Vikan - 31.08.1961, Blaðsíða 10

° S3KÍMÍL5SSC}3 eftir DonalA
SAMVISKUNNAR
Það var ekki mikil
umferð um brúna,
og þegar að því
kæmi að líkið
fyndist, var engin
ástæða til að
gruna hann um
morðið.
Loksins kom
Strætisvagninn og
hann flýtti sér
inn í hann og það
létti á honum fargi
RÖDD
SILL tók friið sitt snemma í október og fór til Vermont, einj
og hann hafði gert fimm undanfarin ár. Hann var sæmilega
efnaður og var ekki neyddur til að ferðast á þumalfingrinum,
en honum fannst frjálslegra og skemmtilegra að ferðast á þennan
hátt, og honum gafst líka hetra tækifæri til að skoða sig um
og njóta fjallakyrrðarinnar.
Leið hans ló um Po'wnaldsdal, sem var í fegursta haustskrúði.
Fyrstu næturnar gisti hann á ýmsum gististöðum, þar til hann
kom í litið sveitaþorp, sem honum geðjaðist vel að og hafði aldrei
komið til áður. Hann, settist að á litlu gistihúsi í grennd við þjóð-
veginn, en út frá honum lógu ýmsar hliðargötur, sem hann lang-
aði til að athuga betur. Á einum þessara skuggsælu malarvega var
gömul yfirbyggð brú, sem hann fór yfir á hverjum degi á leið
sinni til matsöluhússins, sem var mikið sótt af ferðamönnum.
— Þegar ferðamannastraumurinn hættir, lokum við allan vet-
urinn, sagði gestgjafinn.
— Kemur fólk ekki hingað til að stunda dýraveiðar og fara á
skiði? spurði Bill.
— Ekki nógu margir, til að það borgi sig að hafa opið, svaraði
gestgjafinn. — Við hjónin vinnum eldhússtörf í einhverju ferða-
mannahótelinu, þangað til við opnum hérna aftur.
— Ég kem hingað i byggðina ó hverju ári um þetta leyti, sagði
Bill og drakk það, sem eftir var í ölglasinu, — svo að ég er
eiginlega orðinn fastur viðskiptavinur. — Hann tók ekki eftir
manninum, sem stóð við dyrnar og hlustaði ó samtal þeirra.
Þetta var tötralegur maður með sítt, svart hár. Hann var í bætt-
um samfesting og óhreinni, hvítri skyrtu, og það var megn óá-
nægjusvipur á andliti hans. Bill borgaði reikninginn og fór, en
maðurinn vék til hliðar, svo að hann kæmist fram hjá. Það
var farið að skyggja, og hann varð þess ekki var, að honum
var veitt eftirför, fyrr en hann kom að brúnni. Þegar hann leit
við, sá hann, að maðurinn í samfestingnum kom skáimandi á eftir
honum. Hann hafði ekki kynnzl nema vingjarnlegu fólki i Nýja
Englandi og nam þvi staðar og beið eftir manninum. En þessi
maður var síður en svo vingjarnlegur á svip. Hann starði ó Bill
dökkum, leiftrandi augum. — Þessir bölvaðir ferðamenn! sagði
hann geðvonzkulega.
— Hvað er að? spurði Bill undrandi.
— Þið komið hingað og eyðileggið sveitina okkar. Þið flæmið
okkur burt úr skóginum með þessum bannsettum bílum ykkar og
alls konar yfirgangi. (Þeir, sem reka veitingahúsið, eru kannski
hrifnir af ykkur, en það erum við ek’ki.
— En við komum hingað bara til að njóta sveitasælunnar. Við
áreitum engan.
— Það er nú einmitt það, sem þið gerið, sagði maðurinn og
færði sig nær, svo að Bill fann vínlyktina, sem angaði af honum.
— Þið ættuð að hypja ykkur burt, þið eigið ekkert erindi hing-
að!
Bill sá, að manninum gat varla verið sjálfrátt, svo að hann
sneri við og hélt áfram. Hann gekk i myrkrinu undir hvolfþakið
á brúninni, og það marraði i tréfjól'unum undir fótum hans. Maður-
inn kom á eftir honum bölvandi og ragnandi. Þegar hann náði
Bill, greip hann um handlegg hans. — Ætlið þér að fara? spurði
hann. Bill ýtti við honum, en við það missti maðurinn alla stjórn
á sér, rak upp æðisgengið öskur og réðst á Bill. Hinir mögru
fingur hans læstust að hálsi hans. Bill sló frá sér af öllum kröft-
um, fyrst í kviðinn á manninum, svo að hann kýttist saman,
siðan í andlitið. Maðurinn hrökklaðist aftur á bak, og andlit
hans slóst við brúna. Siðan lognaðist hann út af og lá grafkyrr.
Bill fór nú að sjá eftir þvi, hvað hann hafði verið harðhentur,
beygði sig niður að manninum og hristi hann til. — Reynið að
standa upp! — Það kom ekkert svar, maðurinn hreyfði sig ekki,
og andlit hans var óeðlilega tómt og liflaust. Bill hristi hann
aftur — af meiri krafti en áður, en allt kom fyrir ekki. Hann
beygði sig niður til að hlusta eftir hjartslættinum, og þegar hann
heyrði ekkert, stirðnaði hann upp af hræðslu. Hann stóð upp og
hörfaði aftur ó bak skref fyrir skref, þangað til hann var kominn
yfir brúna. Hann stóð stundarkorn i rökkrinu og virti manninn
fyrir sér, siðan liraðaði hann sér á burt.
Þegar hann kom til gistihússins. var hann löðrandi í svita.
Hann fór inn í herbergi sitt, laesti og settist á rúmið. Hvað