kaffi og
koma sm.
Har>n Init aTtnr út um gluggann og hugsaði
h"ur, rkVi r.ov'íín prmir, hótt hún værf
hrofa. Hún gerði hað stnndnm, en nú holdí
h"nn hi^S ekki Og fannsf pkkerf mundi hetrq
en hr, foori. — alls pkkort hptrn en hún stæði
plit i oínu nrn og gongi frnm með horðunurn
o" út ó gö'uoun án hoss að sogia nokkuð. Kalt
rogoits mundí fnl]n á liést hár hennar og perl-
nst á lv-i og glitra í unulvstri götunni. og hann-
jg mundI hún komn inn til sín i hornherhergið
moð stóm gluggannm. Grænu og rauðu skilta-
i-ósin fvrir utan mnndu gefa andliti hennar
þonn moyra holdslif. Kpm hann mundi nú,
að hnfði verið óholnndi. nnz tiöldin höfðu
vosifi drogin fvrir. Nemn i þetta sinn vrði hann
okki hiá henni i mvrkrinn með bilkeðinrnar
dvniandi á malhikinn fvrir utnn og daufa Kefla-
vik í útvarpinu, heldur yrði hún ein og mundi
fara ein úr sokkunum og öllu hinu, unz kom að
því, sem hann liafði aldrei séð nema með hönd-
unum.
— Heyrðu, livað er komið yfir þig? sagði
stúlkan.
—■ Ekkert, ekkert komið yfir mig enn þá.
— Af hverju ertu þá í fýlu?
— Ég er ekki í fýlu. Við getum bara setið
lengur.
— Við ættum samt að koma.
Farðu, ef ltér liggur á.
—■ Sko, þú ert í fýlu.
— Æi, þegiðu, þú með þína fýlu.
— Hef ég gert eitthvað af mér?
— Herra trúr. „Hef ég gert eitthvað af
mér?“ hermdi hann eftir henni. Þjónustan
horfði á þau og sá að þau voru ósátt. Hún hafði
oft séð þau svona og síðan fara. Þau hlutu að
hringja sig saman áður, af því það var aldrei
tilviljun, að þau hittust. Hún sá á þeim það
var ekki tilviljun. Þannig fólk hittist öðru-
vísi og talaði meira og tók stundum bakföll
og liló. Þessi sátu bara og drukku kaffi og
hlógu ekki, heldur báru sig að eins og þau
væru tvö tannhjól, sem gripu hvort í annað
i þessu kaffihúsi.
— Viltu kannski við hættum að hittast?
sagði stúlkan.
SMASAGA
cftir
Indriða G. Þorstcins§on
Hann svaraði ekki og fannst bæði lieitt og
bjart þarna inni og óþægilegt að hafa fyrzt
við hana. Þótt hann horfði ekki á hana, fann
hann, að hún bjóst við hann mundi segja citt-
hvað. Samt rembdist hann við að þegja.
— Vertu ekki svona hávær, fólkið fer að
glápa á okkur, sagði hún.
— Hvaða fyndni er þetta? sagði hann.
Það hafði fjölgað á götunni fyrir utan, og
hann vissi klukkan var orðin nokkuð margt.
Nú var hætt að riena og byrjað að snjóa, og
blágráar flygsur félhi slyttislega og dreift á
stóru rúðuna og runnu niður eftir henni, unz
þær bráðnuðu og hurfu. Kaupmaðurinn hinum
megin við götuna hafði sett röð af mislitum
perum i sinn glugga. Hann sá kvikna á þeim
til skiptis.
— Þá byria jólin á morgun, sagði hann.
— Viltu ekki heldur tala um veðrið.
— Af hverju ekki tala um jólin.
— Þau skipta svo óendanlega litlu máli —
núna.
— Mér líður alltaf vel á jólunum.
— Hvenær Iíður þér illa?
— Það man ég ekki.
— Auðvitað manstu það ekki, sagði stúlkan.
Honum féll ekki rödd hennar. Það var niður-
bældur gjallandi i henni, og hann furðaði sig
á því, hvort hann hefði alltaf verið þar. Nú
fannst honum hann þenja út munn liennar,
og allt í einu varð lionum Ijóst, að hún var
ágæt, þegar hún þagði. Nú vissi hann, að þann-
ig hafði það alltaf verið.
— Af liverju ætti ég að muna það? sagði
hann.
— Ég veit það ekki.
-— Menn lifa ekki á áhyggjum sinum.
— Nei, en þeir fullorðnast kannski.
—■ Það er ekki að marka þig.
— Því segirðu það?
— Þú ert svo fullorðin.
Þau þögðu nokkuð lengi, og honum fannst
jiægilegt hún skyldi ekki tala meira í bili.
Hann sá á henni, að hún var samt ekki búin
að segja allt, sem hún þurfti. Hann fór að horfa
út um gluggann, meðan liann beið eftir, að
hún hæfi upp rödd sína með gjallandanum,
og fór að liugsa um, hvort hann ætti ekki að
scgja lienni hann þyrfti að bregða sér frá.
Hann gat látið þetta enda þannig án þess að
kveðja liana og án þess að særa hana meira,
af þvi harin fann nú þetta var hvorki orðið
kurteist né vinsamlegt. Svo sagði hún:
— Þú þarft ekki að minna mig á það.
— Á hvað?
— Að ég er eldri en þú.
—: Hann hafði vitað þetta kæmi. Stundum
byrjaði hún án þess slys yrði til þess og án
þess talað væri um aldur á nokkru, lifandi eða
dauðu. Henni virtist liggja þetta á lijarta enda-
laust og byrjaði kannski að tala um það, þeg-
ar hann var að fara frá henni, eins og hún
byggist við hann lcæmi ekki aftur þess vegna.
— Ég meinti þú værir þroskuð, sagði hann.
— Drottinn minn, þroskuð.
—- Þroskuð andlega, átti ég við.
— Segðu satt.
— Ég er að því.
— Nei, segðu satt, eins og þegar þú talar
um ástand.
— ITvernig ástand ?
— Ó, bara eitthvert ástand.
— Við skulum slcppa þessu.
— Nei.
— Af hverju viltu tala um það.
— Af því ég vil þú segir satt, þegar þú talar
um mig.
Hún horfði stöðugt á hann núna, og hann
átti ekki gott með að snúa sér að glugganum til
að sjá út á pötuna, þar sem fólkið öslaði á-
fram i krapinu.
— Ég skil þig ekki sagði hann.
— Segðu eins og þér finnst: að ég sé orðin
of gömul, til að þú viljir mig.
— Eins og það geti verið ástæða.
— Já, hvað annað?
— Ertu kannski orðin of gömul?
— Finnst þér það?
— Hef ég sagt það?
Hefurðu þurft að kvarta?
— Hef ég sagt það?
— Hef ég ekki komið eins og tík. .. .
— Nei.
. ...hvenær sem þú hefur hringt?
,y.