Vikan - 21.04.1960, Blaðsíða 23

sjóliðasláni hefði ekki allt í einu ruðst fram á
sjónarsviðið, hugsaði Hosmer með sér. Og hann
hét því, að þegar þetta væri allt um garð gengið,
skyldi hann skrifa þjóðþinginu, og krefjast þess
að fé skattgreiðenda yrði ekki varið til að kosta
þessa sjóhermenn í jólaleyfi.
I sömu svifum var drepið á dyr og Lily kom
inn. I miskunnarlausri birtu morgunsins virtist
h:'{n mun eldri en í mjúku skini rafljósanna. Hún
hafði ekki snyrt andlitið að öðru leyti en því, að
varir hennar voru málaðar hóflega rauðar og
platínuljóst hárið vandlega greitt. Hún var í
svörtum náttklæðum, sem féllu vel að mjúkform-
uðum líkamanum.
,,Hosmer,“ tók hún til máls, „ég hef verið að
hugleiða þetta með lögregluna ...“ Hún þagnaði
skyndilega, þegar hún kom auga á Douglas. „Hver
er þessi ungi maður?“ spurði hún.
Hosmer kynnti þau kuldalega. „Lily var í fylgd
með mér í nótt, þegar mér barst kröfubréfið."
sagði hann.
„Hvernig atvikaðist það?“ spurði Douglas og
beindi orðum sinum til hennar.
„Það hef ég Þegar sagt þér,“ greip Hosmer fram
í fyrir honum.
„Ég vil komast að raun um hvort ykkur ber
sarnan."
Lily tók sér sæti, krosslagði fæturna svo vel sást
hve þeir voru íturvaxnir og virti Douglas fyrir
sér. „Er Karen unnusta þín?“ spurði hún.
„Já,“ svaraði Douglas og gat ekki dulið óþolin-
mæði sína. „Ég bað þig ...“
Lily brosti vingjarnlega við honum. Lagði síðan
hönd sína á hné honum og tók til máls. „Við
skruppum á hátíðina á torginu i kvöld er leið.
Hlýddum á hljómleikana; þeir leika á þessar lit-
skreyttu stáltunnur, skilurðu. Þá teygði hönd sig
skyndilega yfir öxl mér, utan úr myrkrinu. Fingra-
löng, mögur hendi, hélt á bréfi. Hosmer tók við
bréfinu, og hafði vitanlega ekki hugmynd um
hverskyns var, hugsaði heldur ekki nánar út í Það
í bili, en þegar okkur varð svo litið um öxl, var
þar ekki neinn maður sjáanlegur. Bréfið var þann-
ið gert, að orðin höfðu verið klippt út úr dagblaði,
raðáð saman og límd á örkina. Það liggur þarna
á böfðiriu".
,,0g hvað varð ykkur fyrst fyrir?“
Það var einmitt þessi sama spurning, sem haldið
hafði vöku fyrir Lily mestalla nóttina. „Eiginlega
er ekki hægt að segja, að við gerðum neitt", svar-
aði hún seinlega. „Eins og Hosmer komst að orði
— við gátum eiginlega ekkert gert, nema Það yrði
þá til þess að Karen yrði myrt. Við þorðum ekki
að leita aðstoðar lögreglunnar.'Vitanlega reikuð-
um við þarna um, í þeirri von að við kynnum að
rekast á Karen eða verða einhvers vísari, en það
bar engan árangur. Hosmer varð sér úti um sendi-
boða, sem fór með bréfið í flugpóst, þar sem hann
gekk frá Því, að sér yrði sent lausnargjaldið. Og svo
héldum við hingað aftur og síðan höfum við beðið
átekta".
Douglas starði á hana „Gerið þið ykkur ekki
Ijóst, að þið hafið eytt helmingi þess tíma, sem
okkur er veittur til að hafa upp á henni? Og það
dýrmætasta tímanum? Hvers vegna létuð þið mig
að minnsta kosti ekki vita hvað gerzt 'hafði?“
Lily varð fyrir svörunum, og það var brezkur
hreimur í máli hennar. „Ég fyrir mitt leyti hafði
ekki hugmynd um að þú værir til. Og hver hafði
auk þess hugmynd um að þú værir hér staddur?
Og loks þótti Hosmer mestu varða að öryggi Karen-
ar yrði ekki í neinu skert".
Douglas reis á fætur. „Ég fer beinustu leið til
lögreglunnar", sagði hann.
