Vikan - 24.08.1961, Blaðsíða 43

a l >

heimilistækin hafa staðist
dóm reynslunnar
eru nýtízkuleg
létta hússtörfin
H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN, HAFNARFIRÐI
biðjið um
9&>
konu sér við hlið.
Herra Perriam reyndist vera
kjarnakarl, sem framar öllu líktist
vel stæðum bónda, og frú hans var
Þróttmikil kona og gild sem trjá-
stofn frá öxlum til ökla, hlýleg og
vingjarnleg.
Georg Perriam bar hið mesta lof
á matinn, sem Lára bar á borð. —
Sá bezti, sem ég hef smakkað, síðan
ég fór að heiman, frú Karólyn. Það
væri mikils virði að hafa yður á
hótelinu, þar sem við búum. Maturinn
Þar er það versta, sem ég hef komizt
í kynni við nokkurs staðar, — og er
þá mikið sagt.
K, 1 'Frú Perriam var manni sínum sam-
mála og sneri sér því næst til Láru.
— Mér þætti vænt um að fá upp-
* skrift að Þessum appelsínuábæti,
sagði hún.
Láru tókst að halda virðuleikanum.
Hún fékk staðizt þá löngun að lýsa
hrifningu sinni og segja þeim, að sér
þætti gaman að búa til mat. Sýnu
erfiðara átti hún með að stilla sig
um að taka ekki til máls og lýsa Því,
hversu óviðjafnanlegur Játvarður
væri og áreiðanlega htefastur allra
til starfans.
Til þess að verða ekki i vandræð-
um með umræðuefni hafði hún lesið
dagblöðin rækilega í stað Þess að
hlaupa yfir þær greinar, sem henni
þóttu leiðinlegastar, eins og hún var
vön. Georg Perriam kunni áreiðan-
lega að meta konur, sem höfðu áhuga
á ýmsum málefnum utan heimilisins.
En hún tók ekki eftir kímniglamp-
anum í hinum gætnu, bláu augum
frú Perriam né vandræðatillitinu,
sem Játvarður sendi henni annað
veifið.
Lára hafði engin tök haft á þvi
að gera sér hugmynd um, hvort mót-
taka þeirra hjóna hafði heppnazt vel,
er hún fylgdi frúnni upp í svefn-
herbergið. Hún leit rétt í svip á hina
dýru loðkápu, sem lá yfir rúmið, en
gekk síðan hæversklega út, til Þess
að frúin gæti púðrað sig i næði.
Þegar Lára kom aftur til að sækja
frú Perriam, stóð hún með bláu skóna
i hendinni, — skóna, sem valdið
höfðu sundurþykkju þeirra Játvarð-
ar. Hún hafði gleymt að stinga þeim
inn í skápinn. Frú Perriam brosti
afsakandi og mælti:
— Góða mín, ég stóðst ekki freist-
inguna að virða þá betur fyrir mér.
Hún leit niður á sína eigin fætur og
varp öndinni. Þeir voru þykkir og
breiðir í stórum skóm af einfaldri
gerð. — Alla ævi hefur mig langað
til að eignast mislita skó. Eg hef allt-
af verið veik fyrir því, sem er snot-
urt og léttviðrislegt. En þegar Georg
fór að hafa efni á þvl að kaupa á mig
skó í tugatali, neituðu fætur mínir
allri samvinnu á þvi sviði!
Virðuleikinn gufaði brott frá Láru
eins og dögg fyirr sólu. Hún lét fall-
ast niður á rúmstokkinn og fann
greinilega til þess, hvílík þörf henni
var orðin á því að tala við aðra konu.
Hún gerði sér enga grein fyrir því,
að elcki væri kannski sem heppileg-
ast að segja frú Perriam söguna af
síðasta kjánaskapnum sínum, sem
endaði með ógreiddum reikningi.
En þegar því var lokið, sat hún og
deplaði augum eins og ótilhöfð skóla-
stelpa. Þá heyrði hún frú Perriam
segja undur-góðlega:
— Eg skil mætavel, hvernig yður
er innan brjósts. Ég hefði gert ná-
kvæmlega hið sama.
— Nei, þér hefðuð áreiðanlega
hagað yður miklu skynsamlegar.
— Ekki, þegar ég var á yðar aldrl.
