Vikan - 31.08.1961, Blaðsíða 11

átti hann að gera? Fyrst datt honum i
hug að hringja til lögreglunnar, en hann
skorti kjark til þess, þar sem hann var
öllum ókunnugur og átti enga vini á þess-
um slóðum. Hann hafði enga hugmynd
um, hvernig lögreglan mundi bregðast
við þessu. Að áliti hans sjálfs var maður-
inn óður uppivöðsluseggur, og hann hafði
ekki gert annað en verja hendur sínar.
En hann vissi ekkert, hvaða maður þetta
var. Ef til viil var hann vel metinn borg-
ari þrátt fyrir hið tötralega útlit, efnaður
sérvitringur, eða kannski hafði vínið bara
gert hann viti sinu fjær. Hann gat líka
verið meinlaus fábjáni, sem fólkið í sveit-
inni hélt verndarhendi sinni yfir. Og Bill
hafði drepið hann. Hann hefði alls ekki
þurft að slá svona fast. Fyrsta höggið
hefði nægt til að jafna deiluna. Hvers
vegna hafði hann slegið aftur? En hafði
maðurinn ekki hagað sér eins og vitfíri-
ingur og reynt að kyrkja hann? Hann
braut lieilann um þetta alla nóttina. Emu
sinni stóð hann upp og ætlaði að hringja
til lögreglunnar, en hætti við það. Þeir
mundu spyrja, livers vegna hann hefði
ekki hringt strax, og halda, að hann hefði
notað tímann til þess að sjóða saman ein-
hverja lygasögu. Enda þótt hann keðju-
reykti og velti þessu fyrir sér alla nótt-
ina, vissi hann, að það var elcki nema eitt
að gera. Snemma morguninn eftir gekk
hann frá farangri sínum og borgaði reikn-
inginn. Svo hringdi hann í leigubil, ók
til strætisvagnastöðvarinnar og beið eftir
tiubílnum.
Allt virtist vera með kyrrum kjörum í
þorpinu. Sennilega var maðurinn ófund-
inn. Það var ekki mikil umferð um brúna,
þegar að þvi kæmi, að líkið fyndist, var
engin óstæða til að gruna hann um morð-
ið.
Loksins kom strætisvagninn. Hann flýtli
sér inn i hann, og það var eins og fargi
væri af honum létt. Þegar hann kom til
New York, leið honum miklu betur, og
þegar hann minntist hins óhugnanlega
atburðar, hugsaði hann sem svo, að mað-
urinn hefði róðizt á hann að fyrra bragv$i,
og allir áttu þó rétt á því að verja hendur
sínar. Hann þjáðist miklu fremur af for-
vitni en samvizkubiti, og að lokum stóðsl
hann ekki mátið lengur, en fór niður að
blaðaturninum, sem seldi blöð utan af
landi, og keypti vikublað frá Vermont.
Á forsíðunni var mynd af manninum, sem
hafði ráðizt á hann,, sama ofsafengna á-
sjónan. Það fór hrollur um Bill. í blað-
inu stóð, að maðurinn hefði fundizt dauð-
ur á brúnni við Staffordveginn. Við lest-
ur greinarinnar vöknuðu efasemdir hans
að nýju, og þegar hann las síðustu orðin,
stirðnaði hann upp af skelfingu. Lögreglan
hafði handtekið atvinnulausan mann úr
byggðarlaginu, Hud Gorman að nafni.
Gorman liafði fundizt drukkinn morgun-
inn eftir og haft úr í vasanum, sem hinn
dauði hafði átt. Scott, saksóknarinn, ætl-
aði að hefja réttarhöld gegn honum við
fyrsta tækifæri.
Bill braut blaðið saman og stakk því i
vasahn. Hann þorði ekki að lesa það á
heimleiðinni i neðanjarðarlestinni af ótta
við, að einhver kynni að gruna hann um
að vera eitthvað við málið riðinn. Það gat
varla verið, að þeir dæmdu Gorman. Svo
glámskyggnir gátu þeir ekki verið. Hann
beið með óþreyju eftir næsta blaði. Enn
þá voru fréttir um þetta á forsíðu, og nú
fylgdi mynd af Hud Gorman. Þetta var
meinleysislegur, gráhærður maður á miðj-
um aldri, alveg eins og fólk er flest að
öðru leyti en þvi, að hræðslan skein úr
svip hans. Það var ekkert undarlegt, hugs-
aði Bill, vesalings maðurinn var ákærður
fyrir morð, sem hann hafði ekki framið.
