Vikan - 21.04.1960, Blaðsíða 25

mm

f ”
'

msmsm
. .
læilil
til sín taka, t. d. með þvi að
taka til máls, og bera fram tillögur
og ra^ða vandamál klúbbsins og
einnig með því að kynna starfsem-
ina út á við.
— Er dansað hérna á laugar-
dögum með jazzinum?
— Fyrst í stað var það ekki
leyft, en síðan ákváðum við að
auglýsa dans annan hvern laugar-
dag, bæði vegna óska og einnig
hugðumst við auka aðsóknina með
því.
— Og hefur fólk notað sér það
mikið?
— Nei, sáralítið. Bæði er dans-
gólf hér lítið og svo álíta margir
að jazzmúsík sé fyrst og fremst
til að hlusta á, en ekki til að dansa
eftir.
— Hvernig verjið þið þvi fé, sem
kemur inn i félagsgjöldum?
— Auk smáútgjalda i sambandi
við starfsemi klúbbsins er ætlun-
in að nota peningana til að fá ein-
hvern heimsþekktan jazzleikara í
heimsókn til okkar. Og núna í
vor höfum við í hyggju að reyna
að fá einn slíkan hingað. Það er
einn frægasti tenórsaxófónleikari
heimsins, Stan Getz. Hann er bú-
settur í Kaupmannahöfn, svo
kostnaður ætti ekki að verða eins
mikill og ef við fengjum einhvern
t. d. frá Ameríku. Og svo er Getz
í mjög miklu uppáhaldi hjá jazz-
unnendum hérna heima.
Eru nokkur brögð að því að
menn komi ölvaðir eða neyti
ál'engis á klúbbfundum?
— Nei, það hefur ekkert borlð
á því.
— Segðu okkur Tómas, telurðu
heppilegra að forráðamenn klúbbs-
ins séu ekki starfandi hljóðfæra-
leikarar?
— Já, tvímælalaust. Ef stjórn
klúbbsins væri eingöngu skipuð
hljóðfæraleikurum er hætt við að
klíkur skapist í kringum hana, en
slíkt er auðvitað mjög óhollt fyrir
hinn rétta félagsanda.
— Þið eruð með jazzþátt i út-
varpinu, er það ekki?
— Jú, við skrifuðum útvarps-
ráði og fórum fram á Það að jazz-
inum yrði meiri sómi sýndur í
dagskránni en verið hefur og buð-
um í því sambandi aðstoð klúbbs-
ins. Þessari málaleitan var vel tek-
ið og voru okkur úthlutaðar 40
mínútur hálfsmánaðarlega fyrir
jazzþátt.
— Er þetta óskalagaþáttur eða
eingöngu plötukynning?
— Mest hefur verið leikið af
plötum, stundum einnig fengnir
einhverjir íslenzkir hljóðfæraleik-
arar til að leika í þættinum en
lítið hefur verið um bréfasendingar
til okkar eða óskir um viss jazz-
lög eða jazzleikara — en slikt væri
mjög vel þegið.
SVO snúum við okkur að Guð-
björgu Jónsdóttur, ritara
klúbbsins og spyrjum hana
í hverju það starf sé fólgið.
— Það eru aðallega fundar-
gerðir á stjórnarfundum, bréfa-
skriftir og ýmislegt fleira.
— Og þú ert mikill jazzunn-
andi?
— Já, mér þykir gaman að
hlusta á jazzmúsík.
— Leikurðu sjálf á eitthvað
hljóðfæri ?
— Já, ég hef verið í Tónlistar-
skólanum og lært dálítið á píanó.
— Og leikur kannski jazz á
píanóið?
— Nei, það er nú lítið um það.
— Finnst þér ekki stúlkur hérna
ættu að geta leikið jazz alveg eins
og strákarnir?
— Ég held ekki, það vantar al-
veg hlóðhitann í þær.
OG þarna komum við auga á
Gunnar Ormslev, hann hefir
lagt frá sér saxófóninn og
er seztur að einu borðinu. Við
troðum okkur að borðinu til hans
og spyrjum hvort honum finnist
þessi jazzklúbur lífvænlegri held-
ur en þeir, sem áður hafa starfað
hérna.
— Já, mér lízt bara vel á þetta
hérna. Þau, sem standa fyrir
þessu hafa ódrepandi áhuga á að
drifa þetta áfram.
— Telur þú heppilegra að hafa
stjórn, sem ekki er eingöngu skip-
uð hljóðfæraleikurum ?
— Já, mikið betra. Það er
mauðsynlegt að hafa ráðamenn,
sem líta alveg hlutlaust á málin.
Hljóðfæraleikarar myndu tæpast
gera það.
— Segðu okkur Gunnar, býstu
við að fara eitthvað utan í sumar?
— Það er alveg óráðið — en
mig langar mjög mikið til þess.
OG síðan gefum við okkur á
tal við Kristján Magnússon,
en hann leikur, sem kunnugt
er, á slaghörpu á Hótel Borg — i
hljómsveit Björns R. Einarssonar.
— Finnst þér, Kristján, þetta
vera tilbreyting frá hinni venju-
legu kvöldvinnu á Borginni?
— Já, auðvitað er það tilbreyt-
ing — allt öðruvisi og mikið frjáls-
ara. Annars gæti þetta verið mik-
ið skemmtilegra hérna í jazz-
klúbbnum, mér finnst alit of lítil
„stemning" yfir þessu. Of litil
aðsókn og fáir sem koma upp á
pallinn til að „djamma". Þetta eru
alltaf sömu mennirnir sem spila
hérna.
— Ertu með einhverjar tillögur
til úrbóta við starfsemi klúbbsins?
— Nei stjórnin gerir allt, sem
