Vikan - 22.12.1959, Blaðsíða 13

ég kom að finna þig, og þá væri ég nú niður-
komin á stað, sem hæfir mér, — i fangelsinu.
— Talaðu ekki svona hátt.
— Fyrirgefðu. Ég veit, að ég er búin að drekka
dáiítið, en ég er ekki drukkin. Ég get svarið,
að ég er bláedrú. Þú verður að trúa mér. Það
er bara af því að ég er hrædd, sem ég lít svona
út. Sérstaklega hrædd þín vegna.
— Segðu mér hvað kom fyrir.
— Við fórum að sjá kvikmynd, sem hann hafði
lengi langað til að sjá, og þegar myndin var búin
stakk ég upp á því, að við fengjum okkur snarl
einhvers staðar við Leikhústorgið.
Hávaðasamir og skjannalega málaðir staðir, þar
sem fremur ruddalegt fólk venur komur sinar,
eru henni mest að skapi.
— Hann svaraði mér ekki strax. Ég fann, að
hann var ekki eins og hann átti að sér, en bjóst
ekki við að það væri svo alvarlegt, sem síðar kom
í ljós. Við fórum að dansa, en þegar syrpan var
búin og hann var að fylgja mér að borðinu aftur,
nam hann allt í einu staðar og sagði hugsandi:
— Veiztu hvað við gerum núna?
— Og ég — fyrirgefðu mér — ég svaraði: „I
guðanna bænum ..
— Ég á ekki við það. Við förum núna til
Ponthieu strætis, en bara til að sækja fötin þín
og dótið og flytja það heim til mín. Ég er lokslns
búinn að fá herbergið, sem þeir eru búnir að lofa
mér fyrir löngu. Það er nógu stórt fyrir tvo, og
glugginn snýr út að götunni.
— Ég hélt, að þetta væri bara í nösunum á
honum, og svaraði:
— Þú veizt, að það er ómögulegt, Leonard.
— Nei. Ég er búinn að hugsa um það. Það er
kjánalegt, að lifa eins og við gerum núna. Þú
hefur alltaf sagt, að þér sé alveg sama um mun-
aðarlíf og glæsilegar íbúðir. Og þú hefir svo sem
séð verri dvalarstaði en herbergið mitt, er það
ekki?
Hún talaði af hita, en ég var þögull og starði
á karl og konu, sem sátu við borð og kysstust
milli þess sem þau supu á kampavínsglösunum.
Á timabili virtust þau hafa mest gaman af því,
að flytja munnfylli af víninu úr einum munni í
hinn með því að kyssast.
— Ég heyri, stundi ég, þegar Yvette hafði ver-
ið þögul drjúga stund.
— Ég get ekki sagt þér allt. Það mundi taka
of langan tíma. Hann hefir aldrei sagt eins mikið
og hann sagði í dag. Hann sagðist loksins vera
orðinn viss um, að hann elskaði mig, og hann
myndi ekki sleppa mér hvað sem á dyndi.
— Ræddi hann um mig?
Hún svaraði ekki.
— Hvað sagði hann?
— Að ég skuldaði þér ekkert, að þú værir
ekkert nema sjálfselskur durgur, og ...
— Og hvað?
— Jæja, úr því að þú vilt endilega heyra það
— náttúrulaus í þokkabót. Hann hefur ekki skilið
neitt, en segir bara, að þú komir fram eins og
menn af þinni stétt við sömu aðstæður og svo
framvegis ... ég sagði honum, að það væri ekki
satt, að hann þekkti Þig ekkert, og að ég myndi
ekki yfirgefa þig. Það heyrði margt fólk til okk-
ar. Söngvarinn á staðnum bað hann um að Þegja
dálitla stund, og þá fór ég að horfa á hann, og
sá, að það var illur glampi í augum hans. Þegar
söngvarinn var búinn að ljúka sér af, sagði hann:
— Ef þú vilt gera það, sem ég sting upp á,
þá hringdu til hans, og segðu honum hvernig
við höfum ákveðið að hafa þetta.
-—- Ég neitaði og sagði honum aftur, að ég færi
ekki með honum.
— Jæja, þá er bezt að ég hringi sjálfur og tali
við hann. Ég skal fullvissa þig um, að hann mun
skilja mig.
Ég reyndi að halda aftur af honum og sagði:
Fravihald í nœsta blaOi.
Aðalpersónur sögunnar:
Gobillot lögmaður
Yvette — hjákona lögmannsins
Viviane — eiginkona lögmannsins
Mazetti — elskhugi Yvette

ysí&fxx
111

VIKAN
13