Vikan - 22.12.1959, Blaðsíða 25

j0IIJgIdQn
FATHADINUH
ya
t'rengdi sér meira og meira saman. Hann tók
eftir því hve miklu betri aðstöðu hinir hávaxn-
ari höfðu, hann sá strætisvagna, sem hægðu á
sér, andlitaraðirnar bak við rúðurnar sneru sér
skyndilega í eina og sömu átt, og fólkið teygði
hálsana eins og frekast var unnt. Á meðan kom
sporvagn eftir götunni þar sem hann stóð. Og
þegar vagninn tók beygjuna á götunni þar sem
slysið hafði átt sér stað, sá hann alla farþegana
sin megin rísa úr sætum sínum eins og sam-
kvæmt skipun og kasta sér út að gluggunum hin-
um megin, rétt eins og farartækið væri hlaðinn
sportbótur í æstum sjó.
ERRA Kars horfði á með eins konar ánægju-
tilfinningu, sem smóm saman hafði komið
yfir hann, en fór á engan hátt vel við skap-
gerð hans, og var alls ekki að hugsa um hinn
óhaminfTiusama, sem að öllum líkindum lá þarna
undir bifreiðmni. Þá hvein einhvers staðar í lög-
rcgluflautu. Herra Kars sá blæjubílnum bregða
fyrir, en missti brátt sjónar af honum aftur bak
víð mannfiöldann. Síðan hélt hann rólegur áfram
heim. Brátt myndi hann hafa eitthvað að segja
konunni sinni frá, heyra svo eitthvað meira um
það i kvöldútvarpinu og lesa frásögnina í dag-
blaðinu i fyrramálið. Annars gátu þetta tæplega
kallazt frásagnir lengur, því eftir því sem tala
slysa óx, því minna rúm var þeim gefið í frétt-
unum. I stað kímnisögudálksins í dagblöðum hér
áður fyrr höfðu blöð nútíðarinnar tekið upp slysa-
idálkinn og letrinu verið haldið óbreyttu.
Þannig hélt herra Kars hugsandi áfram eftir
göngustígnum yfir hólinn, og það var ekki laust
við, að í laumi væri hann upp með sér af þess-
um samanburði. Hann smeygði sér á milli fyrstu
grindahlífanna af æfðri fimi, sem ekki krafðist
nema briggia skrefa og mjaðmahreyfinga og
smevgði sér litlu síðar á sama hátt gegnum grind-
urnar h;num megin við hólinn. Þegar hann tók
soinni hindrunina gerðist að þvi leyti dálítið ó-
ven.iulegt, að stálpaður strákur tók hana um leið
hinum megin frá. Hliðgrindurnar voru daglega
vottar af kurteisi og vandræðafáti, vegfarendur
buðu hver öðrum kurteislega að fara í gegn á
undan. kinkuðu þurrlega kolli, heilsuðust lauslega
ng hlóu sem snöggvast, grettu sig og formæltu
hvor öðrum hátt og í hljóði. Auk andlegra
árekstra áttu sér einnig likamleeir árekstrar stað.
Herra Kars. sem hafði ekki séð neina ástæðu til
að láta strákinn fara í gegn á undan, veitti því
aftur á móti ekki ahygli, að i þetta sinn hafði
átt sér stað óskiljanlegt furðuverk.
Herra Kars var nú kominn inn í ,.villu“-hverfið.
Eítir fiórar mínútur yrði hann kominn heim.
Þnrna vnr kyrrl'Mt, og herra Kars gat í fiarska
gre’nt fióra tóna með revlubnndnu hlióðfalli,
hiiómmíkla og danurleaa. Hljóðmerk;ð þagnaði
ykvnddega Það hlaut að vera sjúkrabillinn.
Það var ekki í sjálfu sér betta fjögratóna hlióð-
'uerki. sem varð þess valdandi, að herra Kars
stirðnaði allt í einu upd. ekki heldur bað. að
hann saiti hlióðið — í fyrsta sinn — I ákveðið
St,mband við dauðann — heldur stafaði það
af hví. að á sömu stundu dró skialat.askan athvgli
i-nns að sér og hánn tók eftir bv; þótt hann vissi
ekki hvernig. að taskan var dauð. Þetta olli hon-
um ósegjanlegri kuldatilfinningu. Jú. það var
vissulega taskan hans. áreiðanlega hans eigin
taska. snjáð af brúkuninni, en sterkleg og úttroðin
af skiölum. Hann bar hana eins og alltaf í vinstri
hendi. hann hafði ekki slennt henni eitt andar-
tak. en hvernig sem á því stóð hafði taskan engan
hunga lengur. hún var eiginleea ekki dauð. held-
m svona meira eða minna. Það var andi, sem
herra Kars hélt á. Honum datt sem snöggvast í
'Ug að slenna takinu á handfanginu, en þorði
að ekki. Hann óttaðist, hann vissi, að taskan
íyndi svífa í lausu lofti. Svo fann hann stóra
tvitadrona briótast fram á enni sér og um leið
'ann hann. að þeir voru þar ekki. Og hann heyrði
irð. sem hann vissi ekki hvaðan komu — innan
frá eða utan frá — orð, sem hann hafði kannski
einhvern tíma lesið eða hlustað á eða gripið úr
samræðum götunnar: dauðinn leysir ekki strax
jarðneskar viðjar.
