Vikan - 15.06.1961, Blaðsíða 37

snúum myndinni fyrir okkur, er
bölvaSur hundurinn alltaf á henni
miðri. Hver hefur getað farið inn til
Símonar Clencks og drepiS hann án
þess að vera drepinn sjálfur? sagði
hann örvæntingarfullur.
— Þjónninn kannski, sagði Joe,
eins og skot, en forðaðist að líta
i augu lögregluforingjans, sem lýstu
hæðni.
<«-|^»URT COLMANN lögreglu-
f / foringi átti hugmyndina.
l/y, Hann sagði stuttur i spuna:
Við verðum að komast að
þvi, hverjum hefur getað heppnazt
að vingast við hundinn.
Hann fór með nokkrum lögreglu-
þjónum til bústaðar Clencks, en þar
áttu hinir grunuðu einnig að mæta.
Hann hafði fyrirfram talað við Max
Levan um það sem átti að géra.
Áætlunin var sú, að Max Levan
átti að standa i ganginum fyrir utan
skrifstofudyrnar, með hundinn i
sterku bandi. Edward Helmann,
Oliver Schimdt og garðyrkjumaður-
inn, Georg Omar, áttu sfðan, einn
og einn í einu, að ganga inn um
ytri dyrnar og sýna sig i forstof-
unni i hinum enda gangsins. Sjálf-
ur ætlaði Colmann að sitja inni á
skrifstofunni og athuga viðbrögð
hundsins, þegar hinir grunuðu komu
i Ijós. Hann var viss um, að
hundurinn mundi koma upp um þá.
Þegar allt var komið i kring,
gekk Edward Helmann fyrstur
fram. Hundurinn stóð eitt augna-
blik og urraði óhugnanlega. Sam-
kvæmt umtali stóð Helmann kyrr
eitt andartak, þar sem hann var,
en siðan byrjaði hann að ganga
nær. Reiði skepnunnar óx með
hverju skrefi, sem Helmann tók, og
þegar hann heygði sig niður og
reyndi að bliðka hundinn, varð
hann alveg frávita. Hann rykkti i
bandið og reis upp á afturfæturna,
en komst ekki lengra, þvi að Levan
hélt fast i bandið. Hann varð þvf að
láta sér nægja að gelta hátt og reiði-
lega.
Colmann veifaði hendinni. —
Næsti.
Oliver S'chmidt skalf af hræðslu.
áður en hann vnr kominn svo langt
nð d-éi-ið sæi hnnn. Hræðsla hans
vnn svo greinileg, að hundurinn
upTvrötvnði hana strax ogþess vegna
hamnðist hann eins og óður á hand-
inn r>* selti svo að enginn var i
vnfn nm að hann meinti hað.
Coimann sá hecrar. að áætlun hans
hafði mistekizt. Hnnn veifaði samt
út um rhiggann. til að gefa Omar
merki um að nú væri röðin komin
nð honum.
Georg Omar var vingjarnlegur
gamall maður. sem hótti vænt um
öll dýr. nð undanteknum grimmnm
hlóðhundum. Hann treysti hvi niá
snmt, að Max T.evan mundi gæta
hans gagnvart TCing. og þess vegna
gekk hann öruggur inn.
TTm leið og Omar gekk unp tröpp-
lírnar, hitti hann har húsköttinn.
sem f mörg ár hafði vanið sig á að
vera. har sem King var ekki. Omar
heygði sig niður og tók köttinn í
fangið.
Hann gekk inn f forstofuna, án
þess að hugsa út i það, að með kött
á handleggnum væri hann stórum
óvelkomnari i nærveru blóðhunds-
ins.
Þetta sagði hann að minnsta
kosti eftir á.
Um leið og hundurinn kom auga
á manninn með köttinn, stökk hann
áfram af miklum krafti og gelti sem

Karlmannaföt og frakkar ávallt fyrirliggj-
andi í miklu úrvali. -
VÖNDUÐ EFNI
HAGSTÆTT VERÐ
LAUGAVEG 3
i
x
óður. Stökkið var svo kraftmikið,.
að Max Levan valt um lcoll og band-
ið var rifið úr höndum hans.
Georg Omar sá ekki meira af þvi,.
sem skeði. Hann sneri sér við og
þaut eins hratt og hinir gömlu fæt-
ur gátu borið hann út um dyrnar.
En Colmann lögregluforingi sá
nokkuð, sem vakti hjá honum
undrun.
YRST, þegar hundurinn sleit
sig lausan af Max Levan varð
hann gripinn mikilli hræðslu.
Hann greip eftir byssunni, til
að skjóta kvikindið, áður en það
réðist á Omar.
En hann hætti á miðri leið, svo
undrandi varð hann á snarræði
kattarins. Þetta dauðskelfda dýr
þaut eins og elding i loftinu úr
fanginu á Omar og beint inn i kjaft-
inn á gömlu brynjunni, sem stóð
vörð við gangvegginn.
Um leið og kötturinn var horfinn
og Omar lika, stanzaði King og fæt-
ur hans nötruðu. Hann rétt leit á
brynjuna þar sem kötturinn faldi
sig, sneri sér síðan við og labbaði
skömmustulegur með lafandi skott
til Max Levans.
Colmann gekk út i garðinn, en
þar hitti hann Joe Lawrence, sem
var að enda við að yfirheyra Omar
vegna kattarins. ITvað meinti hann
með því að taka köttinn með inn.
Leynilögregiumaðurinn var sýnilega
æstur, hann sagði við lögreglufor-
ingjann:
— Sá gamli gerði þetta, til að
hylma yfir það, að hann og hund-
urinn eru góðir vinir. Hann vissi
að hundurinn mundi verða vitlaus
þegar hann sæi köttinn ...
— Andartak, andartak, sagði Col-
mann og var mjög hugsi. Hann leit
af Georg Omar, sem örvæntingar-
fullur sagði, að hann hefði aðeins
tekið köttinn upp, eins og hann
væri vanur að' gera, án þess að
hugsa út i það, hvað gæti skeð, á
Edward Helmann og Oliver
Schmidt. Hinir tveir síðastnefndu
horfðu kviðnir á leynilögreglu-
.manninn.
Colmann dró Jop til hliðar.
— Náðu í sérfræðingana og rann-
sakaðu byrnjuna þarna inni vand-
lega. Gættu að því, hvort þú sérð
ekki fingraför, hár, þráð úr fata-
efni, eða eitthvað þess háttar. At-
hugaðu einnig, hvort ekki sést eitt-
hvað á gólfinu i ganginum og á
skrifstofunni, í stuttu máli sagt,
finndu, hvort morðinginn hefur not-
að brynjuna, þegar hann fór inn og
drap Simon Clenck.
— Já. Joe Lawrance gat ekki
leynt undrun sinni. — Haldið þér
þá ...
— Það hefði getað gerzt þannig,
sagði lögregluforinginn. — Hundur-
. inn sýnir greinilega bæði andstyggð
og hræðsiu gagnvart brynjunni.
Gerðu nú eins og ég segi, og gættu
þess að láta köttinn ekki klóra ykk-
ur, hann situr víst þarna ennþá! Á
meðan ætla ég að gæta mannsins,
sem ég hef grunaðan.
— Hver er það, spurði Joe, án
þess að hugsa sig um.
Lögregluforinginn brosti hæðnis-
lega. — Nú ertu dálitið fljótur á þér,
Framhald á bls. 39.
VIKAN 37