Vikan - 31.08.1961, Blaðsíða 20

JSpennandí og
sfeemmtUe0 nstnr-
sn0n eftir
Pntríkn Fenwick
8. hluti.
— Ég sendi símskeyti til skipsins. . .
— En hverju var um að kenna, að
bréfinu mínu seinkaði?
— Það var engu sérstöku um að
kenna, sagði hann, — nema Þá kannski
mér. Við verðum sjálf að sækja all-
an póst til Nova Friburgo, og við átt-
um svo annríkt, einmitt um þessar
mundir, og ég gaf mér ekki tíma til
þess. Við vorum ekki búin að kaupa
jeppann þá, skilurðu . . .
— Verðið þið sjálf að sækja póst-
inn?
Mikki gat ekki varizt Því að brosa.
— Aðstæðurnar hérna í Brasiliu eru
ekki öldungis hinar sömu og heima
á Bretlandi. Pósturinn er ekki bor-
inn út hérna tvívegis á dag, og ekki
getum við hringt til kaupmannsins
og látið hann senda okkur vörurnar
heim. Þetta er þvi dálítið óþægilegt,
svona fyrst í stað, en maður venst
því furðufljótt. Og síðan við fengum
Gæðing . . .
— Hvað er nú það?
— Jeppinn, þessi, svaraði hann. —
Það var Lísa, sem gaf honum það
nafn, þegar ég kom með hann.
Það var ekki neitt sáttabros, sem
lék um varir Beryl; það var kalt og
hæðnislegt, og Mikki var í þann veg-
inn að gefast upp. Hann lagði hönd-
ina á arm henni. — Þetta fer allt
ágætlega, ástin mín, sagði^hann hug-
hreystandi. — Því versta er þegar
lokið. Gistihúsið er alls ekki eins af-
leitt og þú heldur. Sjáðu til . . . og
þegar við tvö . . .
Öll ást hans og von lá falin í þess-
ari setningu. En köld hönd hennar
með gljálökkuðu fingurnöglunum leit-
aði ekki handtaks hans.
— Ég fæ ekki skilið, hvers vegna
þú sagðir mér ekki eins og var, taut-
aði hún.
BERYL FER AÐ IHUGA HLUTINA.
Hún ætti að minnsta kosti að verða
ánægð með herbergið sitt, sagði Lísa
og setti blóm í vasa á borðið við
rekkjustokkinn.
— Ég er viss um, að hún kann
prýðilega við sig hérna, sagði móðir
hennar af sinni venjulegu bjartsýni.
— Hún sezt hér að eins og við hin.
Hún stóð á þröskuldinum og virti
með velþóknun fyrir sér nýmálaða
veggina, blárúðóttu gluggatjöldin,
ábreiðuna og gömlu húsgögnin, sem
höfðu verið gljáborin, svo að það stóð
ljómi af þeim, — og loks blómin á
náttborðinu, sem glóðu i aftanskininu.
— Og hvað er í rauninni að gisti-
húsinu að finna? spurði hún í varnar-
tón. — Að minnsta kosti getur Victor
gert sér það að góðu, og er hann því
þó vanastur að búa á glæsilegustu og
dýrustu stöðum. . . .
— Þei . . . jeppinn er að koma, tók
Lísa fram í fyrir henni og Þaut út
að glugganum. — Já, þarna koma
þau, sagði hún og kallaði: — Marín
. . . Beryl er að koma. . .
Þær stóðu allar þrjár úti á dyra-
þrepinu, þegar jeppinn rann í hlað.
Augnaráð Beryl spáði ekki neinu góðu,
en samt gerði hún sér upp eins konar
bros. Og Mikki, sem tók að bera inn
ferðatöskurnar, gerði sér upp kæti,
en Lisa, sem þekkti hann flestum
betur, sá, að honum leið ekki sem
bezt.
— Ástarþakkir, frú Tremein, sagði
Beryl hljómlausri röddu.
Þegar hún svo skoðaði sjálfa sig í
speglinum yfir snyrtiborðinu, komst
hún að raun um, að nýi, ljósgræni
dragtarkjóllinn, sem hafði kostað of
fjár í Bondstræti, var grár af ryki
eftir ökuferðina. Og hún var rykug
langt niður á bak og brjóst og öll
sömun blá og marin, það var hún
viss um. — En hvað var það allt hjá
því að hafa verið göbbuð . . . göbbuð
alla leið hingað til þessa hræðilega
staðar. Þegar Kitty gekk út úr her-
berginu hennar, fór hún að gera upp
reikningana. Mikki hefur logið að
mér af ásettu ráði, hugsaði hún. Hann
vissi, að ég mundi ekki vera svo
heimsk að takast þessa ferð á hendur,
ef hann segði mér, hvernig allt var í
pottinn búið. Hér verð ég ekki til
lengdar, svo mikið er víst. Til allrar
hamingju erum við ekki gift enn þá . .
1 reiðikastinu reif hún trúlofunar-
hringinn af fingri sér og fleygði hon-
um á náttborðið.
