Vikan - 21.04.1960, Blaðsíða 29

— Nei, aðallega vegna fámennis.
Og svo virðist mér meðlimir og
gestir klúbbsins ekki ofþakka það,
sem við í stjórninni erum að reyna
að gera til tilbreytingar — af veik-
um mætti.
SIGURBJÖRN Ingþórsson heit-
ir ungur bassaleikari, sem ver-
ið hefur við tónlistarnám í
Þýzkalandi undanfarið 1% ár. Við
hittum hann 'þarna i jazzklúbbn-
um, þar sem hann var að leika
listir sínar á kontrabassann, og
báðum hann að segja okkur eitt-
hvað skemmtilegt.
— Jú, ég er i mánaðarfríi hérna
heima, en fer svo út aftur og held
áfram að púla.
— Hvar ertu að stúdera, Sigur-
björn?
— Skólinn heitir „Staatliche
Hochschule fiir Musik" og er I
Hamborg. Þetta er gömul og við-
urkennd menntastofnun, enda
mjög eftirsótt að komast þar að til
náms.
— Og þú ert að læra að spila á
bassann?
— Fyrst og fremst á hann, en
svo þarf maður að taka nokkur
aukafög, svo sem tónfræði, pianó-
leik o. fl.
— Og býstu við að snúa þér ein-
göngu að „klassisku" músíkinni,
þegar þú hefur lokið námi?
— Það er aldrei að vita. í)g geri
mér nú vonir um að fá fast starf
í sinfóníuhljómsveitinni hérna
heima, þegar ég kem næst heim
— en ég hugsa að maður leggi
dansmúsíkina seint alveg niður.
— Hvað áttu eftir langt nám
þarna úti til Þess að verða full-
numa i bassaleik?
—- Ég þyrfti að vera eitt til tvð
ár ennÞá, en það er ekki vist að
aurarnir endist svo lengi. Það kom
nú aldeilis babb i bátinn með þess-
ari nviu gengisbreytingu. Allur
kostnaður hiá námsmönnum er-
lendis hefur hækkað svo gífurlega,
að viðbúið er að við verðum að
hætta innan nokkurra mánaða.
Ot ekki megum við glevma
trommuleikurunum Við ná-
um í Gunnar Mogensen, er
hann eerir smáhlé á leik sinum
og b’ðium um smáviðtal.
—• Seeðu okkur Gunnar. þvkir
hér ánæeiulegra að leika jazz
heldur en þessa veniulegu dans-
músík. sem hliómsveitirnar þurfa
nú vfirleitt að spila hérna f sam-
komuhúsunum ?
—- .Tá. svo sannarleea. Fpt viidi
ðiin fromnr komast I . diobb" þar
som eklrert væri snilað annað en
ia’rzmúsfk. En fvrir sliku er vist
eneinn erundvöllur — ekki
minnsta kosti hér á íslandi.
— Hlustarðu mikið á jazzplötur
þér til ánæeiu oe lærdóms?
— Já, miög mikið. Mér finnst
það vera eitt nauðsvnlegasta. sem
jazzleikarar Þurfa að gera, ef þeir
eiga ekki að dragast aftur úr. Það
er stórt atriði að geta hlustað á
góða jazzleikara og lært af þeim,
án þess þó að þeir séu beinlínis
„stældir".
— Hvaða erlendir jazzleikarar
eru nú helzt í uppáhaldi hjá þér?
— Ja, af trommuleikurum er
það fyrst og fremst Shelly Manne
og síðan Max Roach og Joe
Morello.
— Er eitthvað hérna í jazz-
klúbbnum, sem þér finnst að mætti
til betri vegar færa?
— Nei, ekki neitt aðalatriði.
Mér finnst að fleiri hljóðfæraleik-
arar mættu gjarnan koma I klúbb-
inn og spila. Þetta eru yfirleitt
sömu mennirnir sem leika hérna.
— Og iáta þá nýliðana spreyta
sig?
_ — Já, auðvitað ættu þeir að
spila líka, þó að æskileggst væri
að vanir jazzleikarar væru S meiri-
hluta. Og svo finnst mér endilega
vanta eitt stórt ,,band“ til að spila
hérna — svona annað eða þriðja
hvert skipti.
— En heldur þú að menn nenni
að standa í æfingum fyrir slíkt,
ef ekkert er borgað fyrir?
— Það er ómögulegt að segja.
Þetta hefur nú verið gert áður,
þótt ekki haiji dýrðin staðið lengi
yfir. *
Kóngsins
Kaupmannahöfn
Framhald af bls. 5.
Dýragarðurinn er ekki aðeins
staður þar sem sjá má flest land-
dýr veraldar, heldur um leið friðsæll
og unaðslegur blettur, þar sem gott
er að eyða dagsstund. En vinum
okkar er margt fyrir, svo við erum
varia búnir að gefa öpunum úr
hnetupokanum, þegar þau eru enn
komin á kreik til nýrrar landkönn-
unar, Eftir drjúgan hádegisverð, er
sporvagninn tekinn sömu leið til
baka, og nú ekið alla leið niður að
Kristjánsborg. t»ar er margt að sjá:
elztu rústir Kaupmannahafnar undir
höllinni, vopnasafnið eða Týhúsið,
þar sem .Tón gamli Indiafari var
vaktmaður og ijjar sem Eirikur á
Brúnum sá atgeir Gunnars á Hliðar-
enda, sem honum sýndist stærst og
grimmiiegast allra vopna j)ar i hús-
inu. iHandan við uppfyllta Orlogs-
höfnina er Árnasafn til húsa i göml-
um kontórum konunglegu einok-
unarverzlunarinnar.
