Vikan - 24.08.1961, Blaðsíða 37

Kaffi er kjördrykkur en reynið einnig
i
JOHNSON & KAABER
KAFFI-UPPSKRIFT NR. I
ís-kaffi
Fyllið % af háu glasi með sterku köldu löguðu kaffi. Látið
eina matskeið af vanillu-ís út i og nokkra ísmola (mulda)
ofan á. Setjið síðan nokkrar skeiðar af þeyttum rjóma yfir
og skreytið með rauðum cocktail-berjum.
JOHNSON & KAABER
KAFFI-UPPSKRIFT NR 2.
ískælt kaffi
Sterkt lagað kaffi er sett i kælingu. Fyllið % af háu glasi
með ískaldri mjólk og % af kaffinu. Sykur eftir vali. Bezt
er að nota sykur-lög, (þ. e. 1 kg sykur og 1 litri af vatni
soðið saman og kælt) til að gera sætt með. Setjið síðan
eina matskeið af vanillu-is eða þeyttum rjóma út í um
leið og borið er fram.
Kaffibrennsla
0
. Jqhnson & Kaaber h/f
Hann tók eftir þessn, og þa8
kvaldi hann. En svo var það eitt
sumarkvöld, að sá atburður gerðist,
er reif upp með rótum þessa sakn-
aðarkennd og varð orsök þess, að
hann með rósemi hvarf að fullu inn
í skuggaheiminn.
Presturinn kom og heimsótti hann
við og við. Hann var vingjarnlegur,
gamall maður, sem þurfti mjög á
körfum að halda vegna félaga sinna
og bazara. Hann hafði líka yndi af
að sitja og spjalla í ró og næði.
Stundnm varð hann hugsi, á meðan
hann var að tala, en þá varð rödd
hans virðulegri, — og jafnvel hin
algengustu orð komu hægt og há-
Djtíðlega, eins og töluð af prédikunar-
Fstóli. En á næsta augnabliki varð
hann sjálfur aftur, saklaus, barna-
legur og grunlaus gamall maður.
Á sumarkvöldi einu sat blindi
maðurinn fyrir utan húsið með
vinnu sína. Langt niðri 1 garðinum
starfaði konan í berjarunnunum.
Yinur hans úr verksmiðjunni var
einnig kominn og hjálpaði henni.
Þá heyrði hann fótatak prestsins
eftir garðstígnum. Það átti að halda
bazar, og presturinn kom til þess
að gera pantanir. Hann settist og
spjallaði um stund eins og venju-
lega. Málrómur hans var hrjúfur og
óþýður, eins og oft á sér stað um
heyrnardaufa. Hann ræddi um smá-
viðburði vikunnar, dauðsfall, brúð-
kaup, um uppskeruna og veðrið. —
Svo sátu þeir þögulir um stund.
Blindi maðurinn hlustaði á iðandi
lif sumarsins, suð skorkvikinda,
skrjáf í grasi og laufi, tíst i ungum
f hreiðri undir þakskegginu. S'vo
heyrðist eins og snöggur vindhvin-
ur. Það hlutu að vera svölurnar,
sem steyptu sér til jarðar eftir skor-
dýrum. Sennilega var rigning i að-
sigi.
Hann sat þarna og gladdist af ’öll-
um þessum margvislegu hljóðum.
hessari iimrfku og auðugu fjðl-
breytni umhverfisins, heiminum,
sem var honum kær og hann átti
sérstaka hiutdeild i, en var lokað-
ur manninum, sem sat við hlið
honum.
Presturinn rauf þennan hugsana-
feril með þvi að taka upp skraf sitt
að nýju:
— Ég minnist þess, er slysið bar
að höndum fyrir tveimur árum.
Okkur fannst það öilum vera hræði-
legur atburðtir, og ég fyrir mitt
leyti skiidi ekki tilganginn með þvi.
En nú er þvf á annan veg farið. Ég
bykist hafa orðið þess var, að þér
hafið hugsað meira og dýpra sfðan.
Við hað að missa sjón likamans hef-
ur sjón andans skerpzt. Það getur
meira að segja vel verið, að þér sé-
uð hamingjusamari nú. Spakur mað-
ur hefur sagt: ..Við öðlumst hina
mestu gleði á þeirri stundu er við
uppgötvum, að það. sem við hugðum
okkar mikia veikleika, er f raun og
vertt styrkleiki okkar.“
Flestir uppgötva þetta aldrei. Það
út af fyrir sig kann Hka að vera
hamingja. Hvað vitum við eigin-
lega? —
Siðustu orðin sagði presturinn
djúpt hugsandi. Svo þagnaði hann
að nýju. —
Blindi maðurinn svaraði ekki.
