Vikan - 07.09.1961, Page 12

o
Þriðji hlnti af kvikmyndasögu
Vikunnar,
sem birtist í sex blöðum
Marienthal er þorp eitt uppi í austurríska fjalllendinu.
Þar er yfirleitt rólegt og atburðalítið, en þó gerist það, að
gamli presturinn leggur upp laupana, og þegar sagan hefst,
kemur þangað nýr prestur, Walter Hartwig, að nafni, ungur
maður, sem veldur væntanlegum söfnuði sínum nokkrum
vonbrigðum þegar við fyrstu kynni, — þeim frjálslyndustu
með því að afsala sér heiðurssæti við langborðið í kránni,
en hinum þröngsýnu með því að taka ekki undir skilyrðis-
lausa fordæmingu þeirra á öllu, sem þeim er ekki að skapi.
Skömmu eftir komu sína til þorpsins kemst ungi presturinn
í óvænt kynni við unga dóttur óðalseigandans, Evu von
Gronau, er hún ekur gapalega £ eineykisvagni sínum um
þorpið og minnstu munar, að hún verði ungri telpu að
bana. Ungi presturinn ávítar hana harðlega og þó einkum
fyrir það, að hún skuli ekki stíga niður úr vagninum og
koma telpunni til hjálpar, — þar eð hann hefur ekki hug-
mynd um, að unga stúlkan er lömuð á báðum fótum. Hún
er aftur á móti of stolt til að skýra honum frá því og ekur
á brott, en hann horfir á eftir henni og hristir höfuðið.
Hann heimsækir óðalseigandann nokkru síðar, og fer vel
á með þeim; heitir óðalseigandinn honum að sjá um endur-
bætur á þaki kirkjunnar, sem hriplekur, og öll er kirkjan
í mestu niðurníðslu. Nokkru eftir að prestur er farinn,
kemur fyrrverandi unnusti Evu í heimsókn, Stefán von
Steinegg, sem vinnur í utanríkisþjónustunni og vill ekki
slíta sambandinu þrátt fyrir afleiðingar slyssins, sem Eva
varð fyrir, er þau voru í skíðaferð. En hún vill ekki, að
neinn unni sér meðaumkunar vegna. . .
3. kafli.
EVA OG PRESTURINN HITTAST
ÖÐRU SINNI.
Diiringer fulltrúi vék sér að undir-
manni sinum, Stefáni von Steinegg,
í samkvæmi nokkru á vegum utan-
rikisþjónustunnar.
— Ég hef ætlað yður einstaklega
skemmtilegt verk að vinna, von Stein-
egg, sagði hann drýgindalega. Þér eig-
ið að annast ítalska sendifulltrúann,
Fiori, á meðan hann dvelst hér í
Vinarborg ásamt fjölskyldu sinni. Á
morgun, klukkan hálffjögur, takið
þér á móti þeim hjónunum og hinni
hrífandi dóttur þeirra, Gínu, þegar
flugvél þeirra lendir. — Já, og svo
þekkið þér allan gang leiksins.
Stefán varp þungt öndinni.
— Jú, ætli ég kannist ekki við á-
ætlunina. Tíu kirkjur og tólf safna-
hús. . . og svo vitanlega krúnudýr-
gripasalurinn.
— Þér skuluð ekki vanmeta Fiori-
fjölskylduna, svaraði Diiringer. Hún
er fræg í Rómaborg, og ef þér getið
einhvern tíma ráðið það við yður að
taka tilboði mínu um starf við sendi-
sveitina þar, geta slík kynni orðið
yður að ómetanlegu liði. . .
Stefán stóð við hlið Martini, starfs-
bróður sinum, úti á flugvellinum og
beið vélarinnar, sem send hafði verið
sérstaklega frá Rómaborg með hina
frægu Fiorifjölskyldu.
— Eftir svipnum að dæma mætti
maður halda, að þú hefðir bitið í
gallsúra gúrku, sagði Martini við
Stefán. Gerirðu þér það ef til vill
ekki ljóst, að við erum hingað komn-
ir til að taka á móti itölsku sendifull-
trúahjónunum og dóttur þeirra —
lifandi, en ekki liðnum!
— Það væri öllu þægilegra að taka
á móti þeim liðnum, varð Stefáni að
orði. Þá þyrftum við þó ekki að
fylgja þeim nema í einn kirkjugarð
í stað þess að verða að þvælast með
þau í allar helztu kirkjur Vínarborg-
ar og öll listasöfnin að auki.
— Eg hef heyrt sagt, að ungfrú
Fiori sé sannkölluð fegurðargyðja,
sagði Martini.
—. E'kki eru þær barnanna beztar,
sagði Stefán. 1 hvert skipti, sem mað-
ur kemst í tæri við unga og fallega
stúlku, hittist svo á, að hún leggur
stund á fornfræði og vill endilega, að
maður sýni henni smyrlingasafnið . .
