Vikan - 31.08.1961, Blaðsíða 24

Dr. Gunnlaugur Þórðarson var
leiðsögumaður i' ferðinni og mjög
atorkusamur við útskýringar á
sögu og menningu þjóðarinnar.
Það eru fáir á stjái i miðbænum
þennan sunnudagsmorgun, enda
nokkuð snemmt á mælikvarða
höfuðstaðarbúa, þegar sunnudags-
morgunn er annars vegar. Framan
við Gimli í Lækjargötunni var þó
líf í tuskunum; menn komu syfju-
legir sinn úr hverri áttinni og
settust upp i stóran langferðabíl
og litu forvitnislega í kringum sig.
Það voru bersýnilega allt útlend-
ingar, og markmið ferðarinnar var
að sjá þetta klassíska: Geysi og
Gullfoss.
— Tala allir ensku bér? —
sagði fararstjórinn og leiðsögumað-
urinn, dr. Gunnlaugur Þórðarson,
eftir að hann liafði boðið við-
stadda velkomna.
— Jú, það skildu að minnsta
kosti allir ensku.
— Gott, þá látum við enskuna
nægja, sagði Gunnlaugur, og svo
var ekið af stað.
— Er það óvenjulegt, að allur
hópurinn skilji ensku? spurði ég
fararstjórann.
— Já, frekar er það. Ég verð
oft að tala bæði frönsku og þýzku
jafnframt enskunni, jafnvel líka
dönsku, og það verður til þess að
maður getur ekki sagt fólkinu jafn-
mikið. Svo hef ég líka tekið eftir
því, að sumir eru óánægðir, ef
þeir finna, að maður gefur þeim
skemmri skýringar en hinum, sem
skilja ensku.
Það er byrjað á því að aka með-
fram Tjörninni í morgunkyrðinni;
það var enn dálítið þungbúið veð-
urútlit. Gunnlaugur skýrði frá önd-
unum á tjörninni og fuglalifi á ís-
landi, og svo kom þetta um önd-
vegissúlurnar og byggð Reykja-
víkur, sem útlendingum finnst
nokkuð athyglisvert. Hið næst-
merkilegasta við Reykjavík er
„Snobb-hilI“, enda var ekið þar
um, og fannst öllum mikið til
koma.
Síðan var ekið blátt strik í
Hveragerði.
Farþegar voru víða að úr ver-
öldinni: tvær kennslukonur uin
þrítugt frá Ástralíu, Bandaríkja-
maður, norsk stúlka, sem vinnur
í norska sendiráðinu hér, vinnu-
kona hjá Kiljan af ensku þjóðerni,
dönsk barnapía úr Vogunum, tveir
Þjóðverjar, annar niutíu og tveggja,
hinn liðlega áttræður, svissnesk
stúlka um tvítugt og tvær undir
tvítugu, önnur ítölsk og hin þýzk,
pólskur innflytjandi til Bandaríkj-
anna og Breti.
— Það hlýtur að þurfa að hafa
slatta i buddunni til þess að kom-
ast alla leið frá Ástralíu til ís-
lands? sagði ég við þær áströlsku.
Þær töluðu ensku með mjög sér-
kennilegum hreim.
— Jú, en við höfum það nú ekki,
sögðu þær. Við erum bara venju-
legar kennslukonur.
'— Og hverjum kennið þið?
— Börnum.
— Komuð þið liingað með flug-
vélum?
— Drottinn minn dýri, nei.
Við komum alla leið með skipum,
og það tók marga mánuði. En það
kostaði ekki mjög mikið.
— Og livar liafið þið verið síð-
ast?
— Við komum frá Skotlandi og
vorum búnar að vera dálitinn tíma
í Englandi.
— Hvað bjugguzt þið við að sjá
hér á íslandi?
—■ Við bjuggumst ekki við neinu,
við höfðum ekki liugmynd um
landið. Samt fannst okkur, að það
hlyti að vera mjög kalt hérna;
þetta var svo nærri Norðurpólnum.
— Hvað hefur ykkur fundizt?
— Okkur finnst þetta alveg stór-
kostlegt.
—■ Finnst ykkur fólkið hérna
ólikt fólkinu heima hjá ykkur?
— Já, svolítið. Stelpur eru miklu
fullorðinslegri og miklu meiri
„stæll“ á þeim hérna. Það er
kannski ekki svo mikill munur á
karlmönnum.
Pólski innflytjandinn til Vestur-
heims kom og spurði: Hvaða tæki-
færi hefur ungt fólk á íslandi?
Hvað geta menn gert, þegar þeir
eru búnir i skóla? Hvort menn
yrðu ekki að flytjast úr landi að
afloknu háskólanámi til þess að fá
vinnu?
Og þær áströlsku bættu við:
Við vorum niðri í bæ, og við sáum
svo mikið af ungu fólki, og það var
allt svo vel klætt. En hvað gerir
þetta fólk?
Mér fannst á spurningunum að
ekki hefði þeim litizt búsældarlega
á ísland. Ég sagði þeim frá at-
vinnuvegum okkar og þeirri stað-
reynd, að níutíu prósent eða meira
af útflutningsverðmætum okkar
væri fiskur.
— Þetta fólk leit nú ekki þannig
út, að það væri i fiski, sagði sá
pólski.
— Það liefur sjálfsagt ekki lield-
ur verið fiskvinnslufólk i beinum
skilningi. En það er heilmikil
skriffinnska við útflutninginn, og
svo vinna margir lijá bæjarfélaginu
og ríkinu, við iðnað og verzlun.
■—- Hvað mundi ég fá i kaup á
slcrifstofu? sagði önnur kennslu-
konan?
— Þú mundir kannski fá fjögur
þúsund krónur, sagði ég.
— Og Iivað er það i cíollurum?
spurði Pólverjinn?
-—- Ætli það sé ekki nálægt
hundrað dollurum.
— Þykir það gott hérna? Hvað
kostar til dæmis bill?
— Ja, ef þú flyttir inn nýjan
bandarískan bil, þá mundi hann
varla kosla minna en fimm þúsund
dollara, hingað kominn.
■—■ Nú er ég hættur að skilja,
sagði sé pólski. Skrifstofustúlka
hefur hundrað dollara á mánuði,
og bíll kostar fimm þúsund. Það
eru fimmtíu lieil mánaðarlaun eða
rúmlega fjögur ár verið að vinna
fyrir því. Hvernig getur allt þetta
fólk átt bila?
— Það eru nú ekki allir á amer-
ískum bílum, og sumir hafa ágætar
tekjur. — Annars er þétta lilutur,
sem við skiljum tæplega sjálfir.
Kaffi í Ilveragerði, blóm i gróð-
urhúsum lijá Páli Miclielsen, Olfus-
ið, Flóinn og Skeið.
Horft út í Svínahraun.
Á Lögbergi eftir skyrið í Valhöll.
r ♦* 11
I il