Vikan - 31.08.1961, Blaðsíða 12

Annar hluti — Kvikmyndasagan birtist í sex blöóum og síðan verður
Marienthál er þorp eitt uppi i aust-
urríska fjalllendinu. Þar er yfirleitt
rólegt og atburöalítiö, en þó gerist
þaö, aö gamli presturinn leggur upp
laupana, og þegar sagan hefst, kemur
þangaö nýr prestur, Walter Hartwig
aö nafni, ungur maöur, sem veldur
vœntanlegum söfnuöi sínum nokkrum
vonbrigöum þegar viö fyrstu kynni,
— þeim frjálslyndustu meö því aö
afsala sér fastasæti viö langboröiö í
kránni, en hinum þröngsýnu meö því
aö taka ekki undir skilyröislausa for-
dœmingu þeirra á öllu, sem þeim er
ekki aö skapi. Skömmu eftir liomu
sína til þorpsins kemst ungi prestur-
inn í óvœnt kynni viö unga dóttur
óöalseigandans, Evu von Gronau, er
hún ekur gapalega í eineykisvagni
sínum um þorpiö og minnstu munar,
aö hún ver&i ungri telpu aö bana.
TJngi presturinn ávítar hana harölega
og þó einkum fyrir þaö, aö hún skuli
eklci stíga niöur úr vagninum og koma
telpunni til hjálpar, — því aö hann
hefur ekki hugmynd um, aö unga
stúlkan er lömuö á bá&Um fótum. Hún
er of stolt til aö skýra honum frá því
og ekur á brott, en hann horfir á
eftir henni og hristir höfuöiö. . .
ERTHA von Steinegg var glæsi-
leg kona og dugmikil að sama
skapi. Eftir andlát föður síns
stjórnaði hún til dæmis ölgerð hans
af röggsemi og hagsýni. Stefán von
Steinegg, ungur frændi hennar og
starfsmaður víð utanríkisÞjónustuna
í Vínarborg, hafði komizt i kynni
við Evu Gronau, dóttur óðalseigand-
ans, sem þá var orðinn ekkjumaður.
Þau felldu hugi saman og opinberuðu
trúlofun sína, áður en iangt um leið.
Þetta varð svo aftur á móti til þess,
að þau kynntust, óðalseigandinn og
Hertha; hún gerðist tíður gestur á
óðalinu, og var margt um það rætt,
að hún mundi verða seinni kona óð-
alseigandans, sem að vísu var nokk-
uð við aldur, en hélt sér mjög vel.
En Eva var skapmikil stúlka. Það
var einhvern tíma, er þau voru í
skíðaferð, hún og unnusti hennar, nð
Þeim varð sundurorða og E'va fékk
skapi sínu útrás .með því að bruna
á fleygiferð niður illstæða brekku
Það tiltæki varð henni afdrifarikt;
hún hlaut harða byltu og slasaðist al-
varlega, svo að hún var lömuð á
báðum fótum eftir það En slíkt var
stórlæti hennar, að hún sleit þegar
trúlofuninni, þar eð hún vildi ekki
láta unna sér af vorkunnsemi. Stefan
hélt þó tryggð við hana og heimsótti
hana oft, þótt hann ætti nokkrum
kulda að mæta.
Það var ekki siður Stefáns að gera
boð á undan sér, en aftur á móti
var það venja hans að koma alltaf
við í ölgerðinni hjá Herthu, frænku
sinni, áður en hann hélt heim á óð-
alssetrið. Og Þannig var það einnig
í þetta skipti.
— Kominn einu sinni enn, mælti
Hertha von Steinegg kaldranalega.
Það er furðulegt, að heimsmálin
skuli ekki komast á ringulreið, eins
og þú leyfir þér að vanrækja þau.
— Heimsmálin? Starf mitt er helzt
I því fólgið að sýna erlendum stjórn-
málamönnum dásemdir Vínarborgar.
Glæsilegt framtíðarstarf eða hitt Þó
heldur!
— Ekki vorkenni ég þér, mælti
frænka hans. Síðustu tvö árin hefur
þú tvívegis átt þess kost að verða
skipaður i stöðu erlendis, sem vonir
um raunverulegan frama voru við
bundnar.
Siefán hristi höfuðið.
— Veit ég það, frænka. En þú
verður að gæta þess, að ég get ekki
hlaupizt þannig frá Evu, eins og
ástatt er.
— Spurningin er bara, hvort Þú
auðsýnir henni nokkra hjálp með
þe'rri fórnfýsi, varð Herthu að orði.
Stefán lét sem hann heyrði ekki
hæðnishreiminn í rödd hennar.
— Væri aðeins um einhver bata-
merki að ræða, mælti hann. Væri
einhver von . . . Hverfi ég úr landi
nú, þá getur hún tekið það þannig,
að ég geri það vegna þess, að ég
vilji slíta böndin fyrir fullt og allt.
— Þér hefur Þá boðizt staða er-
lendis enn einu sinni?
Hann kinkaði kolli.
— Já, Duringer, yfirboðari minn,
hefur að minnsta kosti gefið það
ótvírætt í skyn.
— Þú getur ekki neitað slíkum
tilboðum endalaust, Stefán! mælti
frænka hans áköf. Víst get ég skilið
það, að þú hafir áhyggjur af líðan
Evu, en þú hefur ekki leyfi til að
fórna allri framtið þinni samt 'sem
áður.
— Það er ef til vill ekki framinn,
sem mestu varðar í lífinu, maldaði
Stefán í móinn.
— Þetta getur ekki verið meining
þín. Mér er fullkunnugt um það, að
starfið er þér mikils virði, Stefán.
Hefurðu nokkurn tíma hugleitt það
í alvöru, hver áhrif það hlyti að hafa
á framtíð þina, ef þú kvæntist Evu?
það yrði meir en lítill dragbítur á
framavonir manns í þinni stöðu að
vera kvæntur konu, sem kæmist ekk-
ert nema í hjólastól. Eða kannski
þú hafir i hyggju að segja þig úr
utanríkisþjónustunni og lifa á ást
Evu og náðarbrauði heima á óðals-
setrinu?
Stefán hvessti á hana augun.
— Það er aldrei, að þú lætur þig
varða framtíð mína, svaraði hann.
Það skyldi þó ekki vera, að annar-
leg sjónarmið réðu þar einhverju um?
Ætli þú kærir þig mikið um, að ég
verði eins konar tengdasonur þinn!
— Þvaður, sagði hún stutt í spuna.
Von Gronau hefur aldrei minnzt á
það einu orði við mig, að hann hafi
• hyggju að kvænast aftur.
— Nei, en það er einmitt það, sem
þú ert að bíða eftir.
— Ertu að gefa það beinlínis í
skyn, að ég sé að sækjast eftir hon-
um? spurði Hertha móðguð.
Hann hló gremjulega.
— Ekki sækist gildran eftir mús-
inni, en veiðir hana samt. Jæja, ég
ætla að líta við á óðalssetrinu. Vertu
sæl á meðan, Hertha frænka, og
þakka þér fyrir allan þann áhuga,
sem þú hefur á frama mínum.
— Þakka þér sjálfum, frændi. Og
— Ekkert er mér fjær skapi en það, að nokkur færi fórnir mín vegna. Ég hef þegar horfzt í augu
við staðreyndirnar, — ég stíg aldrei í fæturna aftur. . .
Hvoð hefur fenjið Evu til þess nð flýjn á nóðir sjúkleiknns?
12 VIKAM