Hann getur hirt hann á stundinni,
hugsaði hún, og ég ætla mér ekki að
auðsýna honum neina miskunn, þegar
ég segi honum álit mitt á þessu líka
glæsilega gistihúsi hans, þar sem ekki
er einu sinni rafmagn. Ég segi hon-
um, að ég sé þegar búin að fá meir
en nóg af því öllu saman og haldi
heim aftur hið bráðasta, — strax I
fyrramálið . . . og . . .
En nú fór hún allt í einu að ihuga
hlutina. Hún var ekki heima á Bret-
landi. Hún gat ekki horfið heim til
pabba og mömmu svona á stundinni.
Hún átti þúsund mílur heim, og hér
átti hún engan að nema þessa fjöl-
skyldu. Hún kunni ekki einu sinni
stakt orð í þeirri tungu, sem töluð
var í landinu. Og ef hún sliti trúlof-
uninni og héldi á brott héðan, hvað
þá. . . Hvað átti hún Þá að taka til
bragðs ?
Eflaust gæti ég fengið fengið ein-
hverja atvinnu í Ríó, hugsaði hún, —
en ekki var hún komin alla þessa leið
til þess að verða sér úti um einhverja
lélega atvinnu. Hún var ekki með
nema rúmlega hundrað krónur i hand-
töskunni sinni. Og ferðin heim til
Englands kostaði yfir tólf þúsund
krónur.
Og þó að henni væri það þvert um
geð, tók hún hringinn og dró hann
aftur á fingur sér. Það var þó skömm-
inni til skárra að vera unnusta Mikka
en fara að þræla í Ríó. Henni gafst
þá að minhsta kosti ráðrúm til að hug-
leiða, hvað gera skyldi.
Hún tók af sér nýja hattinn og
minntist þess, hve vondjörf hún hafði
verið, þegar hún keypti hann í Lund-
únum. Og svo fór hún að taka upp
úr ferðatöskunum.
BERYL Á SJÓNARSVIÐINU.
Mundirðu eftir að koma við á póst-
húsinu? spurði Lísa Mikka, sem svar-
aði annars hugar:
— Æ — já, það er satt. Það lá
þar svarbréf við auglýsingunni. Hvað
í ósköpunum hef ég gert af því?
Lísa sá það á honum, að það var
eitthvað, sem olli honum hugarangri.
Annars mundi hann ekki hafa gleymt
því, sem var þeim jafnáríðandi. Og
enn fór hún að brjóta heilann um,
hvað honum og Beryl kynni að hafa
borið á milli. En í sömu svifum fann
hann bréfið í vasa sínum, og þá greip
hana slíka ákefð og eftirvænting, að
hún gleymdi öllu öðru í svipinn.
Hún braut bréfið upp í snatri. Það
var undirritað Anna Curtis, ungfrú
Anna Curtis meira að segja, og skrif-
að í gistihúsi einu í Sao Paolo. Ung-
frú Anna vildi fá herbergi leigt sam-
stundis, og þegar henni bærist stað-
festing á leigunni, ætlaði hún að koma
með flugvél til Nova Friburgo og
síma þaðan. Hún spurði einskis um
gistihúsið, ekki heldur um leiguna,
og Lísa, sem las þetta stuttorða bréf
í heyranda hljóði, spurði sjálfa sig,
hvers vegna sér fyndist bréfið hálft
í hvoru móðgandi. Þetta var stilað
eins og símskeyti, og maður fékk ó-
sjálfrátt grun um, að ungfrú Anna
hefði, þegar er hún reit Það, tekið þá
óafturkallanlegu ákvörðun að forð-
ast öll persónpleg kynni af væntanleg-
um gestgjöfum sínum.
— Þá verða setin bæði þau her-
bergi, sem okkur hefur tekizt að
ganga frá.sagði hún. Við verðum að
svara bréfinu símleiðis eins snemma
á morgun og unnt er. . . . Henni varð
litið á Beryl, sem kom inn til þeirra
í þessum svifum.
Beryl hafði haft fataskipti, — hún
var komin í fölrauðan organdíkjól
með mjög víðu pilsi. Ljósjarpt hárið
var lagt í mjúkliðaða lokka, og Það
glumdi við, þegar oddhvassir háhæl-
arnir skullu í gólfið. Hafði hún ekki
haft hugsun á að taka einhvern heppi-
legri klæðnað með sér? hugsaði Lísa,
en taldi ráðlegra að hreyfa þvi ekki.
Bros lék um hinar rauðlituðu, —
allt of rauðlituðu — vaiir Beryl,
þegar Mikki ávarpaði hana ástúðlega.
En brosið var aðeins á vörunum, og
ekki lézt hún sjá, þegar Mikki rétti
henni höndina.
Lísa, sem sá, að honum féll þetta
þungt, flýtti sér að koma honum til
aðstoðar. — Teið er tilbúið eftir and-
artak, sagði hún. Þú ert vitanlega
bæði þyrst og svöng.
Það lætur yndislega í eyrum, svar-
aði Beryl blíðlega. Satt bezt að segja
bjóst ég alls ekki við slíkri siðmenn-
ingu hérna úti á eyðimörkinni.
