Vikan - 22.12.1959, Blaðsíða 19

I
\
í
\
/
Gargað d pjdsustslinn
Rætt við ungfrú Asdísi Kvaran
Hún gekk ákveðnum skrefum inn eft-
ir góifinu, hnarreist í fasi, úlpan frá-
hneppt, köflóttar síðbuxur, rauð peysa
meö víðum kraga. Hún staðnæmdist
við innsta borðið.
— Þetta unga fólk nú á dögum.
—• Ertu að leita að einhverju? Komdu
bara að borðinu til okkar, og tylltu þér
niður.
Ásdis Kvaran varð við ósk okkar, og
þegar pían kom, sögðum við molakaffi.
Það var ekkert sérstaklega gott, en ekki
verra en gengur og gerist á sjoppunum.
Ásdís hafði smakkað það miklu verra,
— hún er mjög vön í sjoppunum.
— Finnst þér ungt fólk fara iila með
tímann, Ásdís?
— Miðarðu við mig?
— Bara almennt.
— Ég er orðin dálítið hrædd við þetta
fulltrúastand síðan í fyrra í útvarps-
þættinum. Maður má svei mér passa sig
á því að taka ekki að sér að vera full-
trúi fyrir yngri kynslóðina. En ég fyrir
mitt leyti, — mér finnst ég fara vel
með tímann, — les Einar Ben. og Is-
lendinga sögur. Hvað viltu hafa það
betra?
— Og þér líkar vel við sjoppulifið?
— Ég er búin að sitja á kaffihúsum
i fjögur ár. — Já, ég hélt, að það væri
hægt að gera Reykjavik að skemmtileg-
um bóhemískum bæ með því einu að
sitja á sjoppum. Þetta var aðallega ein
ákveðin klika, — við vorum i skóla og
héldum, að það gæti blessazt að sitja
þar meiri part dags og svo mundi lær-
dómurinn koma einhvern veginn af
sjálfum sér.
— Ertu komin á aðra skoðun núna?
Mýja konan hans Vadim
Ásdís Kvaran — eldri kynslóöin sízt til fyrirmyndar.
— Massinn af þessum krökkum
er það ekki. En við hverja eigum
við að miða: góðu börnin, sem
mæta i skólunum, eða intellígens-
ana, sem sitja á Laugavegi 11 og
þykjast hugsa um bókmenntir og
listir, eða bara gæjana og pæj-
urnar almennt? Jú, ég skal segja
þér, að sumir eru svartsýnir. Það
eru til dæmis þeir, sem hafa lifað
hluti, sem þeir höfðu ekki þroska
til að mæta. En þegar öllu er á
botninn hvolft, þá get ég vel tekið
undir það, að Reykjavík er dá-
samlegur bær — — með öllu sinu
snobbi og smásmuguskap. Og þeir,
sem hæst æpa, velta sér hvað
mest upp úr löstunum. Ég hugsa,
að við séum eitthvert mórallaus-
asta fólk, sem til er.
— Eldri kynslóðin lika?
— Ég sagði víst nóg um hana í
útvarpsþættinum hans Sigurðar á
dögunum. Ég þorl varla að minn-
ast meira á það. Ja, þvílíkur
hávaði. Mér fannst það nú mlklu
meira en efni stóðu til.
— En þér finnst eldri kynslóðin
sízt til fyrirmyndar?
— Ekki orð um hana meira. Mér
finnst svo erfitt að sitja svona
kyrr, þegar ég tala. Ég vil æða um
gólf með handapati.
— Þú messaðir á Möðruvölium
i fyrra. Það varð nú eitthvert
moldviðri út af því.
— Það þýðir ekkert að segja
fólki neitt um þann atburð. Það
glottir bara út 1 annað. Það held-
ur, að við höfum verið með dans
og drykkjulæti og jafnvel jarðað
einhvern. Það hafa gengið ótrú-
legustu historíur um þessa athöfn.
— Það hefur þá ekki verið eins
ægilegt og af er látið?
— Nú, við fengum bara skyndi-
lega köllun, — okkur fannst, að
það yrði að skíra drenginn. Skrít-
ið, að fólk skuli ekki geta skilið
Framhald á bls. 2L
- Lærdómurinn er bara vinna. Það
er rétt eins og vera verkamaður.
— Líturðu á þennan liðna tima með
mikilli eftirsjá?
— Geysilegri, — fortíðin er dásamleg,
eða það íinnst mér að minnsta kosti.
— Framtiðin gæti nú borið eitthvað
skemmtilegt í skauti sínu líka.
— Lofaðu mér að hugsa. — Sjáðu
til, maður var svo svalur á þessum ár-
um og fyrirleit allar borgaralegar
venjur. Nú er þetta smám saman að
breytast, og maður er svo sem að verða
eins og allir hinir.
— Ég hef heyrt fólk tala um, að þú
sért mjög sérstæð í klæðaburðl.
— Jæja, ekki spyr ég að, — maður
hefur svo sem heyrt þetta líka. Ég var
víst 13 ára eða svo, þegar ég byrjaði
að ganga í síðbuxum, og síðan hefur
maður fengið marga pilluna. — Eins
og það sé eitthvað athugavert við síð-
buxur? Það mundi enginn taka eftir
þessu í stórborgum erlendis, en hér eru
það helvítis þrengslin. Það er annars
furðulegt með þessa múgsál, sem alla
gleypir. Já, hér um bil aila. Það fer
i taugarnar á mér, þetta blessað fólk.
Farðu hérna út á götuna og sjáðu þess-
ar, sem eru að stæla útlendar filmstjörn-
ur. Þær ganga um, þessar pæjur, með
flaksandi hár og úfið og drullugar í
þokkabót. Ég gæti gargað á þennan
pjásustæl. Þær ganga með rassinn langt
á eftir sér, og fótaburðurinn er eins
og þær væru í þýfi. Nei, þá bera karl-
menn sig betur. Klæðaburðurinn hefur
ekkert að segja hjá göngulaginu.
— Það ætti kannski að kenna krökk-
ungum að ganga i barnaskóla?
— Blessaður góði, það þýðir ekki
neitt. Ef einhver réttir úr kryppunni,
þá er hann talinn montinn, og hann
fær ekki frið, fyrr en hann er kominn
í keng aftur.
— Finnst þér ungar stúlkur vera of
lauslátar?
— Það er ekki lauslæti, sem einkennir
þær, — það er fyrst og fremst druslu-
skapurinn. Ég held, að það sé ekki brýnt
nægilega fyrir ungum stúlkum að vaska
af sér skitinn og fara i bað eins og
einu sinni á dag.
— Það er slæmt, ef þær eru svona
óhreinar innan undir fínu kápunum. En
heldurðu, að ungt fólk sé svartsýnt á
lifið og tilveruna?
Franski leikstjórinn Roger Vadim
giftist á sínum tíma óþekktri, ungri
stúlku, sem hét Brigitte Bardot. Hann
gerói hana heimsfrœga, en hjóna-
bandiö entist skammt. Seinna komst
Vadim í kynni við Annettu Strayberg
frá Danmörku. Nú eru þau gift, og
svo er aö sjá sem Annetta sé mjög
lík fyrri konu leikstjórans..