Vikan - 25.02.1960, Blaðsíða 24

FLjÓTPRjÓNAO
ÞRINNA0
SKÆRÍEl LiTIR
Okkar á milli sagí
Framh. af bls.2i.
rnikið að vita livað Mount Everest er hátt.
Við höfum heyrt svo ótrúlega mismunandi
hæðir á fjallinu. Þetta er alveg ægilega áríð-
aiuli, nefnilega veðmál, skilurðu? Með kærri
kveðju til Vikunnar og beztu óskufn.
Eva Benedikta,
Lizzi og
Guðriin.
Með ánægju getnm við upplýst ykkur
vinkonurnar um, að um mismunandi hæð-
ir er ekki uð ræða í þessu sambandi.
Mount Everest er nákvæmlega 88b0 metra
hátt.
l^æri póstur!
Mig langar til að biðja þig um að gefa
mér upplýsingar um, hvaða menntun jjarf að
hafa til að verða íþróttakennari, hvar skól-
inn er starfræktur, hve langan tíma námið
lekur o'j hvað þarf að vera gamall iil að
reta lært þessa námsgrein.
Ein 15 ára.
Til þess að verða iþróttakennari þarf
að hafa lokið landsprófi, skólinn er starf-
ræktur á Laugarvatni, námstíminn er einn
vetur og uldurstakmarkið 18 ár.
Hótelþjófurinn reynir að
hafa áhrif á Lille Flamm.
Rússneska dansmær-
in, sem er fallandi
stjarna, kernur til gisti-
hússins.
Kringelein hlustar með athygli á það, sem Lille Flamm
Þeir áttu hvergi heima he,"r ,s
— Bara að við fáum nú far-
gjtddið cndurgreitt. —
Bg held þér ættuð að reyna
hinn endann á pennanum, hcrra.
— Ilann er einstakur grinda-
hlaupari - - en gerir sér full erfitt
fyrir. —
Framhald af bls. 9.
Bjarni, flökkuðu ekki nema tíma úr árinu. Eig-
inlega verður Dabbi varl við flakk kenndur,
|)ótt hann brygði sér um nærsveitir höfuðstað-
arins, oft ýmissa erinda fyrir menn í Iteykja-
vík, en Stutti-Bjarni brá sér í flakk um Suður-
landsundirlendið við og við, lielzt á vorin og
haustin, en þó ekki fyrr en hann var kominn
á gamalsaldur ...
— Guð launi matinn, tautar flakkarinn á flet-
inu og leggur frá sér askinn, kjötsúpugutl og
nokkrar tjásur í. Jú, víst var það sómasamlegur
kvöldskattur, en ekki jafnaðist það á við seytt
sauðaþykknið eða rjúkandiheitt slátrið, sem
hann hafði dreymt um, jægar hann özlaði
mýrarkeldurnar heim að bænum. Furðulegt, að
maður skyldi aldrei fá þann mat, sem mann
langaði mest í eða gerði sér vonir um, þótt
rnaður hlyti annars góðan beina. Hann setur
frá sér askinn, og um leið er eins og allur
kuldinn úr mýrarkeldunum, sem hann hefur
özlað í dag og alla daga, setjist að honum.
Hann finnur dofann læðast upp fótleggina, lær-
in, holið, — barminum. SauðajJykkni, hugsar
hann, stendur í þúfnahólma úti í mýri og starir
yfir íshemaðar keldur og skænda polla á örlilið
gullnisti, sem tindrar neðst í faldi fjallskugg-
ans. Og uppi yfir skugganum hangir höll, föl-
blcik mánasigð í engu, því að það er enginn
himinn í kvöld, ... ekkert sauðaþykkni, ekkert
slátur, enginn himinn.
Nú finnur hann kuldadofann fara um barm
sér, og eittbvað, sem þar hefur kvikað á stund-
um, tekur sprett sem snöggvast, eins og það
verði óttaslegið og vilji flýja, en svo umlykur
dofinn það, ... það er alltaf þýðingarlaust að
reyna að flýja. Það, sem maður flýr, nær manni
alltaf, fyrr eða síðar ...
Hann sér sjálfan sig, þar sem liann stendur
og lætur hallast fram á stafprikið í þúfnahólm-
anum. Hann starir á gullnistið litla, starir og
heyrir lága, kveðandi rödd bónda, sem fléttar
reiptagl, hnykkir á kveðandinni, um leið og
hann herðir fléttinginn ...
Að öðru leyti er allt hljótt og kyrrt í bað-
stofunni þetta kvöld eins og flesl önnur. Þessi
gestur breytir þar engu um, liann veit engar
frétlir, kann ekki neina skemmtan, á sér ekki
einu sinni sögu ... -k
Óhugnanlegir atburðir koma brátt í stað glaðværðar-
innar, sem ríkt hefur á hótelinu.
O. W. Fischer, Sonja Ziemann og Heinz Riihmann í
þremur aðalhlutverkum.
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦❖♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
♦
^ AÐALHLUTVERK:
Von Gaigern barón .... O. W. Fischer
Grusinskaja ...... Michele Morgan
Kringelein ...... Heinz Riihmann
Lille Flamm ....... Sonja Ziemann
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»♦♦♦»♦♦<
24