Vikan - 07.09.1961, Qupperneq 15

og heilsaði bankastjóranum. — Ég sendi einkanafnspjald mitt vegna
þess, að ég vildi ekki gera uppskátt, hver sendi mig, fyrr en ég
hefði kynnt mér betur allar aðstæður hér í Haverton. — Hann gekk
um gólf, meðan hann talaði, og leit sem snöggvast út um gluggann.
Þegar hann sneri sér við, sá hann, að Fordyce beið átekta. Augnaráð
hans var grunlaust og vingjarnlegt bak við stálbúin gleraugun.
— Það er auðskilið, ofursti, en gætuð þér ekki útskýrt þetta ör-
lítið nánar? — Hann þagnaði, þegar sfminn hringdi, og með höndina
á heyrnartólinu, sagði hann kurteislega: — Þér afsakið vonandi. —
Þegar hann lyfti tólinu, stóð ofurstinn hjá honum og heyrði angistar-
óp barnsins, áður en kona Fordyce sagði með niðurbældri ákefð í
röddinni: — í guðanna bænum, láttu að vilja þeirra, Alec ... Banka-
stjórinn starði sem steini lostinn á ofurstann, sem beygði sig niður
og rauf sambandið með fyrirlitningarsvip. — Gerið ekkert, hreyfið
yður ekki, segið ekkert. Það er um lífið að tefla.
— Guð hjálpi mér, en þér getið ekki ...
— Haldið yður saman. Þetta er rán, og ef þér viljið lifa, verðið
þér að hlýða mér.
Það voru svitadropar á enni Fordyce, og tólið féll úr hendi hans
niður á skrifborðið. Ofurstinn tók það upp og lagði það rótega á.
— Konan yðar er með rafmagnsleiðslur við bæði eyrun, sagði
hann án þess að breyta um svip. — Sé straumnum hleypt á, fylgja
þvi óumræðilegar kvalir. Hún mun samt ná sér aftur — likamlega,
en ekki andlega ...
— Hvað, — hvað viljið þér fá?
— Peninga. — Ofurstinn gekk út að glugganum til að lita eftir
Wallace, sem stóð við bilinn. Þegar hann sneri sér við, sat banka-
stjórinn við skrifborðið i öngum sínum með kreppta hnefana.
— Þér eruð óþokki ...
Ofurstinn gekk til hans og dró niður rennilásinn á skjalatöskunni
sinni. — Takið nú vel eftir, sagði hann. — Við getum lokið þessu af
á kortéri, en ef þér sýnið mótþróa ... Hann tók um eyrnasneplana
með þumalfingri og vísifingri. Það fór hrollur um Fordyce, og hann
sneri sér undan. — Þér verðið að reyna að jafna yðúr. Fyrst ættuð
þér að kalla i gjaldkerann og segja, að ég sé sendur hingað frá
tryggingafélagi yðar, Rán og eldur, og þegar þér hafið komið hon-
um í skilning um þetta, bjóðið þér mér að dveljast á heimili yðar
um nóttina. Ég læt eins og ég sé $ báðum áttum, en spyr, hvort
ég megi geyma farangurinn hérna, þangað til ég hafi tekið ákvörð-
un, og þér biðjið gjaldkerann að senda eftir honum. Endurtakið
þetta! Augnaráð Fordyce var flöktandi, og hann kom ekki upp einu
orði. — Endurtakiðl Ofurstinn sló i borðið með krepptum hnef-
anum. Fordyce endurtók setninguna, hikandi og i hálfum hljóð-
um. — Allt í lagi. Ofurstinn leit á armbandsúrið, og í sama bili sló
turnklukkan. Þegar klukkan hætti að slá, heyrðist hófadynur fyrir
utan. Annars var allt hljótt. Fordyce þurrkaði sér um ennið með
vasaklútnum, síðan hringdi hann í innanhússsímann. Augnabliki
síðar barði gjaldkerinn að dyrum. Fordyce sagði hikandi: — Gore
Hepburn ofursti kemur frá vátryggingafélaginu Rán og eldur,
Pearson. Hann á að endurskoða reikningana.
