Vikan - 31.08.1961, Blaðsíða 32

Það er anðvelt
að fara i
seucliferdiir o?
gfæta litla
bróður ef
lilKKW
er til á
VíBsœlt «g gagnlcgt Idhfang
Ver/luiiiii FÁFHflR
Skólavörðustíg 10 — Sími 12631
andi í rúminu allan tímann. En
hann ætlaði að sættast við hana
og segja henni, að hann sæi eftir
þvi, sem gerzt hafði um morgun-
inn. En þegar hann kom heim,
var lnez að gera hreint i stofunni,
og það sást ekki á henni, að hún
hefði fellt eitt einasta tár. Hann
sagði án þess að minnast á mis-
klið þeirra: — Ég ætlaði ekki að
vera svona lengi, en Valerie rændi
mér, og ég hef verið i snatti fyrir
liana síðan. Auk þess hef ég lofað
aðstoð minni seinna i dag.
— Þú hefur þá að minnsta
kosti átyllu til þess að komast að
heiman, sagði hún kuldafega.
Hann þrýsti hönd hennar. —
Getur þú ekki komið líka, elskan
min?
— Nei, ég heí öðru að sinna.
— Jæja, það er vist ekkert við
þvi að gera, sagði hann og yppti
öxlum. — Ég fæ mér bara svo-
lílinn matarbita og legg svo af
stað.
Hún heyrði að hann skellti úti-
dyrahurðinni, og augnabliki siðar
sá hún hann fara út á hlaðið.
Hún fágaði og hrednsaði hvern
krók og kima, svo að hvergi sást
nlettur né hrukka, en það var eins
og vinnugleðin væri horfin, og hún
fann aðeins til þreytu og leiðinda.
Hún fór í lieitt, ilmandi bað, en
það liressti hana litið. Það virtist
vera alveg ómögulegt að gera þess-
um karlmönnum til hæfis. Hún
liafði lieyrt talað um kaldlyndar,
eigingjarnar konur, sem vanræktu
lieimili sín og sóuðu peningum.
Alit þetta hafði hún reynt að forð-
ast og lagt sig alla fram um að
búa fullkomið heimili manninum,
sem liún elskaði, en það var aug-
sýnilega ekki rétta leiðin.
Hún leit á klukkuna, en hún var
ekki nema fimm. Það var ýmis-
legt smávegis, sem hún hafði ætl-
að sér að gera, en hún var ekki
í skapi til þess núna. Það var ekki
húið að loka búðum enn þá, svo
að hún gæti alveg eins farið og
keypt blómakörfuna, sem hún ætl-
aði að hafa á veröndinni.
Hún varð alveg forviða, þegar
hún sá, að allar gangstéttir voru
troðfullar af prúðbúnu, eftirvænt-
ingarfullu fólki. en svo heyrði hún
i lúðrasveitinni, og nú hófst hin
mikla, marglita skrúðganga, sem
haldin var í sambandi við mark-
aðinn. Það var eins og allt, sem
á annað borð var hreyfanlegt,
hefði verið sett af stað, — frá
trébílunuin, sem var stjórnað af
Mjallhvít og dvergunum sjö til
stóra flutningabílsins, sem hafði
verið útbúinn eins og glæsilegt
lystiskip. Henni var ekki rótt.
Svona skrúðgöngur, sem haldnar
voru í fjáröflunarskyni fyrir eitt-
livert gott málefni, voru mjög vin-
sælar i þessum litla bæ, og fram
að þessu hafði liún alitaf verið
þátttakandi. Nú reið striðsklæddur
Indíánahópur fram hjá, siðan kom
fyrirferðarmikil blá- og silfurlituð
fleyta með áletruninni Himingeim-
urinn, og ungæðisleg gervitungl
slógu hring um Elaine, sem átti að
tákna mánadisina.
— Ég var alveg búin að gleyma,
hvað þessar skrúðgöngur eru
skemmtilegar, liugsaði Inez og sá
eftir þvi að hafa ekki verið með
i stað þess að standa þarna ein og
yfirgefin meðal áhorfendanna.
Fjörgamall maður með sítt skegg
skrönglaðist áfram á hjóli, sem
var álika fornfálegt og hann sjálf-
ur, og á eftir honum kom tiguleg
droltning i kerru, sem asna var
beitt fyrir. Áhorfendur ráku upp
skellihlátur, og í sömu andrá kom
hún auga á einkennilega eyðiey.
Á henni miðri stóð pálmatré, og
stór api gægðist fram á milli trjá-
greinanna. Undir trénu sat skip-
brotsmaður i rifnum fötum og
þrýsti kaffibrúnni fegurðardis í
strápilsi að barmi sér. Þetta var
Don og Valerie Watts! Apinn
fleygði kókoshnetu niður á skötu-
hjúin, sem áttu sér einskis ills von.
Inez tók ekki þátt í fagnaðarlát-
unum, sem þessi skoplegi atburður
vakti. Don með Valerie í fanginu,
— stúlkuna, sem hafði fylgt honum
um allt, fyrst eftir að hann flutt-
ist til bæjarins! Auðvitað var þetta
bara gainanþáttur i skrúðgöngunni,
— en þurfti hann endilega að
þrýsta henni svona fast að sér og
AMARO KARLMANN ANÆRFÖTIN EIGA MIKLUM VINSÆLDUM
AÐ FAGNA — ENDA í SENN ÞÆGILEG OG ÓDÝR —
3 2 VIKAN