Vikan - 21.04.1960, Blaðsíða 7

skyldi þó ekki vera, að þú hefðir annaðhvort
orðið fyrir vonbrigðum, sem þú tekur þér
nærri, eða ofþreytt þig og taugarnar séu í
ólagi? Reyndu, ef þú getur, að hvíla þig hóf-
lega, og umfram allt — reyndu að losna við
þá trú, að ólánið elti þig. Satt er það að vísu,
að heppni og lán eru manninum ekki alltaf
sem tryggastir förunautar, en mesta óheppnin
og örlagaríkasta ólánið er að festa sjálfur
trú á óheppni sína og ólán.
NAUÐSYN — EKKI NAUÐSYN ...
Kæra Vika.
Stundum heyrir maður um það talað, að vör-
um og varningi sé skipt í tvo flokka, nauð-
synjavörur og — aðrar vörur. Það er sérstaklega
þegar blessuð yfirvöldln okkar eru að undirbúa
einhverjar ráðstafanir, sem verða til að hækka
vöruverðið, að maður heyrir uin þetta talað, þá
á það aldrei að hækka, að minnsta kosti ekki
neitt að ráði, á þeim vörum, sem kallaðar eru
nauðsynjavörur, og manni skylst helzt að það
séu þessi yfirvöld, sem ráði flokkuninni.
En nú langar mig til að spyrja þig, hvað séu
nauðsynjavörur og hvað ekki. Er eingöngu það
nauðsynjavara, sem með þarf til að draga fram
lífið á sama hátt og ömmur okkar og afar, eða
er miðað við mannsæmandi nútímalíf? Eru t.
d. nælonsokkar nauðsynjavara eða ekki, að dómi
yfirvaldanna? Eða ætlast þau til þess, að við
göngum í heimaprjónuðum bandsokkum? Eru
kvenskór nauðsynjavara, eða ætlast yfirvöldin
til að við tökum upp aftur sauðskinnsskóna? Er
nærfatnaður kvenna úr sæmilegu efni nauð-
synjavara, eða eigum við að klæðast prjónanær-
fötum, vetur og sumar, upp á gamla móðinn? Mér
skilst að allt það, sem ég hef minnzt á, sé ekki
nauðsynjavara að dómi þeirra, sem völdin hafa
— en fjárakorninu ef ég trúi þvi samt að ráð-
herrafrúrnar fari að ganga i prjónuðum band-
sokkum, á sauðskinnsskóm og 1 svellþykkum,
prjónuðum ullarnærfötum. Ætli þær svitnuðu
ekki ónotalega i partíunum, blessaðar.
Nei, þegar þeir háu herrar eru að flokka þetta
niður, verða þeir að hafa í huga, að öldin er
önnur en hún var, og fjöldamargt, sem áður
þótti stakasti óþarfi, er nú orðið nauðsynjavara,
ef við eigum að lifa mannsæmandi lífi. Láttu
þá fá að heyra þetta, Vika mín góð.
Vinsamlegast.
Húsmóðir.
Já, hér með fá þeir að heyra þetta, og þeir
hafa eflaust gott af því. Sjálfur er ég ófróður
um flokkunina hjá þeim, en óljósan grun
hef ég urn það, að húsmóðirin hafi mikið
til síns máls. Þegar talað er um lífsnauð-
synjar, er ekki eingöngu hægt að miða við
mat og drykk; fatnaður heyrir líka undir
nauðsynjar, og þá fer málið að vandast, því
að klæðaburður bæði karla og kvenna er
orðinn allur annar en var. Og það eins þótt
aðeins sé um það rætt að ganga mannsæm-
andi til fara ...
ÓKURTEIS KURTEISI ...
Kæra Vika.
Það er eitthvað athugavert við uppeldi barna
hér í bæ, það er áreiðanlegt. Þau kunna ekki
einföldustu kurteisisvenjur. Ég var á ferð i
strætisvagni um daginn og hafði ekki sæti. Þá
hnippir telpa 1 aðra telpu, sem sat og segir
svo hátt að heyrist um allan bílinn: „Stattu
upp fyrir — gömlu konunni!“ Svo stóð telpan,
sem sat, upp og bauð mér sætið. Vitanlega létzt
ég ekki taka eftir þvi, en þá bættu þær gráu
ofan á svart með því að kalla „Viltu ekki sitj-
ast!“ Þeim virtist umhugað, að ekki væri neinn
í vafa um að ég væri „gamla konan“, sem þær
ættu við. Það er þó langt frá því, að ég eigi
þessa nafnbót skilið, enn sem komið er. Hvað
segja foreldrar um svona óskammfeilni barna?
Eða kennararnir? Eru börnum bókstaflega ekki
kenndar neinar umgengisvenjur siðaðra manna
i skólunum? Ég hef verið mikið erlendis, og
ég þori að fullyrða, að annað eins og þetta
gæti aldrei komið fyrir í strætisvagni í Dan-
mörku eða Bandaríkjunum.
Virðingarfyllst.
Lady.
Nei, það er alveg satt — þetta er sko ekki
hægt. Að vísu fylgdi ekki nein ljósmynd með
bréfinu, en vitanlega er það frekleg ókurteisi
að kalla konu gamla — ef hún ber það með
sér, að hún sé það en vilji ekki vera það.
Að sjálfsögðu var það aðeins kurteisi að bjóða
sætið, en að láta þennan snoppung fylgja —
nei, ég tek undir með „ladyinni", hvað segja
foreldrar og kennarar slíkra barna? Ef um
unga stúlku hefði verið að ræða, eða jafnvel
miðaldra, sem ekki nein teljandi ellimörk
sáust á, þá hefði þessi framkoma verið sök
sér, því að þá hefðu það verið telpurnar, sem
urðu sér til athlægis. Annað eins og þetta
getur víst hvergi gerst nema hér á landi —
að minnsta kosti ekki í hámenningarlönd-
unum, eins og Kaupmannahöfn og Banda-
ríkjunum. Og að þetta skyldu vera telpur;
já, það má nú segja að snemma byrji ill-
kvitni og afbrýðisemi kvenna í garð sinna
eigin kynsystra.
PRENTSMIÐJAN — SIMAU: 35320, 35321, 35322, 35323
L i ■ ■ i

V IK A N
7