Vikan - 21.04.1960, Blaðsíða 16

SAKAMÁLASAGÆ |
Þessi glæpur kom eins og reiðarslag yfir hið
litla, fámenna byggðarlag. MorS var nokkuS, sem
lesa mátti um í blöSunum eSa lieyra talaS um í
útvarpinu. Slíkt níSingsverk hafSi aldrei veriS
framiS þar um slóSir.
Samt sem áSur voru margir, sem sögSu, aS þeir
væru ekki vitundarögn hissa. Þessi RikharSur
hafSi, ef svo mætti segja, komið röltandi eftir þjóð-
veginum einn góSan veSurdag og setzt að fyrir
fullt- og allt á iHeiðarbæ. Þetta hafði frá fyrstu
tíð vakið grunsemdir héraðsbúa.
En það var nú einmitt sökum þess, að þeir voru
svo fáir, sem nokkuð þekktu til á HeiSarbæ og
fólkið, sem þar bjó. Sigurður gamli hafði alltaf
verið nokkuð mikill sérvitringur. Hin siðustu árin
hafði hann verið rúmliggjandi eða haltrandi um
kring á hækjum. Hann hafði verið mjög mann-
fælinn, og ef svo einhver rakst þar inn, vildi
hann ekki sjá hann, nema hann væri til neyddur.
Um dóttur hans, Önnu Mariu, vissu menn aðeins,
að hún var á þrítugsaldri og að hún hafði allt
sitt iif dvalizt á Heiðarbæ. Eftir því sem lömun
Sigurðar gamla versnaði, hafði Anna Maria orðið
að vinna öll störf á Heiðarbæ, þangað til Ríkharður
kom dag nokkurn öllum á óvart og settist þar að.
Það var dumbungslegt síSdegi, að Anna María
fannst liggjandi dauð í kálgarðinum. Hún hafði
verið slegin með stuttu verkfæri i höfuðið.
Hreppstjórinn lét kalla á rannsóknarlögregluna
og Eyvindur Trane aðstoðarmaður fékk málið i
sínar hendur. Eftir að hafa komið einu sinni á
Heiðarbæ, var búizt við, að öllu i þessu máli yrði
fljótt lokið. í samtali við hreppstjórann gerði hann
stutt yfirlit:
— Þessi Ríkharður heitir réttu nafni GUNNAR
UVESEN. Hann er okkur gamalkunnur og var síð-
ast dæmdur í tíu ára fangeisi fyrir morð. Hér
bendir allt til, að morðið hafi verið framið án
undirbúnings. Það var ekkert gert til að fela
verknaðinn, ekki einu sinni rcynt til að hylja
líkið. Morðinginn hefur trúlega flúið í ofsa-
hræðsiu, en hann kemst tæpiega langt, áður en
við náum honum.
Hreppstjórinn kinkaði kolii. - Hvernig tók Sig-
urður gamli öllum þessum ósköpum? Hann sagði
ekkert, meðan ég var viðstaddur.
Lögreglumaðurinn brisli hpfuðið. Haun var
ekki sérlega samvinnuþýður, — sagði aðeins, að
þelta væri aðeins það, sem búast Iiefði mátl við.
Það hefði ekki verið með sínu samþykki, að Rík-
harður, öðru nafni Gunnar Ovesen, hafði fengið
levfi lil að vera á bænum.
— Þetta er vist rétt. Það var Anna Maria, sem
vildi láta Ríkharð vera, — í fyrsta iagi lil að
‘hjálpa til við heimilisstörfin. En í raun og veru
varð hún samt að gera inestallt sjálf. Skepnurnar
gat Ríkharður alis ekki annazt, það veit ég. Hann
var uppstökkur og illa lyntur. Einn nágrannanna
kvartaði yfir því við mig, að Ríkharður hefði sleg-
ið hund Jians til óbóta.
Eyvindur Trane yppti öxlum. — Saint sem áður
vildi kvenmaðurinn ekki sleppa honum. Það er
eitt af þeim smáatriðum, sem starfið iiefur kennt
tnér að vera ekki að brjóta lieilann um. Það er
nú einu sinni þannig.
Vika leið, og enn þá gekk morðinginn frá Heiðar-
bæ laus. Eyvindur Trane ítrekaði eftirgrennslan-
irnar og lýsinguna: Um það bil 45 ára, en lítur
út fvrir að vera eldri, meðalhár, dálítið lolinn, hár-
lítill, skegglaus og kinnfiskasoginn, — áð líkind-
um klæddur bláum vinnufötum og brúnum gúmí-
stigvélum.
Trane bjóst við, að fióltamaðurinn hefði flúið
i suðurátt. Þess vegna veitti liann enga sérstaka
ath.\teli tilkynningu, sem kom um mann frá norð-
Ia;Jjjjt héraði. Rannsókn leiddi í ljós, að fréttin var
á níisskilningi byggð.
— En fjárinn hafi það, — þá hefur ekki nokkur
manneskja séð flóttamanninn! tautaði Trane
áhyggjufullur. — Allt var þetta svo klaufalegt og
óhugsað, — hann slær stúíkuna til bana og stekk-
ur i burtu ... Slikt getur ekki farið vel.
Eyvindur Trane sendi úi nýja, áhrifamikla tilkynningu til hins opinbera. Og
þá fékk hann nokkuð, sein hann hélt hann gæti stuðzt við. Máður nokkur hringdi
frá Suður-Jótlandi og sagði, að hann hefði séð grunsamlegan mann læðast með-
fram járnbrautarlínunum þar. Trane sendi samstarfsmenn sina suður á .Tótland
til þess að athuga réttmæti þessarar fréttar.
Á meðan gaf Sigurður gamli tilefni til nokkurrar íliugunar. Skepnurnar voru
hirtar, en livað um hann sjálfan? Vingjarnlegir nágrannar buðu honum þá hjálp,
sem þeim fannst hann þurfa nú. En sá gamli afþakkaði hnarreistur alla vorkunn-
semi.
Kona nokkur, móðir 10—-12 ára drengs, sem fyrrum hafði oft komið á Heiðarbæ,
bauðst til að færa Sigurði eina heita máltíð á dag.
En, — nei, takk! Hann mundi sjálfur geta húið til sinn eigin mat. Hann var
ekki verri en það, að hann gæti staðið uppi í rúminu og fundið sér eitthvað
ætilegt.
— Þú getur ekki haldið áfrain svona, Sigurður, sagði konan með ákafa. — Leyfðu
mér nú að hjálpa þér. Eirikur getur auðveldlega skotizt yfir til þin með eina
heita máltíð á dag.
— Ég vil ekki hafa strákinn hlaupandi hér um, urraði sá gamli.
16
VIKAN