Frú Perriam brosti breitt og ástúð-
lega.
Eftir að þau Játvarður höfðu kvatt
gesti sína í anddyrinu um kvöldið,
fór Lára að hugsa um það, sem hún
hafði gert, og varð gripin örvílnan.
Þegar billinn rann úr hlaði, lokaði
hún augunum.
— Asninn þinn! sagði hún fokvond
við sjálfa sig. Ætlarðu aldrei að láta
þér segjast? Varðstu kannski endi-
lega að láta frú Perriam vita, að Ját-
varður ætti kjána fyrir konu? Get-
urðu ekki skilið, hvað frúin muni
nú segja manni sínum?
Lára var hrygg í huga, löngu eftir
að Játi var farinn á skrifstofuna,
morguninn eftir. Hún var það jafn-
vel enn, þegar hann kom heim um
kvöldið.
Hún var komin fram í mitt and-
dyri til að heilsa honum, er hún nam
staðar og deplaði augunum. Játvarð-
ur hafði fleygt hattinum upp stigann,
og nú komu hanzkarnir á eftir.
— Ástin mín, — ó, ástin mín!
Hann var eins og stráklingur, mont-
inn og mikillátur, er hann gekk á
móti henni með útbreidda arma. —
Eg fékk starfið! Og það var að miklu
leyti þér að þakka. Baráttan stóð
milli mín og Áka, og svo virtist sem
frú Perriam hefði orðið hrifin af þér.
Hún hafði sagt, að það væri eitthvað
svo hressandi, ungt og heiðarlegt við
þig. Hvað í ósköpunum sagðirðu við
hana?
— Ekkert, tuldraði hún og fann,
að ósegjanleg sælutilfinning fór um
hana, — alls ekki neitt. Hann þrýsti
henni að sér. — Jú, vina mín. Ég er
búin að panta borð fyrir okkur I
kvöld. Nú höldum við upp á tvennt,
giftingardaginn og stöðuna. Þú mátt
kaupa þér dýrustu skóna, sem til eru
i bænum, sem gjöf, bætti hann við
og kyssti hana blíðlega.
Hún hristi höfuðið og smeygði sér
úr örmum hans. Svo kom hún aftur
með handtösku sína og gróf upp úr
henni pappírsblað, sem hún veifaði
sigri hrósandi framan í hann. — Gas-
reikningurinn, Játvarður. Ég borgaði
hann með því, sem ég fékk fyrir nistið
hennar ömmu. Ég seldi það!
Játvarður mundi eftir þunga gull-
nistinu, sem var með blómi úr perl-
um. — Lára, þú hefur þó ekki farið
að selja þaö, — það, sem var eftir-
lætisgripurinn þinn. Þú hefðir getað
skilað mínum skóm aftur ...
— Það vil ég ekki. Með þessu móti
get ég átt skóna.
Hann hristi höfuðið vandræðalega.
— Hver veit, nema ég geti keypt nist-
ið aftur fyrir þig.
— Það skaltu ekki láta þér detta
í hug að gera. Með þessu var ég að
hegna sjálfri mér fyrir léttúðina. Það
skal kenna mér að vera ekki jafn-
hugsunarlaus í framtíðinni. Hún
horfði fram undan sér svo fullorðins-
lega, að rétt sem snöggvast fannst
honum sem hann hefði glatað ein-
hverju.
— Það var eitthvað sérstakt við
skóna, sem þú keyptir, hélt hún
áfram glöð i bragði. -— Þess vegna
varð ég að selja eitthvað, sem mér
var kært, — eins og nistið hennar
ömmu. Skilurðu Það ekki?
Hann skildi það ekki. Og með sjálf-
um sér gerði hann ekki ráð fyrir að
geta nokkurn tíma skilið rökfræði
kvenþjóðarinnar.
Gasreikningurinn féll á gólfið, án
þess þau tækju eftir því.
Stundu síðar datt honum nokkuð
í hug: — Nú áttu tvenna skó alveg
eins!
— Ó, ég mun aldrei geta gengið
á þeim, sem þú gafst mér, — til þess
eru þeir allt of dýrmætir. Ég ætla að
vefja þá inn í silkipappír og taka þá
fram I hvert sinn, er við höldum upp
á giftingardaginn okkar.
Andlit hennar Ijómaði í brosinu.
★
VIKAN 43