Lísa hló. — Og okkur tekst bara
sæmilega að afla okkur allra hvers-
dagslegra lifsnauðsynja, sagði hún.
Og Þar eð hún veitti því athygli, að
Mikki varð sífellt þyngri á brúnina,
bætti hún við í léttari tón: Þú hlýtur
að hafa orðið fyrir eitthvað svipuð-
um vonbrigðum og við, en nú hefur
okkur tekizt að ganga frá tveimur
herbergjum, sem bæði eru Þegar leigð,
og Þá verður þetta allt auðveldara
við að fást.
— En glæsilegt, mælti Beryl af
hæversku sinni. Svo svipaðist hún um
í stofunni köldum, postulínsbláum
augum, rétt eins og hún reyndi að
gera sér í hugarlund, hvernig allt
hefði verið þar umhorfs, — áður en
tekizt hafði að ganga frá því.
Lísa hafði mesta löngun til að setja
duglega ofan í við hana, en sagði þess
I stað: — Við höfum dásamlega sund-
laug frá náttúrunnar hendi. Mikki
verður að sýna þér hana. Terens
frændi ýkti ekki neitt, Þegar hann
sagði okkur frá henni.
—- Já, hvernig lízt þér á, að við
syndum dálítið, þegar við höfum
drukkið teið^ spurði Mikki.
Ekki virtist það boð vekja neina
hrifningu með henni. — Ég er því
miður ekki sérlega gefin fyrir að
synda. Og svo sólbrenn ég svo hroða-
lega. Það kemur víst af litarhætti
mínum, sagði hún og varp þungt önd-
inni.
—■ En þú hefur sagt mér. . . Mikki
lauk ekki við setninguna. Beryl veitti
orðum hans ekki neina athygli að
heldur, því að hún hafði fest augun á
eitthvað bak við hann, og í fyrsta
skipti, frá því að hún kom, sá Mikki
einhvern áhuga vakna í tilliti henn-
ar. Andartaki síðar heyrði hann Vict-
or segja í dyrunum: Marín tilkynnir,
að teið sé að verða tilbúið.
— Já, það verður ekki nema and-
artaksbið, svaraði Lísa. Beryl. . . .
þetta er Victor Cleveland, gestur okk-
ar. Og öryggisins vegna bætti hún
við: Hann semur leikrit, sem gefa
verkum Shakespeares ekkert eftir.
— Það hlýtur þá að hafa verið í
ritvélinni yðar, sem ég heyrði I fyrir
andartaki, mælti Beryl ísmeygilega
og rétti honum netta og svala hönd
sína. Og þegar hún brosti við honum,
var hún aftur búin að setja upp þenn-
an blíða sakleysissvip, sem hún kunni
svo einkar vel að beita. Og svo sneri
hún sér að Mikka og mælti viðeigandi
málrómi: En Mikki, elskan, — hvers
vegna hefurðu ekki minnzt neitt á
það við mig, að þið hefðuð svo fræg-
an gest?
— Ég er nú hræddur um, að ég sé
ekki orðinn frægur handan Atlants-
hafsins, enn sem komið er, svaraði
Cleveland og brosti við, rétt eins og
hann vildi láta i það skína, að þess
yrði samt varla langt að bíða. — Hann
tók á móti smjaðri hennar, eins og
hann ætti heimtingu á því, hugsaði
Lísa með gremju, sem ekki minnkaði
við það, að hann bætti við: Og hvað
Shakespeare varðar, þá verður að
taka með í reikninginn, að hann hef-
ur þrjú hundruð ára forhlaup — því
miður!
Beryl hló silfurskærum hlátri,
sem ekki var síður ísmeygilegur en
röddin. Eftir svipnum á andliti Mikka
að dæma var hann ekki alveg viss
um, hvort hann ætti að fagna því, eða
ekki, að Beryl virtist loks aftur kom-
in í sólskinsskap.
Lísa lét hann um að ráða það við
sig og gekk fram í eldhús, þar sem
Rösa hellti heitu vatni úr feiknastór-
um katli á silfurkönnuna, sem þau
höfðu haft með sér að heiman.
— Þú ert viss um, að vatnið hafi
soðið? spurði Lisa ósjálfrátt.
Rósa leit ásakandi á hana. — Þér
þurfið nú ekki að spyrja um það í
hvert einasta skipti, sem ég hita teið,
enda þótt það kæmi einu sinni fyrir
mig að gleyma því. Og Rósa reigði sig.
Signor Terens kenndi mér að hita
teið á sama hátt og í Gamila Englandi,
— nei?
Lisa hló. Það var ekki nóg, að
Terens frændi hafði kennt Rósu að
laga te, heldur hafði hann og
kennt henni hinn furðulegasta blend-
ing af ensku og írsku, sem lét sannar-
lega hressandi í eyrum eftir samræð-
urnar inni I stofunni.
Fyrirgefðu, Rósa. Það var eltki ætl-
unin að særa þig, mælti Lísa, en ár-
angurinn varð ekki annar en sá, að
Rósa starði spyrjandi á hana.
20 VIKAN