„Nei, þú gerir það eklci“, öskraði Houmer. „Ég
fyrirbýð þér það“.
En Douglas hraðaði sér á brott, án þess að gera
svo mikið sem líta um öxl.
Rödd Lily var hreimmýkri, þegar hún tók til
máls eftir að hann var farinn, en það leyndi sér
ekki, að hún hafði þungar áhyggjur. „Ég hygg að
hann hafi rétt fyrir sér, Hosmer. Ég ætlaði ein-
mitt að ræða þetta við þig. Við getum ekki setið
svona og beðið og haldið að okkur höndum".
Will gerir vitanlega alls ekki ráð fyrir því, að
lögreglunni verði blandað í málið, hugsaði Hosmer.
Og mér er ekki nokkur leið að vara hann við. En
Will er hinsvegar við öllu búinn, ef ég þekki hann
rétt. Auk þess er óhugsandi að lögregluliðið. hér
sé yfirleitt til nokkurs nýtt. Ekki frekar én annað
hér á eyjunum Loks er það, að það hefur ekki
nema nokkrar klukkustundir til umráða. En ef
Will verður þess var, að það sé komið í spilið, er
hann vís til að myrða Karen . . .
Lily snart arm hans með samúð. „Ekki svona
þungbúinn, Hosmer," mælti hún. „Þú getur ekki
kennt Þér um neitt. Það var ekki nokkur leið fyrir
þig að stöðva hann.“
Hosmer leit undan nokkurt andartak, á meðan
hann var að ná stjórn á tilfinningum sínum og
svipbrigðum. Hann slétti svart hárið, sem þrátt
fyrir allar gagntilraunir hans var alltaf nægilega
baldið til þess að það gerði hann drengjalegan
yfirlitum. Síðan rétti hann úr sér og brosti sínu
blíðasta brosi. Hosmer hirti aldrei um að leyna
því, hvorki fyrir sjálfum sér né öðrum, að hann
naut innilega hinnar nýju tilveru sinnar. Hann
gekk alltaf um salarkynni glæsilegustu gistihús-
anna og samkvæmisstaðanna eins og hann ætti Þá.
Hann gaf lyftudrengnum meira þjóðfé, en þeim,
Karen og föður hennar, hefðu nokkru sinni komið
til hugar að eyða fyrir máltíð. Og þó hann sóaði
fé sinu af sliku hirðuleysi og yfirlæti, bar þó alltaf
m.est á ákefð hans og dugnaði, sem voru þeir eigin-
leikar hans er unnu honum mesta hylli.
Nú hafði hann náð fyllilega stjórn á sér. Vitan-
lega tók hann sárt til Karenar. En Will Roth
hafði jú heitið því, að ekki skyldi skert hár á höfði
hennar, og Þó þessi sjóliðagepill gæti orðið til
nokkurra óþæginda, þá var það líka allt og sumt,
sem hann gat látið af sér leiða. Um þetta leyti
á morgun mundi Karen vera komin heim í gisti-
húsið aftur heil á húfi, og hlutur Hosmers af lausn-
argjaldinu yrði endursendur í sjóð fyrirtækisins
þar sem hann hafði tekið það að látni til bráða-
birgða. Enginn mundi nokkru sinni verða þess var,
að peningarnir hefðu horfið þanðan um hríð. hvað
þá meir. Hann var sjálfur stofnandi hlutafélags-
ins, formaður þess, framkvæmdastjóri og gjald-
keri, svo að þetta gat ekki komizt upp. Að minnsta
kosti var ekki nein hætta á að farið yrði að athuga
reikningana á meðan lánardrottnarnir fengu sitt,
og starfsaðferðir hans stöngluðust ekki opingerlega
á við gildandi lög og reglur.
Og loks, þegar allt þetta væri um garð gengið,
gat Karen valið um, hvort heldur hún færi til
Parísar, eða aftur heim til Pawnee Falls. Hún
var bæði falleg og skemmtileg stúlka og honum
var innilega hlýt til hennar, en þá hefði hún lokið
hlutverki sínu í hans Þágu. Þá gat Hosmer notið
lífsins með Lily, og hann hafði ósjálfrátt hugboð
um það, að Lily væri kona, sem kynni vel að meta
unaðsemdir þess.
„Douglas er farinn til að gera lögreglunni að-
vart, Hosmer“, sagði Lily. „Það þýðir ekki neitt
að láta' það valda sér áhyggjum. Ég veit ósköp
vel, að þú hefur ekki neina lyst á morgunverði,
en þú verður nú samt að borða”.
