Vikan - 10.12.1959, Blaðsíða 9

bílkeðjurnar dynjandi
á malbikinu fyrir utan og daufa Kefla
— Nei.
—- Og hefur þú ekki haft mig cins og þú
vildir. . . .
— Nei.
— ... .án þess aS segja orS, þegjandi eins
og skepna, og aldrei liringt nema til þessa
eins? Og hef ég þá verið of gömul?
— Nei.
— Nei, livaS.
— Svona talar eklti siSaS fólk.
— Drottinn minn, svona talar ekki fólk.
Ég lief aldrei sagt þú værir gömul.
— SegSu mér. Hvernig elskast fólk?
— Eins og viS.
— Þú ert eins og skepna, lieyrirSu þaS, eins
og skcpna.
Gainall maSur ieit upp úr dagblaSinu Vísi
og horfSi yfir til þeirra, meSan hann hrærSi
í bollanum, svo aS gusaSist á undirskálina.
Hann hrá gleraugunum af sér og fægSi þau.
Þegar liann liafSi sett þau upp, hvarf höfuS
hans aftur á bak viS blaöiS. Þjónustan, sem
hai'Si setiS viS iitla horSið, þar sem samlagn-
ingarvélin stóS, rykktist upp úr sæti sínu og
hvarf inn i eldhúsiS. Gamli maSurinn liélt á-
fram að liræra i bollanum, þótt hann læsi, en
kaffiS var hætt aS gusast á undirskálina.
— Af hverju ertu meS þetta þus? sagSi
hann.
— Ég er ekki með þus.
— Með hvað ertu þá, — gallsteina?
— Æi, hvað þýðir þetta?
— Hafðirðu hugsað þér að giftast mér?
— Ósköp ertu vitlaus.
— Nú?
—Hvaða máli skiptir það?
— ÖIlu máli, er það ekki?
—- Kannski, sagði stúlkan.
— Kvenfólk vill alltaf giftast.
— Ilefur verið ös hjá þér?
—- Nei.
— Iivernig veiztu, hvort kvenfólk vill giftast?
— Það er alltaf á eftir giftingu.
— Ekki frekar en karlmenn.
— Jú.
— Þvi segirðu það?
— Ef karlmaðurinn hefði móðurlíf....
— Vertu ekki að þessu rövli, sagði stúlkan.
Þjónustan kom út úr eldhúsinu og skotraði
augunum til þeirra, áður en hún settist hjá
samlagningarvélinni.
— Af hverju erum við að þrátta? sagði stúlk-
an.
— Ég er eklci að þrátta.
— Þú ert svo breyttur.
— Þú veizt, hvernig þetta er.
— Hvernig er það?
— ViS skulum sleppa þvi.
— Nei, ég vil heyra þig segja það.
— Af hverju endilega segja það?
—■ Vegna liess, að þá liður mér betur.
— Jæja.
— Þá er ekkcrt eftir ósagt, og það er betra
en halda allt sé misskilningur?
— Að við séum hætt.
— Þú veizt, hvernig þetta er.
— Nei, ég veit það ekki, og ég vil, að þú
segir mér það.
Hann sá Ijósið fara liratt eftir máluðu per-
unum hjá kaupmanninum liinum megin við
götuna, jiar sem hann hafði keypt gjöfina handa
henni. Pakkinn lá á borðinu upp við vegginn,
þar scm hún hafði lagt hann frá sér, eftir að
hún hafði þuklað hann. Hún virtist hafa gleymt
því pakkinn var þarna.
— Hvernig á ég að segja þér það?
— Ég veit það ekki; ég veit ekki, hvað þú
þarft að segja mér, sagði stúlkan.
— Þetta fer alltaf svona, þegar hitt vantar.
— Hvaða hitt.
— Þetta, sem bjargar fólki.
— Ég skil.
— Gott.
— Vantaði það alltaf hjá þér?
— Ég veit það ekki.
— Segðu mér satt.
—■ Já, stundum.
— Mig hefur aldrei vantað það, sagði stúlk-
an.
— Það er kannski Jiað versta, sagði hann.
— Nei, mér hefur Jiótt gott að clska liig.
— í guðsbænum, notaðu ekki Jietla orð.
— Ég veit Jiér finnst liað væmið.
— Á ég að hringja i hil handa Jiér?
— Nei, þakka liér fyrir, ég get gengið.
Hann sat kyrr nokkra stund, eftir að hún
var farin. ÞaS var aftur byrjað að rigna, og
mannfjöldinn jókst stöðugt á götunni íyrir ut-
an, eins og alltaf, liegar leið á Þorláksmessu.
Hann sá Jiað var mikil ös hjá kaupmanninum
handan götunnar, og Ijósið þaut stöðugt cftir
perunum i glugganum. Gamli maðurinn, sem
hafði verið að lesa í blaðinu, stóð upp og fór.
Hann stóð líka upp og gekk í áttina að dyrun-
um. Hann var búinn að opna hurðina, þegar
lijónustan kallaði i liann.
— Þér gleymið Jiessum pakka, sagði lnin.
— Þér megið eiga liann, sagði liann og var
horfinn í mannþröngina.
9