Okkur er nú farið að leiðast allt
jætta gamla drasl og erum ofboð
fegnir, jiegar þau hjúin stefna aftur
yfir Stormbrú og upp Ráðhússtræti.
Þar eru gamlar og skrýtnar forn-
verzlanir og nokkur óvenjuleg veit-
ingahús, svo sem Tokanten og
Galathea. Hið síðara er rekið af
einum leiðangursmanninum í ferð
Tliors Heierdals, og hefur hann
skrevtt veitingahús sitt allskonar
furðuhlutum frá Suðurhafseyium.
Þar er gaman að sitja og gott að
borða.
En brátt er kvöldið fallið á, og
við siáum að j)að er að færast gatsi
i vini okkar. Þau kalla i leigubll:
Værs'atig Herr! Voo ska‘vi‘en?
Landsbyen Lorrv, takk. Bilstjórinn
slær flagginu niður og billinn renn-
ur vestur uppljómaða borgina. Þau
eru sem sagt farin að iðka þjóðarlöst
fslendinga (eftir þvi sem eyðslu-
samir stjórnmálamenn segja okkur)
að „lifa um cfni fram“.
Lorry er mikill skemmtistaður,
og hefur allt það við sig sem danskt
er, — hann er „folkelig", „hygge-
lig“, „hjemlig“ og „festlig“, og þar
syngja gestirnir fullum hálsi: Det
var pá Fredriksberg/ det var i maj
... (jafnvel i desember). Landsbyen
heitir hann af þvi hann er útbúinn
eins og þorp úr H. C. Andersens-
ævintýri, nema hér rikir ekki sú
makindalega kyrrð, heldur koma
af öðru, og þess á milli nær hljóm-
skemmtiatriðin fram á sviðið eitt
sveitarstjórinn öllum gestunum i
söng. Danskir annálar hafa enn ekki
skrásett svo súran mann, að hann
færi ekki að syngja í Lorry!
Við ernm ekki almennilega klárip
If it is Bordens it got to be good.
Fæst í flestum verzlunum
á þvi hvernig kvöldið endaði né síðan i hinu mikla skemmtisvæði,
hvernig við komumst heim, nema Bakkanum.
eitt er víst, að við erum afskaplega Já, ])etta var góður dagur, mikið
rámir og himininn er afskaplega góður dagur. Og karlinn litli, sem
blár. Enda heyrum við nú þær ráða- bankar í ferðalanginn og segir:
gerðir yfir morgunverðinum, sen H
kæmu okkur bókstaflega lil aðS
syngja af tilhlökkun, — ef við gæt-*
um það. Það er einhver stórkostleg-
asta ferðaáætlun, sem við höfum
ennþá heyrt (Ferðaskrifstofa ríkis-
ins beðin að afsaka!). Sem sagt:
Taka rafmagnsbrautina norður í
Oharlottenlund. Ganga frá stöðinni
þar i gegn um Trjáræktargarðinn
(Forstbotanisk Have), þar sem get-
ur að lita öll tré sem á annað borð
geta vaxið i Danmörku, — ganga
þaðan í gegn um hallargarðinn
gamla, framhjá Charlottenborgar-
liöll, niður í gegn um skóginn að
Danmarks Akvarium eða fiskasafn-
inu, sein er sagt eitt hið liezta i
Evrópu. Þar synda lirökkálar og
sæhestar og flugfiskar, meira að
segja íslenzkur þorskur. Borða há-
degismat á Riddarakránni handan
við trjágöngin, sem er nú ævintýri
út af fyrir sig.
Taka síðan vel mettur strætis-
vagninn út í Klampenborg, leggjast
í sólbað á hvítan sandinn og fá sér
svolítinn sjávarskvett. Láta daginn
líða fram að rökkri. Fá sér kaffi á
Slotskránni (sem er annað ævintýri
út af fyrir sig) og lifa siðan aftuí
„um efni fram“ með þvi að fá sér
hestvagn út í Dyrehaven. Þetta á
að verða kórónan á deginum: aka
i oþnum hestvagni i gegn um laufg-
gðan, rökkvaðan skóg, og týng sér
Vaknaðu maður!, hann sefur líka
yfir sig næsta morgun. En við meg-
um ekki sofa yfir okkur, því hvað
í ósköpunum haldið þið fólkið
heima segði, ef Vikan kæmi ekki
út? Það á eftir að setja og brjóta
um, og flugvélin leggur upp frá
Kastrup á slaginu !)!
Við læðumst á tánum inn til vina
okkar, en þau rumska ekki. Hins-
vegar sjáum við þar skilti, sem við
tökum og heiigjum á hurðina: M&
ikki forstvrres! Og að þvi gerðu
kveðjum við þennan góða kóngsins
bæ, borg glaðværðarinnar, Kaup-
mannahöfn.
— Hann ætlar víst að sigla. —
VIKAN
29