Saga Gormans var ekki veigamikil. Um-
rædda nótt sagðist hann hafa setið að
sumbli með ókunnugum manni, sem hann
hefði aldreá séð fyrr og vissi ekld,
hvað hét. (Lögreglan hafði leitað
þessa nafnlausa, ókunna manns dyr-
um og dyngjum, en árangurslaust,
svo að það var kannski ekkert ó-
eðiilegt, þó að menn væri farið að
gruna, að hann væri alls ekki til.)
Gorman sagðist hafa hitt manninn
á torginu um kvöldið og að þeir
hefðu í sameiningu drukkið úr
viskiflösku, sem Gorman átti. Hann
sagðist hafa íundið vasaúr August
Masons. Bitl hefði getað gefið betri
skyringu a þessu. Gorman hafði
senniiega hrasað um Mason og slegið
eign sinni á úrið.
Næstu vikur voru eins og heil
eiiiíð fyrir Biil. Á tveimur næstu
blöðum var ekki mikið að græða.
héttarhöioin voru að hefjast, og í
biaðinu stóð, að þetta væri alveg
vomaust fynr Gorman. — Bill var
á báðum átturn. Ætti hann að fara
til Vermont og segja sannleikann,
eða ætti hann að biða ei'iir úrskuröi
kvtðuomsiiisv irði uorman sýknaö-
ur, var engin ástæöa fyrir hann að
bianua ser i maiiö. En hins vegar
þjaötsi iiann at samvizkubiti vegna
nins aaæröa. Hann gat vel imyndað
sér, hvernig honum hlyti að iíða.
nann haiöi drepið einn mann, og nú
gaiai nonum tæKiiæri tii að bjarga
oörurn. En ef þeir tryðu honum
ekm/ Eí þeir siepptu Gorman og
hann yrði sjáifíur ákærður fyrir
giæpinn, hver mundi þá hjálpa hon-
um? Hann ákvað að bíða, þar til
rettarhöidunum væri lokið. Eftir að
kviðdómendur höfðu setið á rökstól-
um í fjörutíu og fimm minútur,
dæmdu þeir Gorman sekan. Dóms-
úrskurðurinn átti að fara fram eftir
fjórar vikur. í örvæntingu sinni
datt Bill ráð i hug. Hann ætlaði að
fara til Vermont og hjálpa Gorman,
en hann ætlaði að beita brögðum
til þess að komast hjá því að segja
sannleikann.
Scott, saksóknari byggðarlagsins,
leit upp, þegar dyrnar opnuðust og
einn aðstoðarmanna hans kom inn.
— Það er maður hérna, sem langar
til að tala við þig, Scotty, sagði
hann.
Hver er það?
— Hann heitir Bill Hardy og er
frá New York.
— Hvert er erindi hans?
— Hann vill ekki segja það, en
hann segir, að það sé viðvíkjandi
Gormansmáiinu. — Scott var að þvi
korninn að segja, að það mál væri
úr sögunni, en sá sig um hönd.
Bill Hardy fór hjá sér, þegar hann
kom inn i herbergið. Hann beið,
þar til dyrnar lokuðust á eftir hin-
um, síðan gekk hann að skrifborð-
inu. — Þið liafið dæmt saklausan
mann, sagði hann.
Scott horfði rannsakandi á hann
og reyndi að gera sér grein fyrir
því, hvort maðurinn væri ruglaður
eða hvort eitthvert mark væri tak-
andi á þvi, sem hann sagði.
— Hvérnig vitið þér það? spurði
hann.
— Ég las í blaðinu, að Hud Gor-
man hefði verið dæmdur fyrir morð-
ið á August Mason og hefði ekki
tekizt að sanna sakleysi sitt vegna
þess, að maðurinn, se.m hann sagð-
ist hafa verið með umrædda nótt,
fannst ekki. Ég er maðurinn. — Þeir
mundu aldrei geta afsannað það.
Hann varð bara að gæta þess að
segja nákvæmlega hið sama og Gor-
man hafði sagt, — að þeir hefðu
hitzt á torginu og farið þaðan saman
til að drekka viskí Gormans, að þeir
hefðu verið saman alla nótUna og
ekki komið í námunda við brúna.
