Vikan - 21.04.1960, Blaðsíða 17

Konan var dálitið hissa.
Þú hefur þó yfirleitt verið
góður við Eirík — og einn-
ig Hrólf, — áður en þessi
bannsettur Rfkharður kom
hingað.
— Ég vil hafa frið, beit
sá gamli af sér. Ég sel bæ-
inn og flyt á elliheimili. Ég
vil hafa frið núna.
— Já, já, — eins og þú
vilt.
Konan hélt burtu. Hún
róaðist við þau orð Sigurð-
ar, að hann ætlaði að selja
jörðina og fara á elliheim-
ili. í sannleika sagt höfðu
margir óttazt, að þessi gamli
sérvitringur mundi verða
kyrr á Heiðarbæ og setja ná-
grannana þannig i óþægilega
klípu. Sigurður gat ekki
áframhaldandi séð um sig
sjálfur, en það var ekki held-
ur hægt að láta þennan
gamla, vanþakkláta karl
drepast úr sulti og sóðaskap.
Þegar nágrannarnir að dálitlum tima liðnum fóru upp
til Heiðarbæjar og gáfu skepnunum, sáu þeir Sigurð oft
liökta uin á hækjunum. En menn töluðu ekki við hann.
Hann reyndi ekki heldur að hafa samband við fólk.
Dag einn sótti kaupmaður nokkur allar skepnurnar á
bænum. Hann lýsti glottandi yfir þvi, að sá gamli væri
nú ekki svo vitlaus, þótt gamall væri. Hann hafði farið
fram á og fengið hátt verð fyrir skepnurnar, en jörðin
sjálf yrði ekki heldur gefin.
— Vissi nokkur, að Heiðarbær stóð á mjög stórri brún-
kolaæð? spurði kaupmaðurinn.
Nei, ... um það hafði enginn hugmynd.
En það vissi sá gamii. Og liann vissi einnig, hversu
mikils virði það kynni að verða. Hið gamla, lirörlega
hreysi verður ekki selt fyrir neitt smáræði.
Við nánari umhugsun mundu nokkrir eftir þvi, að Sig-
urður hafði fyrir ári látið gera boranir i jörð sína. Hann
hafði leitað að vatni, en þá um leið fundið dálitið annað.
Það væri gaman að vita, hvað hann mundi nú fá fyrir
jörðina.
Trane lögreglumaður reif í hár sér. Hann hafði leitað
um allt Suður-Jótland án þess að finna eitt spor eftir
Gunnar Ovesen. Maðurinn, sem hafði vakið grun með
framkomu sinni, vissi, hvernig liann átti að halda sér
leyndum.
Mánuði eftir morðið á Onnu Maríu hafði enginn svo
mikið sem séð morðingjanum bregða fyrir.
Trane fékk Ijótan grun. Einhver hlaut að leyna lög-
regluna einhverju, — eitthvert vitni, — cða e. t. v. fela
morðingjann sjálfan.
Ekkert úr málsgögnum Gunnars Ovesens gat veitt nokkra
vitneskju um, hvar hann ætti vini, ef hann þá átti nokkra.
Hann hefði getað fundið sér samsærismann, siðan hann
var siðast í leitarljósi lögreglunnar.
í því tilfelli hlaut það að vera úti kringum Heiðarbæ,
jal'nvel þótt hugmyndin hljómaði ekki sérlega trúlega.
Eyvindur Trane ákvað að fara til hins gamla bæjar enn
einu sinni. Ilann gerði það i hálfgerðri örvilnun, sem
farin var að ásækja hann. Það virtist óhugsandi fyrir
fram, að Sigurður gamli gæti sagt honum meira en hann
Framhald á bls. 26.
Lausn á 11. krossgátu er hér aö neöan:
o°SKRAFSKJÓÐAS°°
° ° °LETRA°ÓMINNUG
° °HIK°UFS°S°GULL
S° AFKOMA ° ATLIDEY
1STRA°ARIUR0°DMM
META°S°lS°lSLAMS
TRAFALIKKAÐAA°AK
AURASÁL°RAUP°S°R
LMI°KRIKI°RETTRA
Ó°NKANNA°F°SVEIT
DÓNÁ°A°LMASIEITT
ÖL°RÓRÓ°ALL°NL°I
° ALIN 0 FUNDIRNUK °
°GLERAUGNAGLÁMUR
16 verðlaunakrossgáta VIKUNNAR
Vikan veitir eins og kunnugt er verðlaun fyrir rétta ráðningu á krossgátunni.
Alltaf berast margar lausnir. Sá sem vinninginn hefur hlotið, fær verðlaunin, sem eru:
100 KRÓNUR.
Veittur er þriggja vikna frestur til að skila lausnum. Skulu lausnir sendar í
pósthólí 149, merkt „Krossgáta".
Margar lausnir búrust á 11. krossgátu Vikunnar, en engin var rétt.