„Ég verð að hiýða ráðum þínum, hvað það snert-
ir. Og við verðum að segja þeim hérna í gistihús-
inú að frænka mín dveljist hjá kunningja sínum
uppi í borginni." Hosmer leið betur fyrir það,
rð Lily var hjá honum til halds og trausts. Litlu
ilskórnir hennar lágu á gólfinu fyrir framan stól-
inn, hún hafði dregið undir sig fæturna, þannig
að mjúkt form hnjákollanna kom vel í ljós — eins
og fyrir hendingu.
Þetta var svo sem allt í stakasta lagi, sagði
FORSAGA
Vngri oandarílcja-
stúlku, Karen að
nafni, sem fyrir
skömmu hefur
misst foreldra sína, tæmist arfur eftir móöurafa
sinn, en móöurbróöir hennar er skipaöur fjár-
haldsmaöur henanr í erföaskránni. Þessi móöur-
bróöir, sem er umsvifamikill fjármálamaöur, gerir
sér nú títt viö hana, býöur henni meöal annars
í skemmtiferö til St. Thomas — þar sem æsilegir
atburöir eru á næsta leiti ... Flugvélin nálgast
Meyjareyjar; Hosmer hefur veriö dálítiö utan viö
sig og venju fremur fámáll síöustu mínúturnar,
og þegar flugvélin lendir, viröist hann sífellt vera
aö svipast um eftir einhverjum í mannþrönginni.
Ekki veitir Karen því þó sérstaka athygli; liún
veröur strax svo hugfangin af umhverfinu og
fólkinu, aö hún gætir einskis. Og svo er ekiö af
staö til gistihússins í fornfálegum bíl, en bílstjór-
inn er vingjarnlegur og ræöinn. — Um kvöldiö
efna eyjarskeggjar til hátíöahalds á torginu. Kar-
en fær frænda sinn til aö fara meö sér þangaö,
hún töfrast af hinni sérkennilegu hljómlist, lætur
berast meö straumnum og allt í einu stendur 'hún
andspœnis œskuunnusta sínum, Douglas, sem kom-
inn er þeirra erinda aö fá hana til aö snúa heim,
svo þau geti gengiö í hjónaband. Karen veröur
komu lians óumræöilega fegin en neitar aö fara
heim meö honum, þau skilja en henni snýst hugur
og œtlar aö ná tali af honum. En þá rœöst maöur
á hana og ber hana á brott, út í myrkriö. Henni
er ekiö í jeppa, þaö eru tveir karlmenn hér aö
verki, annar vopnaöur skammbyssu, og loks nem-
ur jeppinn staöar út fyrir afskekktum sumar-
bústaö. Karlmennirnir eru þeir liálfbrœöur, Will
Roth og Mick. Will segir Karen aö hún veröi fangi
þeirra uns Hosmer ihafi greitt lausnargjaldiö.
Ilann er hinn hæverskasti, en Mick áleitinn.
Hosmer við sjálfan sig. Allt mundi fara samkvæmt
hinni nákvæmu og vel undirbúnu áætlun Wills
Roth. Það var aðeins þetta, að Hosmer þekkti
Will Roth, og vissi hvernig mann hann hafði að
geyma, en fyrir bragðið hafði hann alltaf dulan,
óskiljanlegan ótta af honum og því, sem hann
kynni að taka til bragðs. Það var ekki til, sem sá
maður lét sér fyrir brjósti brenna, ef svo bar
undir — bókstaflega ekki til.
Karen gekk stirðum fótum um setustofuna í
sumarbústaðnum og tók diska og mataráhöld af
borðinu eftir morgunverðinn. Will Roth hafði
sjálfur séð um framreiðsluna, sem bar þjálfuðum
s ’.ekk sælkerans ljóst vitni. Nýjar perur og kjöt-
Frarrihald í næsta blaöi.
Douglas kemst að því, morguninn
sem hann ætlar á brott með flugvél-
inni, að Karen hefur verið rænt. Hann
og Bonitó, bílstjóri og leynilögreglu-
maður á eynni, hefja leit að henni,
en á meðan unir Karen hið versta
fangavistinni hjá þeim bræðrum enda
þykist hún vita, að þeir muni ekki
ætla henni langt líf eftir að lausnar-
gjaldið er komið þeim í hendur.
VIKAN
23