í hennar valdi stendur, til þess að
gera þetta sem ánægjulegast. Það
vantar bara lif í félagana sjálfa.
— Segðu okkur, Kristján, finnst
þér meira af ungum, efnilegum
hljóðfæraleikurum núna, heldur en
t. d. fyrir 6—7 árum?
— Ja — ef þú meinar jazzleik-
arar, þá svara ég neitandi. En aft-
ur á móti krefst dægurlagamúsik-
in i dag svo lítillar kunnáttu á
hljóðfærið, að núna er i fastri
vinnu fjöldi manna, sem ekki gætu
gert almennri dansmúsik nein full-
nægjandi skil,
JÓN PÁLL BJARNASON, guit-
ararleikari í K. K. sextettin-
um og formaður Jazzklúbbs
Reykjavíkur, kemur að borðinu til
okkar og við notum tækifærið og
röbbum svolitið við hann.
— Þykir þér gaman að leika
jazz?
Framhald á bls. 28.
FYRIR rúmu ári komu nokkur
nokkur ungmenni á fót jazz-
klúbb hér í Reykjavik með þetta
mai'kmið fyrir augum. Klúbburinn
Heimsókn í &= klúbb Reykjavíkur
hefur aðallega haft starfsemi sina í
minni sal Framsóknarhússins og
þangað fórum við í heimsókn núna
um daginn og röbbuðum við helztu
framámenn þessa félagsskapar.
Við hittum fyrst fyrir sjálfan höf-
uðpaurinn, Tómas A. Tómasson, for-
mann Jazzklúbbs Reykjavikur og
spyrjum hann lítillega um starfsemi
klúbbsins.
— Segðu okkur Tómqs, hvenær
var Jazzklúbbur Reykjavíkur stofn-
aður?
— Hann var stofnaður 18. janúar
1959.
— Og hverjir voru helztu hvata-
menn?
— Það voru nokkrir reykvizkir
hljómlistarmenn, m. a. þeir Jón Páil
Bjarnason, Þórarinn Ólafsson, Krist-
inn Vilhelmsson, Árni Egilsson og
Gunnar Ingólfsson. Stofnuð var
bráðabirgðastjórn undir fórsæti Krist-
ins og starfaði hún til vors, en þá var
haldinn aðalfundur og kjörin stjórn
sú, sem nú situr að völdum.
— Og hvernig er hún'skipuð?
— Auk min eru í stjórn Ragnar
Tómasson, gjaldkeri, Guðbjörg Jóns-
dóttir, ritari, Jón Páll, varaformaður
og Þórarlnn Ólafsson, meðstjórnandi.
— Eitthvað verður svo að borga
til þess að verða meðilmur, er það
ekki ?
— Við höfum útbúið tvær gerðir
af meðlimakortum, önnur gildir fyrir
allt árið í senn, en hin aðeins fyrir
hálft árið. Gjaldið er 100 krónur fyrir
heilt ár en annars 60 krónur.
— Og hvað eru félagarnir orðnir
margir?
— Þeir eru núna eitthvað rétt inn-
an við tvö hundruð og nýir bætast
við í hverri viku.
— Hve oft komið þið saman?
— Við höfum þennan sal til um-
ráða á hverjum laugardegi frá klukk-
an þrjú til fimm. Þetta er alveg
„ideal local" fyrir svona starfsemi —
salurinn er hæfilega stór — eða Htill,
smekklega innréttaður og hijómur
hérna bara nokkuð góður.
— Og hvað fer svo fram á þessum
klúbbfundum?
— Það er leikinn jazz og meiri
jazz. Stundum höfum við plötukynn-
ingu — en mestmegnis er hér leikin
„lifandi“ músík.
— Og fá allir að spila sem vilja?
— Já, en samt er fjölbreytnin allt
of lítil. Það er eins og hinir yngri,
sem ekki telja sig „fullnuma" i list-
inni, séu feimnir og hræddir við að
láta i sér heyra, en slíkt er nauð-
synlegt til að skapa betri félags-
anda. Og einnig vantar mikið á að
hinn almenni félagsmaður láti nóg
ORt)Hj „jazz'' heíur löngum ver-
ið eitur í eyrum fjölda fólks hér
á landi —- einkum fólks, sem
telur sig vera fuilorðið. Það lýsir
jazzinum aðeins sem óþolandi vílli-
mannagargi, sem ekki er siðuðum
mönnum samboðið að leggja eyru
við. Svo ekki sé nú talað um það,
þegar þjóðkunnur maðui', í vinsælum
útvarpsþætti, setur jazzlög á bekk með
þjófnaði, morðum og styrjöldum. En
ef maður biður þetta íólk að skýra
út, í hverju jazzinn sé frábrugðinn
annarri músík, þá koma íram hinar
ótrúlegustu hugmyndir, sem allar
sýna það gerlega, að þessi umræddi
hópur manna veit ekkert um hvað
hann er að tala. Sem sagt, jazz er
bara einhver músik, sem er kveljandi
ieiðinleg. En þó að þetta sjónarmið
sé mjög algengt, eru margir, sem líta
heilbrigðum augum á málið — þeir
viðurkenna jazzinn sem tónlistar-
grein, sem eigi rétt á sér jafnt og
aðrar, þótt þeim sjálfum finnist lítið
til jazztónlistar koma, eða séu jafn-
vel andsnúnir henni. E’n svo er einn
hópurinn ennþá, hinir svokölluðu
jazzunnendur — þeir, sem leika jazz
eða hlusta á hann sér til ánægju.
Og sumir þeirra finna jafnvel köllun
hjá sér tii að kynna öðrum þetta
hugðarefni sitt og vekja almennan
jazzáhuga meðal fólks.
°9
ekkert
annað
Sigurbjörn
Tómas