ERRA Kars stóð eins og steingjörvingur. Og
hann sá það fyrir sér. Þegar hann kæmi
heim þyrfti hann ekki á lyklinum að halda,
hann kæmist umsvifalaust í gegnum lokaðar úti-
dyrnar, gegnum stofudyrnar, og enginn myndi
taka eftir því. Og konan hans myndi taka upp
símtólið og heyra óþekkta, djúpa rödd: „Þetta
er hjá umferðarlögreglunni, frú. Okkur þykir
m.iög leitt að þurfa að búa yður undir mjög al-
varleg tíðindi. Við komum til yðar að vörmu
spori".
Ef til vill hafði konan hans tekið upp heyrnar-
tólið á þessu sama augnabliki. Já, það stóð heima.
Hún var náföl í framan. Og, guð minn góður,
lörnin hans stóðu I kring. +
Nýstárleg auglýsingastarfsemi.
Framhald af bls. 6.
hún stórar auglýsingasýningar á danskri fram-
leiöslu vor og haust. Þessar sýningar eru engu
siður sóttar aí körium en konum. Húna starfaði
lt j á Söndru um tima og kynntist starfsemi
hennar, og siðar vann ltúna hjá franskri sýn-
ingu, hæði i Frakklandi og Þýzkalandi. Sú sýn-
ing styðst að mestu við fegurðardrottningar
og sýnir tizkuna frá frægum tizkuhúsum. Hún
er sérstæð að þvi leyti, að þulurinn skemmtir
asamt kynningunni.
liftir að Huna gerðist flugfreyja hjá Loft-
leiðuin, hefur liún liaít tækiiæri til þess að
kynna sér svipaða auglýsingastarfsemi i Banda-
rikjunum, sem þar er rekin tneð mikium hlóina.
Þar er heii stétt manna, sem einungis vinnur
að auglýsingum, og raunar er það þannig i
Kvrópuiöndunum lika.
Þær Eiín og Kúna hafa samræmt ólíka þætti
þessara sýninga og teija, að vart geti að lita
l'jölbreyttari sýningar á erlendri grund.
Það gekk mjög vel að iá framleiðendur til
þess að auglýsa vöru sína, og komust færri
að én vildu, þegar lauk. Það vakti mikla athygli,
hversu fallegar liinar íslenzku framleiðsluvörur
voru, og sagði einliver, að bæði þær og sýn-
ingin í lieild hefðu þótt annálsverðar, ef þar
hcfðu verið útlendingar á ferð með útlenda
vöru. Það er hins vegar markmið Rúnu og Elín-
ar, að íslenzk framleiðsla skipi veglegan scss
á sýningunum. Sérstaka athygli vöktu skíða-
peysurnar frá Heklu, en þær hafa verið fluttar
út og eru til dæmis seldar í New York. Annars
ættu tæplega að vera takmörk fyrir því, hvað
hægt er að auglýsa í slíkri kynningarstarf-
semi, ef þeir, sem að sýningunni standa, treysta
sér til þess að mæla með vörunni.
Elín og Rúna telja æskilcgast, að unnt væri
að hafa fastan samning við fyrirtæki og að þá
mundi fært að auglýsa vöruna betur. Þær telja,
að Lídó sé cinna heppilegastur staður fyrir slík-
ar kynningarsýningar og að betra sé að hafa
fólkið við borð, svo að það geti fengið sér
hressingu og dansað á eftir. Þær eru allar af
vilja gerðar að halda áfram, ef auglýsendur og
áhorfendur vilja sýna skilning. Þær hafa einn-
ig fyrirhugað sýningar úti á landi, en í smærri
stil, og þá gæti komið til greina að hafa sölu
á sýningarvörunum um leið. -fc
VIKAN
25