Vikan - 15.06.1961, Qupperneq 36

PÓLAR
I
Lífvörður okrarans.
Framhald af bls. 7.
— Alls ekki. Simon Clenck var í
ágætu skapi, eins og hann var
reyndar alltaf, þegar komið var
með peninga til hans.
— Þér gerðuð það?
Edward kinkaði kolli. Hann var
hár og grannur maður, rúmlega
þrítugur. Lögregluforinginn vissi
það þegar, að brask Helmanns var
heiðarlega en Simonar Clencks
hafði verið. Helmann hélt áfram og
útskýrði:
— Það kom fyrir, að ég fékk lán
Jijá Clenck gamla, þegar ég fékk
fleiri tilboð, en ég gat staðið undir
sjálfur. Mér var ekkert vel við það,
þó að Simon reyndi eiginlega aldrei
að féfletta mig.
— Reyndi hann það við aðra, —
að féfletta, eins og þér segið?
Edward Helmann leit eitt andar-
tak á lögregluþjóninn.
— Það er víst engum hulið, að
Simon Clenk var harður og ekki
heldur alltaf heiðarlegur í viðskipt-
um, sagði hann út undir sig.
Kurt Colmann las upp lýsingu
garðyrkjumannsins á óþekkta litla
manninum fyrir Helmann. — Þekk-
ið þér nokkurn, sem lítur svona út?
spurði hann.
Helmann hugsaði sig um dálitla
stund, siðan sagði hann.
— Það gæti verið maður, sem
heitir Oliver Schmidt og er ti]
í allt, aðeins ef peningar koma ná-
lægt því á einhvern hátt. Ég hætti
öllum viðskiptum við Schmidt
þennan fyrir stuttu. En auð-
vitað get ég ekkert sagt um það,
hvort það var hann, sem heimsótti
Simon Clenck, eftir að ég var þar.
— Auðvitað ekki. En ég kemst
að þvi, svaraði Kurt Colmann.
þegar Colmann fann Olivep
Sm Schmidt eftir nokkra leit,
í. kom þessi lítli feiti maður
lögregluþjónunum í klipu.
Hann viðurkenndi strax, að hann
þvi fram að hann hefði farið án
þess svo mkiið sem að sjá Simon,
hvað þá heldur að tala við hann.
Þessi fjandans hundur gerði mig
hræddan, sagði Schmidt og svipur
hans lýsti viðbjóði. Einu sinni var
hann næstum þvi búinn að éta mig
og þess vegna fór ég aftur, þegar
ég kom inn í forstofuna og heyrði
hund gelta og ýlfra inni á skrif-
stofunni.
— Hvers vegna? spurði Kurt Col-
mann hvasst. Þér voruð að leita að
hr. Clenck og vissuð vel að bæði
hann og þjónninn gátu haft hemil
á hundinum.
— Þetta var nógu slæmt lögreglu-
foringi. Ég þorði að minnsta kosti
ekki að ganga í gegnum ganginn.
Setjum svo að skepnan hefði kom-
ið út úr skrifstofunni, án þess að
hr. Clenck fengi ráðið við hana.
Þessi litli, feiti maður vakti ekki
sérstaklega mikla samúð. Þeg-
ar hann sagði frá hræðslu sinni
gagnvart hundinum titruðu varir
hefði komið í hús Símonar Clencks|*ahans og kinnar, eins og til að leggja
á fyrrnefndum tlma, en hann hélt^áherzlu á hræðsluna.
— Eða af hræðslu við að verða
rengdur af þýzkri lygi, hugsaði
Colmann lögregluforingi og hélt
áfram yfirheyrslum sinum.
fc. AGINN eftir gat Colmann
m 1 dregið eftirfarandi ályktanir
| / af málinu: Simon Clenclc
var myrtur á skrifstofu sinni
á milli kl. tvö og þrjú. Max Levan,
þjónn hans, er undanskilinn öllum
grunsemdum, þar sem athafnir
hans á fyrrnefndum tima eru sama
sem kortlagðar. Þá eru eftir: garð-
yrkjumaðurinn, Georg Omar, verzl-
unarmaðurinn, Edward Helmann og
Oliver Schmidt, sem virtist vera
óáreiðanlegri en hinir. Því miður
lítur út fyrir að Max Levan sé hinn
eini, sem hafði möguleika til að kom-
ast fram hjá lifverði Simonar Clen-
cks, hundinum, en hann hefur
greinilega verið hjá Clenck, þegar
hann var sleginn.
— Hefur garðyrkjumaðurinn ekki
sem einn af íbúum hússins getað
komið sér í mjúkinn hjá hundinum?
spurði leynilögreglumaðurinn Joe
Lawrence.
— Georg Omar sver fyrir að hafa
gert það. Hann skelfur af hræðslu,
þegar hann sér hundinn. Þjónn-
inn heldur þvi þar að auki fram,
að hann hafi verið hinn eini
fyrir utan Clenck sjálfan, sem gat
komið nálægt dýrinu. Hundurinn
lá alltaf við fætur hins gamla
maurapúka, þegar hann tók á móti
heimsóknum og hann var tilbúinn
að rjúka á hvern, sem var, ef
Clenck svo mikið sem hreyfði hönd-
ina. Þar að auki hafa bæði Edward
Helmann og Oliver Schmidt verið
i húsinu á milli tvö og þrjú og þeir
halda þvi fram að þeir hafi ekki
hitt garðyrkjumanninn, né nokkurn
annan, sem ekki átti að vera þar.
Ég held að við verðum að útiloka
Omar sem grunaðan, að minnsta
kosti i bili.
— Þá eru Helmann og Schmidt
eftir ...
— Já, og fjandans hnndurinn, sem
gerir allt ómögulegt.
Lögreglumennirnir héldu áfram
þessum hefðbundnu rannsóknum,
sem alltaf fylgir tortryggni. Það
kom ýmislegt í ljós, sem var óheppi
legt fyrir Oliver og Schmidt. Þessi
feiti smásvindlari hafði auðsjáan-
lega verið mjðg flæktur i svikanet
Simonar Clencks síðustu mánuðina.
Ýmsir pappirar sýndu að Clenck
hafði átt peninga hjá Schmidt og
hann hafði ekki verið að draga af
þvi.
Aftur á móti stóðu reikningsskil
Edward Helmanns og okrarans á
hreinu. Helmann hafði kvittun fyrir
upphæðinni, sem hann borgaði
Clenck þennan umrædda dag, og i
fljótu bragði virtist ekkert vera á
milli þeirra nema smáviðskipti.
— Ekki neitt, sem gefur ástæðu
til að myrða, sagði Joe Lawrence.
Kurt Colmann hristi höfuðið —
Nei, en svo framarlega, sem
Helmann hefur framið morð, hefur
hann gert til að hylma yfir eitt-
hvað, og það er þess vegna, sem við
finrium ekkert.
— Og þá teljið þér, þegar
sannanir gegn Oliver Schmidt liggja
hér næstum óvéfengjanlegar, að það
sé vegna þess, að hann hafi ekki
framið morð og þess vegna ekkert
hulið, lögregluforingi.
Colmann lögregluforingi klóraði
sér í höfðinu. — Ég segi ekkert
ákveðið, Lawrence. Og hvernig sem
við förum að og hvernig sem við
36 VIKAN