Vikan - 22.12.1959, Blaðsíða 4

Á þessum stað var Stille Nacht, heilige Nacht fyrst sungið. Iíirk-jan var rifin síðar og þessi kapella reist á staðnum.
Lnngt úti i löndum, í dal nokkrum i nust-
urrisku Ölpunum, stendur ævagamalt þorp.
Það er mjög likt þvi enn i dag, sem það
var fyrir tveimur eða þremur öldum. Timinn
fer sér hægt þar uppi í fjallbyggðunum. Fjalla-
búar taka ekki hröðum breytingum frekar en
fjöliin sjálf. Eftir miSju þorpinu rennur straum-
þung á. Skammt frá henni stendur hvit kirkja.
Turninn er hár meS rauSum toppi. Allt i
kring eru lágreist bændabýli. Þau eru meS
hallandi þökum og grjótsig á þökunum. Þessi
hús eru dreifð i kringum kirkjuna eins og
Iitlir kjúklingar í kringum stúra, hvita hænu
meS rauSum kambi. Og kirkjuklukkan í turn-
inum kallar ibúana til sin, snjöllum og hvell-
um rómi, alveg eins og hænan kallar ungnna
undir vængi sina. Þegar þessi saga gerðist,
veturinn 1818, var kirkjan orSin hrörleg og
ellileg. Samt mun hún standa enn þann dag í
dag.
Á þeim dögum áttu nokkrir bændur og
fáeinir handiSnamenn heima i þorpinu. Og
viS og viS komu þangað kauiisýslumenn
aðvifandi. í öllu þorpinu og nágrenni þess
voru aðeins tveir menntaðir menn, prcstur-
inn, séra Mohr, og kennarinn, Franz Xaver
Gruher. BáSir voru þeir ungir og báðir að-
fluttir, og tókst brátt með þeim hin hezta
vinátta. Á hverjum sunnudegi hittust þeir til
þess að syngja saman. Gruber söng bassa, en
séra Mohr söng tenór og lék undir á gitar.
Þá hópuðust börnin í þorpinu saman á göt-
unni fyrir utan prestssetrið. „Nú syngja þcir
saman, presturinn og kennarinn", sögðu þau
og kinkuðu ko]Ii hvert framan i annað.
Á aðfangadaginn veturinn 1818 sat séra
Mohr aleinn inni i skrifstofu sinni og var að
lesa í bibliunni. Sólin var sigin bak við
vesturfjöllin, og snjóþaktir fjallatindarnir
gnæfðu stálgráir upp af dimmum skóginum.
Á stöku staS brá yfir þá bliki af fyrstu
stjörnunum. Öll börnin i dalnum voru í
fagnaðarleiðslu. Nú var aðfangadagskvöld að
koma. Um miðnætti áttu þau að fá aS fara
til kirkju. Þau voru komin í sparifötin, stúlk-
urnar voru i viðum, marglitum pilsum og
þröngum, borðalögðum treyjum, drengirnir
i siðum buxum og fallegum vestum. ÖU höfðu
þau hlý skjólföt úr ull eða loðskinnum, þvi að
kalt er i Alpafjöllum á jólunum, og mörg
þeirra áttu langt að fara til kirkjunnar. Á
leiðinni niSur frosna götuslóðana báru þau
blys í höndum, svo að til að sjá frá jiorpinu
var dalurinn allur og hliðarnar eins og stórt
jólatré með óteljandi blaktandi ljósum.
En ungi presturinn gaf engan gatun að ljósa-
mergðinni í dalnum. Hann sat við eikarskrif-
borðið sitt og bjó sig undir jólaræðuna, sem
hann átti að halda um lágnættið. Honmn
varð tíðhugsað til fallegu borgarinnar, þar
sem hann var fæddur og upp alinn. Þar var
meiri gleðskapur á ferðum um jólin en hér í
fjallaskögunum. Til þess að forðast sliknr
hugsanir, sökkti hann sér niður i leslur guðs
orðs. Ilann las livern kapitulann eftir ann-
an, þangað til hann kom að sögunni um fjár-
hirðana á völlunum, þegar engillinn kom
lil ]teirra og sagði: „Sjá, ég boða yður mik-
inn fögnuð, sem veitast mun öllum lýðnum,
þvi að yður er í dag frelsari fæddur . .
Þegar séra Mohr var að lesa þessi orð,
var barið að dyrum. Hann stóð upp og opn-
aði. Það var komin bóndakona. Hún hafði
yfir sér stórt sjal úr grófgerðu cfni. Hann
kannaðist við hana og vissi, að hún átti
4
YIKAN