Ofurstinn hallaði sér aftur á bak i sfólnum og sagði alúðlega: —
Mér þykir leitt að þurfa að koma yður á óvart með þessu, en það
er i rauninni óhjákvæmilegt.
— Ég vona, að þetta sé allt í lagi, herra.
— Ef satt skal segja, hef ég nú þegar fengið tilefni til að gera
smáathugasemd, sagði ofurstinn hlæjandi. — Ég kem hingað og af-
hendi ykkur eitt lítilfjörlegt nafnspjald, og eftir tvær mínútur er
ég skilinn einn eftir með sjálfum bankastjóranum. Ég hefði getað
stungið skammbyssu milli rifjanna á honum, um leið og dyrnar
lokuðust að baki mér.
Pearson vætti varirnar. — Þér eruð nú ekki beinlinis ræningja-
legur, herra.
Ofurstinn stóð upp, lagði olnbogana valdsmannslega á stólbakið
og sagði: — Þið, sem búið i sveita-
þorpunum, ættuð ekki að draga slikae
ályktanir. Nú á timum er ómögulegt
að vita, hvernig þessi manngerð litur
út, — eða hvað finnst yður, Fordyce?
Fordyce hristi höfuðið, og það glytti
á svitadropana á efri vörinni. — Ef
þér ætlið að dveljast hérna i nótt,
væri oklcur hjónunum það sönn
ánægja, ef ...
Ofurstinn leit á armbandsúrið. —
Það er undir þvi komið, — ég vildi
helzt komast lengra í dag, ef ég get.
En, vel á minnzt, — gæti ég fengið
,að geyma farangurinn minn hérna,
þangað til ég hef te.kið álcvörðun? Bil-
stjórinn minn þarf stð fara með bilinn
á verkstæði.
Fordyce sagði: — Það er velkomið.
Viljið þér biðja bilstjóra ofurstans að
koma inn með farangurinn, Pearson?
— Vissulega, hr. Fordyce, sagði
Pearson og fór út.
— Þér fáið engin Oscar-verðlaun
fyrir þessa frammistöðu, sagði ofurst-
inn kuldalega. — Þér verðið að taka
Framhald á bls. 36.
Hann skipaði
bankastjóranum
að tæma hólfin
pundsseðlana
fyrst, tuttugu
þúsund í stóru
töskurnar og tíu
þúsundir í þær
litlu og pokann.
SNILUNGUR
AÐ
VEBKI
»A.NN steig út úr Rolls Royce-bifreiðinni án þess að virða
. # f bílstjórann viðlits og staðnæmdist framan við City-
bankann, sem var baðaður í sól. Hann var furðu-rólogur,
þegar tekið var tillit lil þess, að innan skamms yrði
hann hundrað þúsund pundum ríkari. Hann fór yfir götuna og
leit á armbandsúrið. Klukkan var tuttugu og eina og hálfa mín-
útu yfir elléfu. Hann kom alveg á réttum tima.
Við afgreiðsluborðið sátu tveir aðstoðarmenn. Hann vék sér
að öðrum þeirra, rétti honum nafnspjakl og sagði:
— Viljið þér gera svo vel að spyrja hr. Fordyce, hvort ég megi
ónáða hann andartak? — Síðan sneri hann sér við og leit rann-
sakandi í kringum sig. Hann heyrði manninn tala í hálfum hljóð-
um við gjaldkerann og að dyr opnuðust einhvers staðar á bak
við. Eftir nokkra stund kom gjaldkerinn aftur að afgreiðslu-
borðinu. Hann var mjög auðmjúkur og kurteis.
— Viljið þér gera svo vel að koma þessa leið, Gore Hepburn
ofursti.
— Þakka, sagði ofurstinn reigingslega.
Gjaldkerinn fylgdi honum inn i sólríkt herbergi, þar sem
Fordyce stóð við skrifborð sitt með nafnspjaldið í hendinni.
Þegar dyrnar höfðu lokazt að baki ofurstanum, gekk hann irm
VKAN 15