Vikan - 24.08.1961, Blaðsíða 12

ORÐUQT ER AFTURHVARF
j
BRÉF FRÁ „VONSVIKNUM
m /JM! vini“.
jM /ÆgS ÆRI dr. Matthias! Grein yðar,
™ „tiii sæla böl“, sem ég las nýlega
í Vikunni, riijaði upp iyrir mér
raunasogu. Við vorum tveir íé-
iagar i skóia, ákafiega samrýmd-
ir og nær óaðskiljaniegir. Samt
skiidu ieiðir á háskóiaáruuum, og
þegar við sáumst aí'tur, sýndi sig
ávaiit greiniiegar, hve ólikir við
vorum aö iunaariari og hátterni.
Vmur minn hneigóist tii áfengis-
nautnar og haiöi varia vaid yi'ir
ylir ástriðu sinni iengur, en ég
hef alitai verið hófsemdarmaður
á vin. Vinátta okkar rofnaði jió
ekki. Þvert á móti: Það var eins og hann iiéldi sér
pvi fastar í mig sem áiengisástriðan heygði hann
óvægiiegar.
Hann gerði margar tilraunir tii að hætta, og ég iagði
mig iram um að styðja hann. Mér iannst hann vera
einiægur i áíormum sinum, en freistingar áfengisins
stóðst hann sjaldan iengi. Mér var þaö óskiijanlegt,
hvernig harnsieg einlægni hans og hragövisi áiengis-
ástriðunnar gátu einzt 1 einu Orjosti. Hann greip tii
hinna ótrúiegustu úrræða til þess að ná sér í áiengi,
þó að hann væri nýhúinn að ásetja sér að snerta það
aidrei framar. Það var engu iikara en að maðurinn
væri kiol'inn í tvær óiikar personur, aðra sem viidi Ul'a
venjuiegu iíii, hera umhyggju i'yrir ástvinum sínum
og rækja skyfdustörf sin, hina sem viidi spiiia heiisu
hans, starfshæfni og áiiti.
Hann skiidi þetta ekki sjáifur. Við töluðum oft um
það. Hann virtist svo harnsiega einiægur og eg gat
aidrei annað en hrii'izt með af hetrunaráformum hans,
en svo lá hann skyndilega i svaðinu á ný, ómennskur
i ölæði sínu, útsmoginn um ráð tii að auka á eymd
og niðuriægingu sjáifs sin.
Nú hefur vinur minn löngu öðlazt þann frið, sem
ástriður og höl fá ekki raskað. En þegar ég las í
grein yðar um sjálfseyðileggingarhvöt, sem duivituð
réði atferii margs ofdrykkjumanns, þá fannst mér eins
og það ætti hókstafiega við minn óhamingjusama vin.
En voru þá betrunaráform okkar og sár vonhrigði
yfir ósigrinum ekki tiigangsiausV
I | ] | i Vonsvikinn vinur“.
Máttur slæmrar venju.
Eg þakka „vonsviknum vini“ fyrir þessa írásögn
hans aí sarsaukafuliri reynsiu. E. t. v. tekur hann
þo ahendingu rnina um hina duivituðu sjáiiseyðingar-
uvol oí nokstanega. iVienn geta aneijazt ofdrykkju-
iysninm, þo aö hun sé ekki aö verai. Það er mér
ijarn siiapi aö vekja þa hugmyna, aö sjunieg oidrykkja
stau yurieiu ai uuivuaöri sjaiismorosuihneigingu.
ilins vegar geia þeir, sem gjorsi þekaja ui saiarius
oiaryjikjumannsins, eski varizt peirri iiugsun, aö
margur oiury n-ujumaoui' se a va.ui siutrar uiiuieig-
mgar, sem ieioi iiann neiut ut 1 nægiara en orugga
torunuhgu. ut tra pvi sjonarmioi verour sjuijauiegur
sa kiouungur personujenians, sem per nunnist a. i*vt
ao mspram og sjaiismorosiysntn einast ma 1 einu
nrjosu.
iviargai asueoui' aorar uggja po ut pess, ao aiorm
rnu neirun og auurnvari snuast tn nms gagnstæoa,
po ao oiuryjiiijumuounnn virust taiia pan i einiægni.
j.-cgur uiuiyjiujuijsuiU gnpur nanu, sopar nann peirn
umnugaunariauaL ui nnoar. „narnsieg einiægni'' ieiur
oil i ser narnaiega njarisym, scm iætur neuunaia-
iorinin synast aiarauovciu. noems oriiun muu peu'ra
manna, sem unna ao pen' eru a gioLunarieiö, heiur
jLjarjL tii ao gera neioariogu upp renininginn vro sjau-
an sig og meta neti'nnarnjiurnar meo raunsæi og ai-
vuiu. nræsmn a svo SLeritar rætm' i manniegu eon,
ao vro nicjLjLjum sjan ojíjlui' jainvei pa, pegar vrö æu-
um ao nicnisa lii i eigm hugskou.
umuyjLkjiiinaour er ouast oius ao taka ástanU sitt
aivanega. nægi og nægt neiur nann vamzt vaxanui
loonun vnja sins, svo ao naun tekur vana eitir henm,
cn reiknar meo vnjaoiku, sem íongu er sundruö.
naumg ner hann i næuiiaka lyrir ser á íiestum
sviotun, meövitanm og omeövitanm, en sú tilhneig-
íng uregur aiia aivóru ur netrunarviöieitninni. Vmur
yöar kann aö haía venö íufiur ai iiisþrá, en hann
heiur symiega vanmetið þau tök, sem siæmar venjur
hoiðu náð hæði á sái hans og iíkama. En slæmar
venjur eru einmitt öflugasta hindrun afturhvarfsins.
Framhald á hls. 35.
Ofdrykkjan er að veigamiklum þætti huggunarleit, og mörgum, sem leitað hefur
á náðir þeirrar huggunar, reynist örðugt að snúa við.
12 VIKAN