Vikan - 31.08.1961, Blaðsíða 31

skemmta sér, til dæmis i Lidó,
á Röðul og i Klúbbinn.
Það var gengið á Lögberg eftir
skyrið, og ensk kelling á sjötugs-
aldri sagði, þegar hún leit Al-
mannagjá: „Þetta er gert af manna-
höndum eða hvað?“
— Onei, það er náttúran, sem
hefur verið að burðast við þetta.
— Oh, really, sagði kellingin og
fannst sýnilega minna til um Þing-
velli á eftir. Þá var orðið mjög
kvöldsett.
Á leiðinni út yfir tuðrurnar hjá
Kárastöðum og Stardal átti Gunn-
laugur enn eitthvað eftir um menn-
ingu þessarar einstöku þjóðar.
Kennslukonurnar frá Ástralíu
voru farnar að láta sér detta í hug
atvinnu á íslandi. Þær ætluðu
annars til Kanada og vinna þar í
eitt ár, áður en þær héldu heim-
leiðis. Það væri kannski ekkert
verra að vera á íslandi, þegar
öllu væri á botninn hvolft. Þær
gætu kannski orðið einkaritarar,
en ekki neina eftirvinnu, þær væru
ekki neitt svoleiðis.
Svo var numið staðar við
Gljúfrastein, og vinnukonan þakk-
aði samfylgdir á ensku og islenzku.
— Hérna er það, sem Nóbels-
skáldið okkar býr, sagði ég við
Pólverjann.
— Ójá, og hvað heitir hann með
leyfi?
— Laxness, fullu nafni Halldór
Kiljan Laxness.
— Já, rétt, er það gæinn, sem
skrifaði Sjálfstætt fólk?
— Jú, mikið rétt, það er sami
gæinn. Hefurðu lesið bókina?
— Já, sagði Pólverjinn, — ég
las hana á ensku.
Sundin voru mjög falleg þetta
kvöld, þegar við ókum í bæinn.
Þeir voru hættir að veiða í Elliða-
ánum, en aftur á móti liflegt á
rúntinum.
— Þetta er fólkið, sem vinnur
i fiskinum, sagði sá pólski. Hann
skildi vist ekki enn, hvernig fólk
fer að því að lifa i þessu landi.
Það var endað á Gimli, og allir
skildu sáttir og glaðir.
GS
VEGURINN TIL BAKA
Framh. af bls. 7.
brúðuhús, sem er eign lítillar,
heimskrar stúlku, sem vill leika sér
í þvi allan daginn og ekki leyfa
neinum öðrum að njóta þess. Fyrir
mörgum vikum stakk ég upp á því
að bjóða nokkrum gömlum kunn-
ingjum, sem hafa aldrei heimsótt
okkur, en þú afsagðir það.
— Ég sagði, að við gætum gert
það seinna.
— Og þetta „seinna“ virðist vera
alveg úl i bláinn. En ég veit,
hvernig þessu er liáttað. Það, sem
þú óttast, er, að fólk sáldri ösku
á gólftenpin og selji fingraför á
gljáandi húsgögnin.
— Don!
— Mér þykir fyrir þessu, Inez,
en ég hef lengi ætlað að segja þér
þétta. Þessi lilbeiðsla þín á íbúð-
inni gengur svo úr hófi fram, að
þú glcymir öllu öðru.
— Þú ert þó ekki að gefa í
skyn, að mér þyki ekki vænt um
þig lengur?
— Það getur verið að þú elskir
mig enn þa, en ef til vill er það
eingöngu yegna þess að ég er með-
eigandi b'rúðúhússins.
Augu hennar skutu gneistum.
NY
OREOL
30 °/o
MEIRA
LJÓS
Nýja Oreol Ijósaperan er fyllt meö Krypton og
gefur þvi um 30% meira Ijósmagn út en eldri
geröir af Ijósaperum. Þrátt fyrir hiö stóraukna
Ijósmagn nota hinar nýju Oreol Krypton sama
straum 'og eldri geröir. Oreol Krypton eru einnig
meö nýju lagi og taka minna pláss, þœr komast
því í flestar geröir af lömpum.
