Vikan - 21.04.1960, Blaðsíða 5

séu að fara! Tívolí á sér enga hliðstæðu
í álfunni. Það er elzti skemmtigarðurinn
í heimi af sínu tagi, enda klípur Kaup-
mannahöfn heldur ekki við nögl sér
gagnvart þessu eftirlæti sínu, en lætur
það liafa stærsta og dýrasta flæmið, sem
nokkurt fyrirtæki hefur í hjarta borgar-
innar. Það er alltaf fullt af fólki, — nema
einn ógnarlegan óveðursdag fyrir nokkr-
um árum, þá kom þangað ekki nema
58.000 manns. Þeim degi gleymir gjaldkeri
Tívolís aldrei!
En nú fór verr! Meðan við vorum að
þessum bollaleggingum, tókst þeim að
stinga okkur af. Allt i einu voru þau horf-
in inn í þetta þúsundlita völundarhús,
þar sem parísarhjólin snúast og htjóm-
sveitirnar leika og ölið freyðir ... Nei,
það er ekki til neins. Á meðan röltum við
eilitið lengra vestureftir, inn á járnbraut-
arstöðina. Það er sérkennileg lífsunun að
vera staddur á stórri járnbrautarstöð. All-
ir vegir standa þar opnir: við horfum á
ljósaskiltið, — hraðlestin til Rómar eftir
3 mínútur, pallur 2. Gerið svo vel að
stíga um horð! Moskva, Istanbul, París
... og fólkið kemur hlaupandi, ofhlaðið
töskum, grípur blað, kyssir, veifar ...
þetta er lilið allrar Evrópu, já, Afríku og
Asiu hka. Það er annað en á flugvöllum;
héðan er farið um lönd, um þorp og bæi,
ný tungumál á hverjum stað, nýtt fólk,
nýtt loftslag ...
En hvað er klukkan annars orðin? Við
þurfum enn að sveirna nokkuð lengi, áður
Séð eftir Vesturbrúargötu í áttina til Ráðhússins. Vinstra mengin við styttuna eru aðalstöðvar
Flugfélags Islands og Aðaljárnbrautarstöðin þar á móti.
en við komum auga á þau aftur.
Þau stefna hlæjandi út um neðra
hliðið við Ii. C. Andersens Boulevard
og nú orðin þrjú saman, því lukku-
hjólið hefur fært allra föngulegasta
dáta í úniformi lífvarðarins með
gljáandi bjarnarskinnshúfu. Þau
halda niður Stormgötu, meðfram
langri súlnaröð Þjóðminjasafnsins,
og stefna niður að síkjunum. Þokka-
lega áttavillt! hugsum við og erum
rétt að því komnir að hnippa í þau,
en sjáum okkur um hönd. Þetta er
nefnilega ekki svo vitlaust. Krist-
jánsborg ber við kvöldhimininn á
hægri hönd, þung og mikil í sniðum,
og eilitið framar stendur egypsku-
legt Thorvaldsenssafn með griskum
hestum á þakbrúnni. Hér týrir að-
eins á götuljósunum og speglun
þeirra brotnar skemmtilega í kjöl-
fari einstaka báts, sem liður áfram
um síkið. Lágur ómur berst úr veit-
ingahúsunum í kjöllurunum við
Gömlu Strönd, nema auðvitað frá
Lárusi Pólití, þar sem ungskáld og
listamenn eru önnum kafnir við að
sigra heiminn. En skötuhjúin okkar
ætla ekki að sigra neitt í bili, nerna
þá freistinguna, — en samkvæmt
kokkabók Oscars Wilde er aðeins
ein leið til þess: að láta undan
henni. Og með þá kenningu i huga
tylla þau sér inn á litla krá.
Við dokum við og lítum yfir síkið:
þarna niðurfrá er kauphöll Kristjáns
4., þarna handan við Kansellíið,
þaðan sem íslandi var stjórnað um
nokkrar aldir, og neðar ris upp
Knippelsbrú, sem tengir Kaup-
mannahöfn hina gömlu við Amák-
ursland. Ilandan við hana spölkorn
suður er Norðurmýrin, sem við
köllum, því þar heita göturnar eftir
ísl. fornhetjum, Bergþórugata, Njáls-
gata, Gunnarsgata, Sturlugata . . .
þar er lfka Isafjarðar- og Gullfoss-
gata.
Enn erum við á ferðinni, niður
fyrir Hólmsins kirkju og Brimar-
hólm, meðfram höfninni, og vitum
ekki fyrr en langt, uppljómað síki
skerst inn úr höfninni. Þegar við
lítum á skiltið uppi á liúsveggnum,
stendur þar: Nyhavn.
Nýhöfnin er eins og grimurnar í
leikhúsunum: önnur hliðin alvarleg,
hin hlæjandi. Við erum stödd „pá
den sikre side“, þar sem Akademíið
og aðrar virðulegar stofnanir horfa
með þóttafullum svip á allt léttlynd-
ið hinumegin. Enda bregðum við
okkur yfir brúna eilítið ofan við
Gullmarkans hús: þaðan og upp á
Kóngsins Nýjatorg er sagt að séu
23 knæpur, en leiðin er eins og
Austurstræti eða tæplega það. Við
leyfum okkur hinsvegar að efast
um, að nokkur hafi komizt til að
telja svo langt!
Það er verulega gaman að reika
upp Nýhöfnina, líta þar inn á ein-
staka stað og finna hina margbreyti-
legu stemmningu sem þar rikir. Á
einni kránni sitja menn við dimm
Ijós, i næstum þvi dularfullri kyrrð,
á annarri er allt upp í loft, slegist
með hnefum og flöskum þar til
blóðið flýtur, á enn annarri er
dansaður sætlegur vangadans eftir
Hawaimúsik ... en öðru hverju iðka
þcir Nýhafnarmenn kjöríþrótt sína:
að rota Svía og fleyja pólitium í
síkið.
Það er orðið all framorðið þegar
við eltum þau hjúin yfir Kóngsins
Nýjtorg, upp á Strikið. Þau reika
hægt upp eftir þessari mjóu og
hlykkjóttu aðalgötu Iíaupmanna-
hafnar, doka við uppljómaða búðar-
glugga, sem margir eru snilldarverk
sýningarlistar, og yfir þeim leilca
söngmeyjarnar í Heilagsandakirkju
kyrran nætursálm.
Menn þurfa minni svefn á ferða-
lögum en endranær. Það er eitthvað
í undirvitundinni, sem stjakar við
sofandanum og segir: Heyrðu, góði,
ætlarðu bókstaflega að missa af
öllu! Þá rumskar hann og geyspar
og dregur gluggatjaldið frá: annar-
leg hirta, ný og ókunn liljóð, og
hann er kominn frain úr með fullu
ljöri. Eftir morgunverðinn er stig-
ið upp í gjögtandi sporvagn og ekið
út Vesturbrú, stigið úr og gengið
góðan spöl eftir fögrum skógarstig,
með Friðriksberggarðinn og höll-
ina á hægri hönd, unz loks að kem-
ur að stóru hliði: Dýragarðurinn.
Framhald á bls. 29.