Vikan


Vikan - 24.08.1961, Blaðsíða 7

Vikan - 24.08.1961, Blaðsíða 7
unum. — Elsku, ég vissi ekki! Hvern- ig átti ég að vita það? Hvar hefurðu keypt þá? — Hjá Norman i Aðalstræti, svar- aði hann þurrlega. -— Eg sá þá í kaffihléinu og hélt, að þér mundi líka liturinn. Stúlkan í búðinni mundi stærðina þína, — hún sagðist hafa selt þér svo marga, bætti hann við. — Það er bezt, að þú skilir þeim aft- ur í fyrramálið. Hún ætlaði að segja eitthvað, en Hann sagði, að ég væri óróman- tísk og leiðinleg. Mundu það, barnið mitt, að það getur verið gaman — og leyfilegt — að kaupa sér ósvikið ilmvatn eða kosta upp á sig nýrri hárgreiðslu af matarpeningunum og lifa svo á pylsum í stað bauta í nokkra daga. En aðeins við og við, ekki oftan en ... Þegar litið var á málið frá þessari' hlið, virtust skókaup hennar ekkert annað en ófyrirgefanleg heimska, um óveðursský efasemdanna. Þegar Játvarður kom heim, mælti hann afsakandi: — Nú er illt í efni, væna min. Ég hafði hugsað mér að panta borð fyrir okkur til þess að halda upp á gift- ingardaginn okkar. En nú verðum við að taka á móti Perriam frá aðal- skrifstofunni og konu hans í stað- inn. Hann er nýorðinn stjórnarfor- maður og er nú á skyndiferð I bæn- — Sjálfsagt, svaraði hún. — Eg skal laga svo góðan mat sem ég get og þíða karlinn upp, svo að hann láti þig hafa starfið! Hann brosti annars hugar og strauk um vanga hennar. Hún tók það sem vott þess, að hann hefði fyrirgefið henni, og svo rauðu rósirnar, sem hún hafði fengið um morguninn. Hvað svo sem Láru kann að hafa verið áfátt, gat enginn neitað því, að hún bjó til góðan mat, enda kveið iRB SMASAGA hann greip fram í fyrir henni: — Já, ekki er hægt fyrir þig að skila þeim aftur, sem þú ert með á fótunum. Þú ert eins og gráðugur gauksungi, Lára, þegar um skó er að ræða. Því, sem þig langar til, verður þú að fá fram- gengt. — Þú skilur þetta ekki. I þetta sinn var það öðruvísi! — Já, það er alltaf öðruvisi hjá þér, þegar þú gerir eitthvað barna- legt, einhverja flðnsku. Það er ekki til annað verra en gift kona, sem kann ekki með peninga að fara. Það er kominn tími til fyrir þig að fara að verða fuliorðin. Betra hefði verið að fá skammlr hjá honum en þessa kuldalegu gagn- rýni, hugsaði hún og fann sárt til þess, hvað hann hafði orðið fyrir miklum vonbrigðum. Þessi kuldi hélzt allt kvöldið. Ját- varður var þreytulegur i hreyfingum og dapur i bragði. Kossinn var ekki hlýr, er hann kvaddi hana morgun- inn eftlr. — Farðu með skóna til Normans, sagði hann án þess að líta á hana. — Þú getur borgað gasreikninginn með verðinu. — Og skóna, sem ég keypti, köllum við svo gjöf þína til mín, mælti hún i bænarrómi. — Hann yppti öxlum. — Sem þér sýnist. En það var ekki nóg, hugsaði hún. Henni varð litið á skóna, sem hún hafði keypt daginn áður, og allt i einu fékk hún andstyggð á þeim. Þegar hún fór út, lét hún á sig elztu skó, sem hún átti. Henni varð á að óska þess, að mamma hennar byggi ekki á öðru landshorni. Hún hefði verið vis til að geta leyst þennan vanda, eins og hún var rólynd og skilningsrik. Lára mundi, hvað hún hafði sagt, einu sinni, rétt eftir að hún missti mann sinn. — Pabbi þinn kunni blátt áfram ekkert með peninga að fara, barnið mitt. Það lætur svo vel i eyrum að lifa áhyggjulausu iifi, að láta hverj- um degi nægja sína þjáningu og fleygja reikningunum í pappirskörf- una. En það er hreinasta raun, ef hinn aðilinn er aðgætinn. Við hefðum lifað rólegra og hamingjusamara lífi, ef ég hefði ekki alla tið þurft að hafa aðgæzlu með afkomuna. Þegar Játvarður kom heim, mælti hann af_ sakandi: — Nú er illt í efni, væna mín. Ég hafði hugsað mér að panta borð fyrir okkur 1 annað kvöld ... fannst henni. Hún nam staðar fyrir utan gluggann hjá Norman og vildi helzt ekki skila skónum aftur, svo bjánalegt sem það var að hika við slíkt. Hún renndi augum yfir að skartgripaverzluninni við hliðina, og allt i einu eygði hún ljósglætu gegn- um. — Væri ekki betra að bjóða þeim á veitingahús? — Nei, Perriam vill heldur hitta starfsmenn sína á heimilum þeirra og heilsa upp á frúrnar. Þessi heim- sókn getur haft mikla þýðingu. Eg er einn af sex á lista, sem stendur til að hækka I starfi. Heldurðu, að hún ekki kvöldinu. Meðan hún var að fægja borðbúnaðinn og koma blómunum fyrir, strengdi hún þess heit að láta kvöldið heppnast vel. Hún ætlaði að vera róleg og virðuleg, en alls ekki að líkjast neinum unglingi. Hún ætlaði að vera í eina „dömu- kjólnum" sínum og einföldustu og verklegustu skónum. Framhald á bls. 42.

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.