Heildsölubirgðir
MARS TRADING COMPANY
Klapparstíg 20 — Sími 17373.
— Það ert þú sjálfur, sem hefur
breytzt. Maðurinn, sem ég giftist,
hefði aldrei talað við mig í þess-
um tón. — Annars hugar fór hún
að sýsla við uppþvottinn. Hann
sneri sér undan.
— Það er ekki til neins að ræða
þetta, meira að segja á slíkum
augnablikum getur þú ekki látið
húsverkin eiga sig. — Það er bezt
fyrir mig að fara að vinna í garð-
inum, þá kemst ég ef til vill í
betra skap, hugsaði hann En þá
mundi hann eftir þvi, að garð-
klippurnar voru lijá sliparanum.
Ilann var kominn um það bil hálfa
leið til miðbæjarins, þegar bill
nam staðar við lilið hans og kall-
að var glaðlegri .öddu: — Þú ert
einmitt maðurinn, sem ég þarf að
tala við. Fáðu þér sæti.
— Hvað er nú á seyði? sagði
hann hlæjandi.
Valerie Watts hafði fjörleg, brún
augu, dökkt, hrokkið hár og var
álíka röggsamleg og tápmikil og
faðir liennar.
— Ég hef svo mikið að gera að
ég sé ekki fram úr þvi, og þú get-
ur ekki verið þekktur fyrir að
bregðast mér, þegar svona er á-
statt.
Hann settist við hlið hennar i
framsætið. -— Ég er allur af vilja
gerður. Hvað er númer eitt á list-
anum?
— Skrifarabústaðurinn, þangað
á ég að sækja heilmikið af marg-
litum luktum. — Að þvi loknu fóru
þau til prestssetursins, þar sem þau
fengu lánaðaii striga, keyptu teikni-
bólur og límband hjá pappirssal-
anum og blöðrur i leikfangabúð-
inni. Svo hringdu þau til að grennsl-
ast eftir þvi, hvort hátalaraumbún-
aðurinn væri ekki á leiðinni, seldu
fólki, sem beið á strætisvagnabið-
stöðinni, happdrættismiða og af-
lientu dreng, sem átti að taka þátt
i skrúðgöngunni, Hróa-hattarbún-
ing. Þegar þessu öllu var lokið,
héldu þau til iþróttasvæðisins.
Á leiðinni tóku þau Elaine, sem
var hlaðin pökkum, upp í bílinn.
— Þetta er meiri ofsahitinn, stundi
hún. Ég ætla að veita mági minum
þá ánægju að kaupa stærsta isinn,
sem hægt er að fá, handa aumum.
útslitnum vinnuþræl.
Valerie hló. — Sagðir þú út-
slitinn? Við, sem erum varla byrj-
uð á því, sem við þurfum að gera,
og það á lika við um þig, Don.
— Þú skalt ekki búast við mér.
Ég skal kaupa is lianda ykkur og
koma öllu dótinu, sem er í bilnum,
á sinn stað, en svo verð ég að fara.
Valerie leit striðnislega á hann.
— Jæja, en þú verður að lofa þvi
upp á æru og trú að koma aftur í
siðasta lagi klukkan hálftvö.
— Ég kem alls ekki aftur, svar-
aði hann. En hann varaði sig ekki á
Watts og hinum ötuhi hjálparsvein-
um hans. Áður en Don yfirgaf
íþróttasvæðið, hafði hann tekið að
sér r.lls konar smásnatt og vissi
varla, á liverju hann ætti að byrja.
Hið eina, sem hann vissi, var, að
honum yrði engrar undankomu
auðið. Á heimleiðinni þjáðist hann
af samvizkubiti. Framkoma hans
gagnvart Inez um morguninn hafði
verið óafsakanleg, og nú hafði
hann verið að lieiman svo lengi,
og hún hafði sennilega legið grát-
Framhald á næstu blaðsiöu.
VIIUM 31