Vikan - 24.08.1961, Blaðsíða 35

Hin
nýjA
Super
Automntic
a?Si honum að finna hluttekninguna,
— jafnvel þótt hann vildi ekki aetíð
viðurkenna það.
Ekki var öllu glatað. KörfusmiSin,
sem verksmiðjan hafði látið hann
læra, veitti honum næga atvinnu.
Fólk úr nágrenninu kom í hópum
og pantaði körfur, sat hjá honum
og talaði við hann stundarkorn, á
meðan hann fléttaSi.
Pannig leið tíminn. Konan hans
annaðist jörðina og garðinn. ÞaS
var mikið happ, að hann hafði ekki
selt jörðina.
Smátt og smátt féll líf hans i fast-
ar skorður. Örvæntingarköstin urðu
fátíðari. Konan hans, sem hafði
störfum að gegna úti við, þorði nú
að skilia hann eftir einan. Það var
ekki lengur nauðsynlegt aS gæta
hans eins og i fyrstu.
Hann sat löngum aleinn. Nágrann-
arnir komu sjaldnar. Þeir þurftu
að sinna verkum sinum, og með
hverjum deginum, sem leið, urðu
örlög hans hversdagslegri og gamal-
kunnari.
Svo sat hann aleinn og hljóður
og fléttaði körfurnar sinar. Lif hans
varð re.fflubundiS og TeiS eftir hinum
sama tilhreytincarlausa farvesi.
Timinn leiS. ÍTti i horninu gekk
klukkan áfram. áfram um endalausa
röS tilbreytingarsnauSra daga.
Smám saman vandist hann þessari
nýju afstöSu til lifsins. Ný áhrif
fóru aS skiua rúm i endurminningu
hans. Minningar hans fóru, — án
þess að hann yrSi þess var, — aS
skipta um svip. Myndir fjarlægSust,
litir fötnuSu. heimur hans varð
lieimur hljóSsins. Þar lukust upp
fyrir honum ný sviS. MeS hverjum
degi varð heyrn hans næmari og
skarpari. EyraS veitti honum stöS-
ugt auSugri og öruggari hugmynd
um lifiS, sem lék htjómkviSu sina
kringum hann.
Sjálfur gerSi hann sér elcki grein
fyrir breytingunni, sem á honum
varS. Þegar einhver spurði hann i
hugsunarleysi, hvort það væri elcki
slæmt að vera blindur, þá svaraði
liann: — Jú, það er erfitt.
En hann lagði ekki neitt sérstakt
inn í þetta svar, og hann varð ekki
gripinn æði eins og í upphafi. Þráin
eftir því að líta heiminn á ný kvaldi
hann æ sjaldnar. — Þegar fólk kom
í heimsókn tit hans, veitti hann því
athygli, að hann heyrði betur en
það. Hann gerSi sér ekki grein fyrir
orsökinni. Þannig var það, og hann
var leynilega stoltur af þvi.
Hann var blindur, og það var ó-
hamingja, sem hann bar án þess
að kvarta. En hann heyrði betur
en aðrir.
Tíminn leið hægt. Óendanlega
langir dagar liSu, einn eftir annan.
Þögull sat hann og fléttaSi körfurn-
ar sínar. Á sumrin fór hann oft út
í sólskinið meS vinnu sina. Sólin
vermdi hann, og reynslan hafði
kennt lionum aS joekkja stefnu sólar-
geislanna, svo aS hann vissi, hvaS
klukkan var. Á vetrum hafðist hann
við inni. Þar gat hann gengið um
vandræðalaust. En er kvötda tók,
settist hann inn í dimma stofuná
með vinnu sina, á meðan konan sýsl-
aði um teirtau frammi i eldhúsinu. ’
Allan liðlangan daginn var konan
önnum kafin við störf sín, á snmrin
við að hugsa um jörðina og garðinn,
en á veturna hér og þar í liúsunum.
Nú hafði hún aldrei framar tima
til aS sitja lijá honum, jiótt ekki væri
nema örskamma stund. Hann sakn-
aði þess, en sætti sig við það, sem
varS aS vera. LifiS gerir hvort
tveggja að gefa og taka. — Eftir þvf
sem slysið gleymdist, varS erfiðara
fyrir hann að selja vörur sinar.
Menn áttu nóg af körfum, og hann
varð að selja þær í búðir, sem minna
greiddu. Samt sem áður komust þau
sæmilega af, — jörðin og garðurinn
áttu sinn þátt i þvi. Og á öðru á~i
frá slysinu fór fyrrverandi starfs-
félagi hans að koma oft i heimsókn.
Hann var hjálptegur á ýmsan hátt
og sat hjá honum og talaði við hann.
Á kVöldin veitti hann oft aðstoð við
hústörfin.
Þetta var næsta undarlegt.
Blindi maðurinn hugsaði sig um
vandlega, en hann gat ekki munaS
eftir að hafa gert manni þessum >
hinn minnsta greiSa. Hann mundi
ekki eftir andliti hans og vissi með
siálfum sér. aS hann hefSi atdrei
tekiS eftir honum. Þrátt fyrir þaS
kóm maðurinn og lét i té hjálp sfna.
Mennirnir voru ágætir, aS minnsta
kosti sumir þeirra. ÞaS hafði hann
lært á þessum tima. og sannfæring-
in um þetta gerði lífiS meira virSi.
Þannig liðu dagarnir fyrir blinda
manninum: hljóSlátar sorgar- og
saknaðarstundir meS sólskinsblett-
um inn á milli. — Hann var biiinn
aS gleyma fyrstu þjáningarköstunum
og hugsaði ógjarnan til þeirra tlma.
Hann hafði sætt sig viS lífiS og til-
veruna.
Eitt var þaS, sem hryggði hann.
begar hann sat úti í sólskininu og
heyrði fuglana syngja i birkitrénu.
lia reyndi hann aS imynda sér,
hvernig heimurinn hefði litið út i
gamla daga, reyndi að framkalla i
hugarsýn bláan liimininn og græna
jörðina. En þetta reyndist æ erfið-
ara eftir þvi, sem timar liðu. Litirnir
hurfu úr endurminningunni, þvi
veitti hann athygli, en jafnframt var
eins og margar gamlar og góðar
||endurminningar misstu nokkuð af
■ angan sinni.
BORLETTI
VILBERG & ÞORSTEINN
Laugavegi 73, sími 10259.
Kaupfélag Hafnfirðinga, Hafnarfirði,
Viðtækja- og húsgagnaverzlun Akraness
Stapafell h. f., Keflavik
Har. Eiríksson & Co., Vestmannaeyjum,
Elís H. Guðnason, Eskifirði,
Verzl. Þórs Stefánssonar, Húsavik,
Sportv. og hljóðfæraverzl., Akureyri,
Verzlunin Vökull, SauSárkróki,
Kaupfélag Isfirðinga, ísafirði,
Vesturljós, Patreksfirði.
MAKCO II.F.
Aðalstræti 6. Sími 13480
15953
!Lr?_,r2fE_rEjrarcirajHJc
rr, /v*. .*vk. /V\ /vy
W-x Ars. -W.WW -^Aa
jrk'k'k'kirkt'k'k 'k'kkkk'
AKZDCJSM J- c.
Vfi
CŒlIIIDJJlLŒOIOIŒIIOia:
Mynstur úr
SUPER
AUTOMATIC
Mynstur úr Automatic
VULAH 35