Litlu síðar lenti hin stóra og glæsi-
léga flugvél. Fiori sendifulltrúi gekk
niður lendingarstigann og heilsaði
þeim félögum, sem sendir höfðu verið
til að taka á móti honum, mjög virðu-
lega. Andartaki síðar komu þær Fiori-
mæðgur niður stigann. —■ Sendifull-
trúinn kynnti þær, og Stefán helgaði
hinni fögru dóttur þeirra hjóná taf-
arlaust alla athygli sína. Og hún virt-
ist telja sér það mikinn heiður, að
hinn ungi og glæsilegi sendisveitar-
starfsmaður auðsýndi henni slika
virðingu.
Þegar í stjórnarráðsbygginguna
kom, biðu þeirra veitingar á borðum,
— ávextir, kökur og kampavin.
—- [Ég leyfi mér að bjáða yður
hjartanlega velkomin til Vínarborgar,
mælti Martini og lyfti glasi sínu.
Og þegar skálar höfðu verið tæmd-
ar, eins og siðvenjur við slíkt tækifæri
kröfðust, tók Martini að skýra þeim
mæðgum frá öllu því marga og merki-
lega, sem Þær ættu fyrir höndum að
sjá og skoða undir handleiðslu Stef-
áns. Martini, sem var nokkru eldri
en Stefán von Steinegg, hafði stund-
um gaman af að efta hann svolítið
og þá einkum með því að minnast
sérstaklega á krúnudýrgripasalinn,
sem hann vissi, að Stefán hafði orðið
að sýna gestum utanríkisþjónustunn-
ar svo oft og mörgum sinnum, að
hann þoldi helzt ekki orðið að heyra
þann stað nefndan.
— Herra von Steinegg hefur skipu-
lagt þetta öldungis prýðilpga, full-
vissaði hann Þær mæðgur. Kírkj-
urnar, hallirnar og svo söfnin. . .
— Það verður mér einstök ánægja
að leggja Vínarborg að fótum yðar,
signorina, sagði Stefán og’ hneigði
sig hæversklega fyrir hinni ungu,
ítölsku fegurðargyðju.
— Og sér í lagi er þessum unga
starfsbróður mínum það kærkomið
að fá tækifæri til þess að sýna yður
krúnudýrgripasalinn, mælti Martini
enn og hló við. Það er stórfenglegi
■ safn, og sjálfum þykir honum stöðugt
meira til þess koma, því oftar sem
hann sér það.
— Ég hlakka sannarlega til, mælti
Gina Fiori.
— Það er í rauninni stórfenglegt,
sagði Stefán. Meðal annars getur þar
að líta keisarakórónu Karis mikla og
borðbúnað, sem er gjöf frá rússneska
zarnum, — 392 muni úr skíra gulli!
Mamma mia! hrópaði unga stúlk-
an öldungis dolfallin. Veslings starfs-
fólkið, sem verður að fága allan þenn-
an silfurborð-, gullborðbúnað, ætlaði
ég að segja! En segið mér eitt, herra
Sendifulltrúinn kynnti þær, og
Stefán helgaði hinni fögru dóttur
þeirra hjóna tafarlaust alla athygli
sína. Og hún virtist telja sér það
mikinn heiður, að hinn ujngi og
glæsilegi sendisveitarstarfsmaður
auðsýndi henni slíka virðingu.
von Steinegg, — er einhver fótur
fyrir Því, sem maður hefur heyrt á-
væning af, að þér munið setjast að
í Rómaborg í náinni framtíð? Eða
kannski ég hefði ekki átt að minn-
ast á það?
— Það er ekki neitt leyndarmál
lengur, sagði Fiori sendifulltrúi. Og
ég ætla að vona, að þér gerið okkur
þann heiður að heimsækja okkur i
Rómaborg.
— Það verður mér áreiðanlega sér-
stök ánægja, svaraði Stefán von
Steinegg, sem þegar átti örðugt með
að hafa augun af hinni ungu og fögru
stúlku.
Eva von Gronau sat við kaffiborð-
ið í hinum mikla og skrautlega við-
hafnarsal óðalshallarinnar ásamt föð-
ur sinum og Hert von Steinegg.
— Það er gaman að sjá þig sitja
og knippla, mælti Hertha. Hvaðan
hefurðu fengið þetta dásamlega efni?
— Frá Feneyjum, svaraði Eva.
— Þegar Stefán er setztur að í
Rómaborg, skal ég sannarlega biðja
hann að útvega mér svipað efni, varð
Herthu að orði.
Eva leit undrandi á hana.
— Rómaborg? endurtók hún. Þá
hefur hann þrátt fyrir allt sótt um
stöðu erlendis — og fengið hana?
— Hefur Stefán ekki sagt Þér það?
spurði Hertha og lézt verða hissa.
Nú-jæja, hann hefur kannski ætlað
að segja Þér það sjálfur, þegar hann
kemur hingað um helgina.