FTann hafði aðeins að litlu leyti
hlustað á það, sem presturinn var
að segja. Hann vissi ekkert, hvernig
á hví^ stóð, en nú skaut upp endur-
minningu, sem sfðan brauzt fram
með óstöðvandi afli. Og þessi minn-
ing var litrikari og auðugri en nokk-
ur, sem hann hafði átt lengi, lengi.
Hann sat í sirenulystihúsinu kvöld
eitt ásamt henni, sem átti eftir að
verða konan hans. Það hlaut að
hafa verðið um vor, því að loftið
var þrungið angan blóma. Blærinn
var heitur og sólsetrið purpurarautt,
en skuggar trjánna féllu bláleitir
á jörðina. Hann horfði á gluggatjöld-
in bærast. Hún sat við hlið hans og
hélt í hönd honum, meðan hún talaði
við hann. Nei, engin hafði slíkan
málróm sem hún, hlýjan og mjúkan.
Þegar presturinn hætti að tala,
tók blindi maðurinn naumast eftir
þvi, þar sem hann var djúpt sokk-
inn í sinn eigin hugarheim. En allt
í einu heyrði hann eitthvað. Hvísl
barst honum til eyrna. Og nú vissi
hann, hvað það var, sem vakið hafði
minninguna, mjúka og beizka.
Tal heyrðist óglöggt frá lystihús-
inu neðst í garðinum. Skyldi hann
hafa heyrt til hennar áðan, án þess
að hann gerði sér þess strax grein?
Nú heyrði hann til vinarins, sem
talaði lágt og gætilega, — því næst
dálitil þögn. Þá hljómaði röddin
bennar, mjúk, viðkvæm, heit og
titrandi ...
Presturinn og lamaða
stúlkan.
Framhald af bls. 15.
virðulega.
— Kroitzenpiehler heiti ég, sagði
hann. Ég er hringjari hér við kirkj-
una og hef verið það ...
— 1 full tuttugu ár, greip prestur
fram í fyrir honum.
—-Nei, — í full þrjátiu og fimm
ár. Eg frétti, að þér væruð kominn,
og flýtti mér hingað, þvi að þær geta
komið á hverri stundu.
— Þær hverjar? spurði prestur
undrandi.
— Konurnar, herra prestur ...
Hann hafði varla sleppt orðinu,
Pegar „konurnar" gengu inn, fjórar
saman, og staðnæmdust í röð frammi
fyrir prestinum.
— Velkominn til Marienthal, herra
prestur, sögðu þær í kór.
— Þakka yður fyrir, svaraði
prestur.
Hringjarinn benti á þá af konun-
um, sem stóð yzt. til vinstri.
— Frú tlbel, kynnti hann, gift eig-
anaa stœrstu verzlunarinnar hér I
þorpinu. Og konan, sem næst henni
stendur, er skóiastýran okkar, ungfrú
Weidlich, sem einnig stjórnar kirkju-
kórnum.
— Það er mér heiður og sönn
ánægja, mælti ungfrúin áköf.
— Hvað eigið þér við? spurði
prestur.
, ~ A8 mega ieggja fram starfs-
krafta mina I þjónustu kirkjunnar á
Þann hátt, svaraði ungfrúin virðu-
Var einhver versta biaður-
skjóða þorpsins, en gekk jafnan um
með virðuleikasvip og helgiölæ.
— Og Þetta er ekkja kansellíráðs-
Ins sáluga og ein af meðlimum safn-
aðarráðsins, hélt hringjarlnn áfram
— frú Bergsteiner ...
~^ar,enthal er sannhölluð Sðdóma
og Gómorra, mælti ekkja kansellí-
ráðsins sáluga hrjúfri röddu. Þér eruð
kominn í Ijónagryfju, herra prestur
n^f^Vfr,Tlðu.r er ég vist ekki neinn
brosti við ’ SVarað’ Prestur
nl7~ ioks er bað póstmeistarinn
u’ Un?fru Huber, lauk hringjar-
inn Þessan formlegu kynningu sinni
~ Þá. er. vist «mi til kominn, að
WalternHartwíæltl PreStUr’ Ég helti
— En dásamlegt, að við skulum
hafa fengið svo ungan prest, andvarp-
aði frú Ubel.
— Þar hafið þér avo sannarlega
36 VUtAN
Hverni? lízt ykkur á, hún
hefur læst öll fötin mín inni.
Föt úr hreinsun herra. Þetta, y Þau eru aHrei
cr handa náirranna ySar J hcima |lessi
OK þau eru ekki heima. /'k skrípi
Vilduð bér taka við þessu./
Bíddu við. Hvers konar
37