—• Hvers vegna hafið þér ekki
sagt frá þessu fyrr, hr. Hardy?
spurði Scott.
— Það eru bara nokkrir dagar,
síðan ég frétti um handtöku Gor-
mans, og ég kom hingað eins fljótt
og ég gat. í rauninni þekki ég Gor-
man ekki neitt og hef ekki hitt hann
nema í þetta eina skipti, en ég. gat
ekki látið það viðgangast, að maður-
inn væri dæmdur fyrir það, sem
hann hafði ekki gert.
Scott fór nú að grénnslast eftir
því, hvort saga Bills fengi staðizt.
Hann hafði verið skráður á gisti-
húsinu þessa nótt, og athuganir hans
í Ne~w York leiddu í Ijós, að Bill varm
heiðarlegur og vel látinn maður. *
Þegar Bill sá Gorman i fangelsinu,
sagði hann: — Já, þetta er maður-
inn, sem ég var með þessa umræddu
nótt. Gorman varð himinlifandi. —
Já, þetta er hann hrópaði hann. —
Hafið þér sagt þeim frá þvi, að við
drukkum okkur fulla og vöknuðum
ekki fyrr en í dögun? Saksóknarinn
var ekki alls kostar ánægður, en
gat þó ekki rengt framburð Bills,
og Gorman var látinn laus. Bill
Hardy beið eftir honum við fang-
elsisdyrnar. Biaðamenn tóku myndir
af þeim, þar sem þeir tókust í hend-
ur. *
Saksóknarinn stóð við gluggann
sinn hinum megin við götuna og
horfði á. — Enn þá er tveimur
spurningum ósvarað, sagði hann við
aðstoðarmanninn. — Sé Gorman
saklaus, hver er þá morðinginn?
Og hvers vegna gerði Bill Hardy
þetta fyrir hann? — Hann sá þá
hverfa fyrir næsta götuhorn. — Þeir
fara beint til veitingahússins, sagði
hann. Það gerðu þeir líka, þvi að
Gorman vildi endilega bjóða vel-
gerðarmanni sínum einhverja hress-
ingu. í eir settust við borð úti i
horni og horfðu þogulir hvor á
annan. — Þér hafið gert mér mikinn
greiða, ungi maður, sagði Gorman
og brosli út að eyrum. — Þakka
yður kærlega fyrir.
Bill leið hreint ekki vel. —: Það
er ekkert að þakka, sagði hann. —
Ég gerði bara skyldu mína.
—. Ég var sannarlega heppinn,
en ég ætla ekki að spyrja meira um
þetta, þó að ég sé að springa úr for-
vitni. Þér hafið sjálfsagt ekki gert
þetta að ástæðulausu.
— Nei, sagði Bill, — og ég vil
helzt ekki tala um það meira. En
það er eitt, sem ég skil ekki al-
mennilega, bætti hann við. —
Hvernig komuzt þér yfir úrið hans?
Gorman varð flóttalegur á svip.
Hann hallaði sér fram á borðið og
hvíslaði: — Það get ég sagt yður.
Þegar ég kom að honum, þar sem
hann lá á brúnni, datt mér í hug
að athuga, hvort hann bæri nokkur
verðmæti á sér. Eins og þér skiljið,
ætlaði ég bara að geyma það fyrir
hann lil að koma í veg fyrir, að því
yrði stolið. Ég gerði þetta sem sé
bara af umhyggju fyrir honum. En
þá vaknaði liann allt i einu og bar
á mig þjófnað og hagaði sér eins
og hann væri bandóður.
Bill náfölnaði og starði vantrúað-
ur á manninn. — Vaknaði? spurði
hann.
— Já, ég held nú það. Mason hef-
ir alltaf verið mesti áflogahundur,
og ég varð að láta hart mæta liörðu,
en því miður var síðasta höggið of
vel úti látið.
Biil Hardy sat agndofa og náföl-
ur, þegar Gorman lyfti glasi sínu
og drakk honum til. jf
— Petersen, landkönnuður.
— Hansen, fata morgana?
— Konan mín heldur, að
ég sé í bíó.
Ég ætla að hjálpa mömmu
við að þvo upp, en svo kem
ég strax, þegar ég er bú-
inn að brjóta tvo — þrjá
diska.
— Ég ætlaði að fá varalit,
KOSSEKTA.
vihcaím 11